frchito

Archive for Nobyembre, 2015|Monthly archive page

KADAKILAAN SA KABABANG-LOOB AT KAPAYAKAN

In Adviento, LIngguhang Pagninilay, Taon K on Nobyembre 20, 2015 at 03:22

N.B. Wala akong pagkakataon ipaskil ang mga pagninilay na ito sa darating na mga araw dahil sa isang mahabang paglalakbay, kung kaya’t inuna ko na ipinaskil dito. Salamat sa lahat ng aking taga-subaybay at taga-tangkilik!

second-sunday-in-advent-clip-art-13643228765799_orig[TINAPAY NG SALITA NG DIYOS]

Ikalawang Linggo ng Adbiyento – K

Disyembre 6, 2015

KADAKILAAN SA KABABAANG-LOOB AT KAPAYAKAN

Medyo mahilig sa detalye si Lucas Ebanghelista. Dapat lang, kasi duktor siya, isang taong aral at marunong, bihasa sa mga detalyeng wala dapat kalimutan. Hinimay niya ang kinapalooban kung kailan dumating si Juan Bautista. Panahon ni Tiberio Cezar, panahon rin ni Pilato, ni Felipe at Lisanias, at kung sino-sino pang pinangalanan niya, tulad ni Anas at ni Caipas.

Saka lamang niya binanggit si Juan, mula sa ilang, anak ni Zacarias – mga taong hindi kilala, at mga taong walang kapangyarihan.

Pero sa kanyang kasimplehan at kawalang pangalan at kawalang kapangyarihan, maganda ang sinabi ni Lucas sa sumusunod na mga pangungusap. Nagpunta siya diumano sa lahat ng dako ng Jordan, upang mangaral ng pagbabalik-loob at kapatawaran ng mga kasalanan.

San mundo natin, ang inaasahan lagi ay ang mga may kapangyarihan. Walang kusa ang mga payak at walang kaya. Sa kasawiang-palad ang may kaya at makapangyarihan ay malimit ay mapagsamantala at mapanlamang. Tingnan na lang natin ang mga bahay ng mga politico … Wala pa akong nakitang politikong nasiyahan sa maliit na bahay at iisa lamang. Kung meron man ay hindi ko pa nakita.

Sina Tiberio Cesar, si Anas, si Caipas, si Pilato at si Felipe at Lisanias ay nabanggit sa ebanghelyo. Subalit maliban dito at maliban sa pangbanggit rin ng mga sumulat ng kasaysayan, ay wala na silang iba pang nagawang hanggang ngayon ay ipinagbubunyi ng buong mundo.

Ito marahil ang pinakamahalagang aral sa ikalawang Linggo ng Adbiyento … ang matutong maging payak tulad ni Juan Bautista, ang matutong gumawa nang nararapat kahit walang HD camera o videocam na nakasunod, o walang blogger na magpapakilala sa atin sa mundo.

Ito si Juan Bautista — naghanda sa daraanan ng Panginoon, at hindi inubos ang oras sa pagseselfie at pagkuha ng larawan ng kanyang pagkain (dahil naman una sa lahat ay insekto o pulot pukyutan lang naman) at hindi nagwaldas ng oras upang makipag-chat online maghapon.

May kapangyarihan ang mga simple. Sabi nga ni Eleanor Roosevelt. Wala nang mas sisimple pa sa kadakilaan. Ito ay sapagkat ang pagiging simple ay pagiging dakila na.

At ito ang dahilan kung bakit hanggang ngayon ay laman pa rin ng panalangin ng simbahan si Juan Bautista.

UMASA KAYO’T KANYANG TUTUPARIN!

In Adviento, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Panahon ng Pagdating, Taon K on Nobyembre 19, 2015 at 08:54

advent sunday 1 Hope

[TINAPAY NG SALITA NG DIYOS]

Unang Linggo ng Adbiyento – K

Nobyembre 22, 2015

UMASA KAYO’T AKING TUTUPARIN

Panay kawalang katiyakan ang pinagdaanan ng mga Israelita sa lumang tipan. Puro kawalang kaayusan rin ang pumalibot sa batang-batang Iglesya na itinatag ng Panginoon. Isang malawak na karagatan ng walang katapusang alitan ang pumaligid sa mga unang mananampalataya.

Wala itong kaibahan sa nagaganap sa kapaligiran natin. Kahit saan tayo sumuling ay mayroong gawang karahasan. Kahit saan tayo tumingin ay merong kawalang katiyakan at kaguluhan tulad ng terorismo at walang pakundangang paggamit ng mga kaloob ng kalikasan.

Dalawa ang malimit nating solusyon dito: una, ang magbalik-tanaw sa nakaraan – ang gunitain lamang ang magagandang panahong nakalipas. Ang ikalawa ay ang umasam na lamang sa kinabukasan ng higit na maganda, ang humiling o mangarap na lamang na ang lahat ng bagay ay gaganda kahit papaano.

Hindi ito ang sinasaad ng mga pagbasa ngayon. Walang hungkag na pag-aasam. Walang mababaw na pagnanasa o paghiling lamang.

Sa tuwing papasok ang Adbiyento, mayroong diwa ng pagbabago at pag-asa. At ang diwang ito ay laman ng mga pagbasa. Sa unang pagbasa, halaw kay Jeremias, malinaw na isang tiyak na pangitain ang kanyang paksa: “Pasisibulin ko ang matuwid na sanga ni David. Paiiralin ko ang katarungan at ang katwiran sa buong lupain.”

Pati ang mga taga Tesalonika ay tila tuwang-tuwang naghihintay sa muling pagdating ni Kristo. Pero, pinayuhan sila ni San Pablo, na ang wastong paghihintay ay ang paggawa ng mabuti at ang pagmamahal sa kapwa.

Mayroong mahalagang paalaala sa atin ang ebanghelyo. Hindi na kailangang magbantay tayo ng mga makatindig balahibong mga tanda sa araw, sa buwan at sa mga bituin sa langit. Sapat na ang maraming nagaganap sa ating kapaligiran upang mabatid na may mahalagang aral para sa ating lahat.

At ang aral ay walang iba kundi ito … may wakas ang mundong kilala natin. May hangganan ang panahong iniikutan natin. May katapusan ang lahat at may hantungan ang lahat.

Subalit mayroon pang isang mahalagang aral bukod rito. Hindi lang paghihintay ang dapat nating gawin. Ito ang turo ni San Pablo: ang “pagbutihin ang pamumuhay na ayon sa natutunan sa kanya” … ang maging “kalugud-lugod sa Diyos.”

Sa madaling salita, ang Kristiyanong paghihintay ay hindi ang pagbababad sa kawalan. Ang maka Kristianong paghihintay ay katumbas ng pagiging aktibo sa paggawa nang mabuti … ang pag-iwas sa gawang tungo sa kapariwaraan tulad ng “pagkagumon sa katakawan at paglalasing at ang mabuhos ang pag-iisip sa mga intindihin sa buhay na ito.”

Ito mismo ang kahulugan ng Adbiyento, ang aktibong paghihintay na puspos ng pag-asa. Magulo man o hindi ang mundo; puno man ng pag-aalinlangan at kaguluhan, taas noo pa rin tayo, sapagka’t batid natin at tiyak tayo sa isang bagay: Si Kristo’y dumating. Si Kristo’y muling darating. At ang tagumpay ay nasa panig ng Diyos, at hindi sa panig ng kadiliman.

Umasa kayo’t ito ay tutuparin ng Diyos!