frchito

Archive for Setyembre, 2014|Monthly archive page

, ,

BALIK-TANAW, BALIK-ISIP, BALIK-LOOB

In Karaniwang Panahon, LIngguhang Pagninilay, Tagalog Homily, Tagalog Sunday Reflections, Taon A on Setyembre 28, 2014 at 15:46

Ika-26 na Linggo ng Taon A
Setyembre 26, 2014

BALIK-TANAW, BALIK-ISIP, BALIK-LOOB

Sabi nila, gago lang daw ang hindi nagbabago ng isip. Bagama’t hangal din ang pabago-bago ng isip, mas hangal ang hindi marunong magbalik-isip, magbalik-tanaw, at magbalik-loob.

Ito ang kagandahan at karangalan ng kawayang Pinoy. Sumasayaw sa hangin; umiindak sa bagyo, lumuluhod sa unos, at para bagang nakikibagay sa daloy ng panahon … pero hindi kailanman nababali. Nagbabago siya ng posisyon, ayon sa hangin … nakikibagay … nakikisama … pero hindi sumusuko at nababali ng hangin.

Pero hindi ibig sabihin nito ay hindi siya marunong umangal. Sa katunayan, kapag malakas ang hangin, may salitang angkop lamang para sa kawayan, ang alatiit – ang tunog ng kawayang nagkikiskisan at nag-uumpugan dahil sa hangin. Parang umaangal, nag-rereklamo, pero hindi bumibigay. Walang iniwan ito sa reklamo ng mga Judio at reklamo rin natin malimit: “Hindi matuwid at makatarungan ang panuntunan ng Diyos!”

Sino sa inyong nagdaan din sa pagkabata ang hindi umangal sa dami ng utos ng magulang? Sino sa atin ang hindi nagreklamo dahil mas gusto natin maglaro, pero kelangang mag-igib, magsibak ng kahoy, o may bilhin sa tindahan? Sabi nila, ang pinakamaingay na gulong ang nakakatanggap ng mas maraming grasa. Ito ang naging tugon ng Diyos sa pamamagitan ni Propeta Exequiel: “Matuwid ang aking tuntunin, ang pamantayan ninyo ang baluktot.”

Minsan ring baluktot ang pamantayan ni Pablo. Noong siya ay kilala pa sa pangalang Saul, inusig niya ang Simbahan, at ang mga kristiyano. Pero ngayon, nang makilala niya ang Diyos, panay magagandang pangarap ang kanyang wika: “pag-ibig, pagkakaisa, kagalakan, kababaang-loob” at iba pa.

Nagbago rin siya ng isip. Nagbago rin siya ng saloobin. At ang pagbabagong nagmumula sa kalooban ay nagbubunga sa kilos panlabas.

Dalawang mag-kuya ang kwento sa ebanghelyo. Inutusan ang panganay. Tumanggi ang panganay. Inutusan rin ang bunso. Nangako ang bunsong susunod. Subali’t ang bunso ay hindi kumilos at gumawa. Ang panganay, bagama’t tumanggi ay nagbalik-isip, nagbagong loob, at gumawa nang nararapat.

Sa buhay natin, sagana tayo sa karanasang tulad nito. Marami tayong ayaw, at marami tayong gustong gawin. Malimit tayo tumanggi at magpahindi kahit sa mga nagmamahal at nagmamalasakit sa atin. Malimit rin tayong mag-reklamo at umangal. Subali’t karanasan rin natin na hindi lagi tayong nananatiling nagmamatigas sa ating kalooban. Hindi lagi tayong nananatiling manhid at walang pansin, walang pagtingin, walang konsiderasyon.

Matapos magmuni, matapos mag-gunam-gunam ay may nakikita rin tayong kaliwanagan. At ang isip ay nagbabago. Ang puso ay nagkakaroon ng paghupa at kahinahunan. Ang isipan ay tumatanggap ng kaliwanagan.

Metanoia ang tawag rito ng Banal na Kasulatan – ang pagbabagong-loob. Ngunit ang pagbabagong-loob na ito ay nagaganap lamang kung may pagbabalik-isip, pagbabalik-tanaw, at nauuwi sa pagbabalik loob.

Sino sa dalawang magkapatid ang tumupad sa kalooban ng Diyos? Kelangan pa ba imemorize yan? Pero ito naman ang magandang balita. Huwag natin kalimutan ang bunso na mas mabilis ang bibig kaysa sa kanyang puso at kamay …

Hindi pa huli ang lahat. Para sa kanya at para sa atin. May oras pa para magnilay. May panahon pa para mag-isip-isip. At ito ang dapat nating lahat isipin: “Dahil sa pagtalikod sa nagawa niyang kasamaan noong una, mabubuhay siya, hindi mamamatay!”

two_sons_parable

,

HULI MAN DAW AT MAGALING …

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, LIngguhang Pagninilay, Tagalog Sunday Reflections, Taon A on Setyembre 20, 2014 at 10:29

matthew-20-1-16

Ika-25 Linggo ng Taon A
Setyembre 21, 2014

HULI MAN DAW AT MAGALING, AY MINAHAL PA RIN

Uso ngayon ang pagiging huli sa maraming bagay. Sa pagkakadiskaril ng MRT, sa mahahabang linya kahit saan … dahil sa patong-patong na trapiko saanmang lugar sa buong bansa, malimit na tayo ay magiging huli sa ating pupuntahan. Pati mga pulis ngayon ay usong-uso sa mga kaso ng ibang uri ng huli, ang hulidap. Pati mga nagsisimba tuwing Linggo sa mga parokya natin sa Pilipinas, kalahati ay laging huli, at dumarating kung kailan tapos na ang pagbasa, at tapos ay magkokwentuhan lang sa simbahan, kundi magpapaypay nang walang patumangga, dahil sa mainit at maingay ang mga batang nagtatakbuhan.

Kapag huli tayo ay nangangahulugang kapos ang panahon, o hindi natin nagampanan ang pagbabantay sa pagdaloy ng panahon. Tayong mga Pinoy ay hindi bihasa magbantay sa oras. Laging mamaya na … laging may oras pa … laging “hindi naman magsisimula iyon hangga’t wala tayo,” o kaya’y lagi na lamang “hahabol ako!” At malimit, ang ibig sabihin ng “hahabol ako” ay magtatakbo para pumila sa komunyon, kahit hindi niya narinig ang mga pagbasa, at nakinig man lamang sa homiliya. Malimit rin, ang pakahulugan ng “hahabol ako,” darating kapag oras na ng kainan, kahit hindi nakisama sa dasalan o kwentuhan … diretsong lamon, ika nga!

Pero kung tayong PInoy ay bihasa sa pagiging huli, bihasa rin naman sa pagkekwenta ng pera kapag may huling dumating na nakalamang, o nabiyayaan, o nabigyan ng higit kaysa sa tinanggap natin. Iyan ang dahilan kung bakit pumutok ang isyu ng DAP at PDAF. Merong nalamangan. Merong naisahan. Merong sa kanilang pakiwari ay nadenggoy sila sa hatian o partihan. Pati ang mga usapin ngayon sa Senado ay nauuwi sa ganitong bagay – isang medyo nalamangan ang ngayon ay nag-iingay at nagpupuputak sa Senado upang ibagsak ang isang inaaakala niyang nanagana nang higit na marami kaysa sa kanyang nakulimbat!

Hindi nga naman tama. Hindi nga naman wasto at makatarungan … ang mag-asal tulad ng Diyos na nagkaloob ng parehong pabuya sa mga nagsidatingan na nang palubog na ang araw, katumbas sa ipinagkaloob sa mga nagpagal at nagsikap mula pa sa medaling araw!

Sanay tayo magkwenta kapag ito ang usapan – ang usapin tungkol sa lamangan at isahan! Tulad ng ginawa ng mga Senador na sapagka’t sila ay lumulubog na sa kangkungan ay panay bigla ang atungal nang sila ay maputungan ng kaparusahang puedeng gawin sa ibang tao, pero hindi puede sa kanila. May tinitingnan, kumbaga, at may tinititigan.

Ganito rin baga ang Diyos? Nag-asal rin ba siyang tulad ng mga politicong may ipinakukulong, at may pinalulusot at pinoprotektahan?

Mahirap unawain ang turo ng ebanghelyo sa biglang wari. Subali’t ito mismo ang hiwaga ng pag-ibig ng Diyos. Ang hiwaga ng pag-ibig ng Diyos ay nakasalalay sa katotohanang hindi ito nakukuha sa ordinaryong panukat ng tao. At ang hiwagang ito ay nagtuturo sa atin ngayon, na ang panukat ng pag-ibig ay ang umibig nang walang sukat … walang pagtatakal … walang pasubali … walang pagtitimbang!

Kay raming beses na ako naging huli sa maraming bagay. Kay raming beses na hindi ako karapat-dapat pagbigyan ng Diyos dahil sa aking pagkukulang at kasalanan. Kay raming pagkakataong hindi ako dapat pagbigyan pa ng pangalawang pagkakataon. Subali’t hindi mahilig maglista ang Diyos. Hindi siya benggatibong pinunong ang lahat ng kaaway at dinuduro at pinagmamalabisan.

Oo … huli ako sa maraming bagay. Pero gusto kong isipin na tulad ng sinasabi natin tuwina, “huli man daw at magaling ay huli pa rin,” gusto ko itong baguhin nang kaunti… ayon sa larawang ipinakikita ng Diyos sa ebanghelyo ngayon … “Huli man daw at magaling, ay minamahal pa rin.”

Tulad mo. Tulad nila, mahal ako ng Diyos, huli man ako at duling … huli man ako at walang pansin sa kanya… huli man ako at salarin! Mahal ako ng Diyos. Tuldok. Tumpak … Katotohanang mapagligtas na di hamak! Ano pa ang hanap mo?