Ika-21 Linggo ng Taon (B)

Agosto 26, 2012

Mga Pagbasa: Jos 24:1-2.15-17.18 / Ef 5:21-32 / Jn 6:60-69

PAGTALIMA AT PANANAMPALATAYA

 

Magkahalong lungkot, dalamhati at pasasalamat ang nadarama ko sa mga araw na ito. Magmula nang mabalitang naglaho ang eroplanong sinasakyan ni Jesse Robredo, nagsusun-suson ang mga damdaming may kinalaman sa pangamba, taimtim na pananalangin sa Diyos para sa kanyang kaligtasan, na di naglaon ay napalitan ng dalamhati, panghihinayang, at ngayon ay pasasalamat sa Diyos.

Isa sa mga angkin nating karapatan bilang tao ay ang makadama maging ng mga emosyong magkakasalungat sa takbo ng ating buhay. May pagkakataong magkahalong galit at lungkot ang nadadama ninuman. Sumasagi sa ating puso ang magkahalong lungkot at tuwa, pangamba at pagkasabik, at iba-iba pang mga damdaming makatao.

Sa harap ng mahahalagang pagpapasya … sa harap ng mahahalaga ring pagpili mula sa hanay ng mga tila baga’y pawang magagandang gawain o anuman, di miminsang ang kalooban ng tao ay hati … at ang puso ay nagsasalawahan, o kung minsa’y namamangka rin, ika nga, sa dalawang ilog.

Ito ang hinarap ng mga Israelita matapos pamunuan ni Josue tungo sa lupang pangako.  Hindi kaila sa atin na ang bayan ng Diyos ay hindi miminsang nagsalawahan. Hindi rin kaila sa atin, na bilang tao, sila man ay namangka sa dalawang ilog … tumalima at nakinig sa mga diyus-diyusan, at nakibagay sa gawi ng mga pagano nilang mga kapit-bayan, at tumulad sa kanilang pagsamba sa mga pekeng diyus-diyusan.

Nguni’t sa araw na ito, hinarap ni Josue ang kanyang bayan at pinagpasya, hindi lamang pinapili. Pinag-desisyon niya ang kanyang mga kababayan. “Kung ayaw ninyong maglingkod sa Panginoon, sabihin ninyo kung kanino kayo maglilingkod.”

Mahirap mamili. Mahirap magpasya … lalu na’t kung ang puso at damdamin ay nahati na sa harap ng dalawang tila magkasing timbang o magkasing halaga. Tulad nga ng madamdaming awit na malimit nating marinig, kung minsan ay patambis at madulain nating sambit: “Bakit ngayon ka lang dumating sa buhay ko?”

Sa ikalawang pagbasa, pagpapasya rin ang turo sa atin ni San Pablo. Hindi niya tayo pinamimili sa pagitan ng babae o lalake. Hindi niya tayo pinagpapasya kung sino sa kanila ang dapat maghari, o mangibabaw sa kung kanino. Hindi niya tayo pinagtatagubilinang sundin lamang si Adan, at siphayuin si Eva. Maraming pagkakataong mali ang pagkaunawa ng marami sa pagbasang ito, na tila baga, batayan ito ng pagiging hari, pagiging mapaniil, at pagiging lampas o labis ang kapangyarihan ng mga lalaki sa mga kababaihan.

Pagpapasya ang nais sa atin ni San Pablo sa siping ito, na mahihinuha natin sa unang pangungusap ng pagbasa: “Pasakop kayo sa isa’t isa tanda ng inyong paggalang kay Kristo.” Pasakop sa isa’t isa. Ang mahalaga ay ang samahan, ang relasyon, ang pagkakaniig sa pagitan ng lalaki at babae pati sa samahang mag-asawa, at hindi sa kung sino ang mas mataas, at lalung hindi kung sino dapat ang maghari at magpakita ng kapangyarihan sa bahay at sa lipunan.

Subali’t tatapatin ko kayo. Mahirap ang magpasakop sa isa’t isa. Lahat tayo sa mundong ito ay ipinaglihi sa kapangyarihan. Walang may gusto na maging sunud-sunuran lamang. Walang may nais na manatiling tagasunod lamang, o tagapakinig. Lahat tayo ay mayroong maling akalang tayo ay dapat na nasa harap lagi ng camera, o may tangang mikropono sa tuwina. Walang may gusto na laging supporting actor o actress lamang. Lahat tayo ay gustong gustong maging bida, maging sentro ng samahan, o nasa rurok ng tagumpay, at hinahangaan ng lahat ng tao.

Sa buhay natin, marami ring mahirap tanggapin. Ako na ang mauunang umamin. Mahirap maging Kristiyano. Mahirap ang sumunod sa kagustuhan ng Diyos. Mas madali ang sumunod sa sariling kagustuhan, ang magpakasasa sa karangyaan, at luho. Walang sinuman ang may nais mabuhay sa kasalatan at kawalan, at kahirapan. Walang sinumang nais tasahan ang kakayanan natin magpakaligaya, at gumawa ng anumang magbibigay ng kasiyahan sa atin.

Wag na tayong magmaang-maangan pa … mahirap labanan ang pita ng laman, at ang tawag ng kalamnan!

Iyan ang pawang katotohanan … mahirap ang magpaka martir. Mahirap ang maging sunud-sunuran sa kagustuhan ng Poong Maykapal!

Ito rin ang naging suliranin ng mga tagasunod ng Panginoon. Matapos pakanin, matapos busugin, matapos punuin ang tiyan …. Hayan at nagdagsaan ang mga atungal, ang mga reklamo. “Mahirap ang pangaral na ito.” At ayon sa ebanghelyo, ay unti-unti silang nagsipag-alisan.

Parang tayo … hati-hati ang bayan ng Diyos sa Pilipinas. Mayroong Pro-Choice … mayroong Pro-Life … Mayroong Catholics for RH at iba pa. Lahat ay nagsasabing sila ay naniniwala, nguni’t ang kanilang paniniwala ay mapili at hindi pangkalahatan. Susunod lamang ang ilan kung ang pangaral ay angkop sa kanila nang napagpasyahang tama at kaaya-aya.

Wala tayong kaibahan sa mga Israelita na pinagpasya ni Josue. Wala rin tayong kaibahan sa mga Judio na matapos makarinig ng mahirap na pangaral ay isa-isang nagpaalam, isa-isang lumisan.

Wala tayong kaibahan sa mga tao sa Luma at Bagong Tipan na namangka sa dalawang ilog, nagsalawahan, at nagtatwa sa Panginoon.

Ang kaibahan nga lamang ay ito … marunong tayo ngayon magpalusot. “Katoliko pa naman ako, eh. Ang ayaw ko lang naman ay ang pakiki-alam ng Simbahan sa pribado naming buhay!”

“Katoliko naman kami, eh. Pero kung ang pag-uusapan ay ang pagpapasya namin sa kung ilan ang dapat naming anak, wala na ang Simbahan diyan!”

Sa maraming pagkakataon, Katoliko tayo sa ngalan, ngunit hindi katoliko sa pamamaraan. Tagasunod tayong naturingan, pero hindi tayo sumusunod sa mga turo ng Inang Simbahan.

Hinarap rin ni Jesus ang suliraning ito. Kung kaya’t tulad ni Josue, hinarap rin niya ang mga naturingang tagasunod niya. “Ibig din ba ninyo umalis?”

Mayroong nanindigan. Mayroong sumagot at tumalima sa Kanya. Mayroong nagpasya at namili nang tama … Si Pedro, na sa ngalan ng iba pang mga disipulo ay nagwika: “Panginoon, kanino po kami pupunta? Nasa inyo ang mga salitang nagbibigay ng buhay na walang hanggan. Naniniwala kami at ngayo’y natitiyak naming kayo ang Banal ng Diyos.”

Pagpapasya. Pagtalima. Kaakibat ito ng pananampalataya. Ang disipulo ay tagasunod. Tumatalima. Naniniwala. Sumasampalataya.

Laking pasasalamat ko sa halimbawa ni Jesse Robredo. Sa buhay na simple, na halos walang kibo, walang angal, walang masyadong salita, ay nabunyag ang isang taong hindi ordinaryong Kristiyano … May paninindigan … may sinasandigan …. May pananagutan … Nakinig siya … Tumalima bilang tagasunod at disipulo. Bakit? Sapagka’t ang pagiging disipulo ay hindi kailanman maaring ihiwalay sa pagiging mananampalataya … At ang pananampalatayang ito ay nakikita sa gawa.

Salamat Panginoon sa mataginting na halimbawang ito ni Jesse Robredo!

Taning Ikaw lamang, Panginoon, ang may tangan ng salitang nagbibigay-buhay!