frchito

Archive for Hunyo, 2013|Monthly archive page

, ,

BIDA O BALIW?

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Propeta Eliseo, Taon K on Hunyo 28, 2013 at 20:38

The-foxes-have-holesIka-13 Linggo ng Taon K

Hunyo 30, 2013

SINO ANG BALIW?

Sino kaya sa kanila ang baliw? Andyan si Eliseo, na may angking yaman at kakayahan …. Hindi biro ang magkaroon ng 12 pares na toro bilang pang-araro. Wala akong kilalang magsasaka sa ating bayan na nagpapasasa sa hayop na alagain at hayop na tagapag-araro. Pero si Eliseo, na may pag-aaring ganitong karaming toro ay tila nakulam at biglang naisipang katayin ang lahat ipanggatong ang mga pang-araro. Hindi lang yan … naghanda pa siya at ipinaluto ang mga toro para sa handaan.

Eto pa ang isa … Si Saulo antemano ay isang tagapag-usig ng simbahan. Naglalakbay siya noon patungong Damasco nang biglang may nakitang pangitain. At ito ang matindi … para siyang natikbalang … nabulagan subali’t may pangitaing natunghayan, kung kaya’t para siyang buwang na biglang nagbago ang tugtugin at biglang nabago ang simoy ng hangin.

Sino kaya sa kanilang dalawa ang baliw?

Ito naman ang mga pinahahalagahan ng mundo …mga macho … mga taong hindi nagpapalamang at hindi papayag na sila ay inaapi. Si Santiago at si Juan ay hindi handang magbigay ng “inch” sa mga taong walang pagtanggap sa kanilang guro. Sa kanyang huling paglalakbay patungo sa Jerusalem, nagdaan ang Panginoon at ang mga alagad sa Samaria. Dito sa lugar na ito ay hindi mataas ang survey ratings ng Panginoon. Hindi siya tinanggap ng mga tao, at walang mga balabal na inilatag sa kanyang daraanan.

Dalawang macho ang hindi nasiyahan … dalawang taong hinahangaan ng ating lipunan ngayon … mga taong handang makipagbasag-ulo at maghiganti. Sa pagkabatid nilang walang mga sumalubong at tumanggap, tinanong nila ang Panginoon: “Payag ba kayong magpababa kami ng apoy mula sa langit upang pugnawin sila?”

Sino kaya sa kanilang apat ang baliw?

Sa mundong kilala natin ngayon, baliw ang tumalikod sa sarili. Baliw ang magpalamang. Baliw ang mahina at mahinahon. Baliw ang may sinusunod na guro at walang sariling palakad ng isipan at kalooban. Baliw si Saulo na naging Pablo nang tinalikuran niya ang pagiging tagapag-usig ng mga kristiyano.

Bida ang mga matatapang at walang awa, ang mga taong walang habas na nagpapahirap sa buhay ng kapwa, ang mga nilalang na handang isaisang-tabi ang karapatan ng mahihina, mga walang malay, mga sanggol sa sinapupunang walang kakayahan sumigaw ng “bakit?” at “huwag po!”

Subali’t sa araw na ito, si Eliseo ang bida, hindi baliw. Si Pablo ang itinatampok, hindi bilang isang buwang, kundi isang bayani ng paghahanap ng tunay at wagas na katotohanang lamang sa katotohanan ng mundo.

Sa halip na batas ng mundo ang dapat sundin, ang turo ni Pablo ay ang batas ng kalayaan, ang batas ng Espiritu, sa halip na pita ng laman. Sa halip na pahalagahan ni Eliseo ang kanyang mamahaling mga toro, dinispatsa niya ang lahat nang makita niya ang landas na itinuro sa kanya ni Elias na kanyang guro. Sa halip na sang-ayunan ni Jesus ang dalawang mainitin ang ulo, ay tinuruan niyang sumunod patungo sa Jerusalem, patungo sa kamatayan sa krus. “Hindi ninyo alam kung anong uri ng espiritu ang sumasainyo, sapagka’t naparito ang Anak ng Tao, hindi upang ipahamak ang mga tao kundi upang iligtas sila.”

Bida ba tayo o baliw? Tulad ba tayo ni Eliseo, ni Pablo o ng dalawang disipulong sa simula ay nag-asal macho at nag-asal mapaghiganti?

Isang paghamon ang hatid sa atin ngayon ng Panginoon: “Sumunod ka sa akin.” Tulad ng taong nagsabing handa siyang sumunod, tayo man ay nadadala minsan sa magarbong pananalita. Ngunit kaya mo bang magpakabaliw tulad ng Panginoon? “May lungga ang asong gubat at may pugad ang ibon, ngunit ang Anak ng Tao’y wala man lamang matuluyan o mapagpahingahan.”

Baliw ang umurong. Bida ang magpatuloy. Baliw ang tumanggi sa biyayang tiyak at sa kaligtasang walang kaduda-duda. Bida ang sumunod sa kabila ng ganitong mga pananalita: “Ang sinumang nag-aararo at palaging lumilingon ay hindi karapat-dapat sa paghahari ng Diyos.”

Panahon na upang maging bida at baliw … tulad ni Eliseo, Pablo, Santiago, Juan, at ang Panginoon. Kanino ka pa?

, , ,

AKING KINASASABIKAN, IKAW LAMANG!

In Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Taon K on Hunyo 21, 2013 at 10:38

images-3Ika-12 Linggo ng Taon K

Hunyo 23, 2013

AKING KINASASABIKAN, IKAW LAMANG!

Ligalig ang mga salita ni Zacarias … nagwika siya tungkol sa pagtangis, iyakan, at paninibat. Pero ang kapalit ay malayo sa ligalig: pagiging mahabagin at mapanalangin, at ang karumihan ay mapapalitan ng kalinisan.

Pangako rin, at hindi pagkapako sa dusa ang dulot na aral ni San Pablo. Sa kabila ng pagkakaiba-iba, sa pagitan ng mga Judio at Hentil, babae at lalake, alipin o malaya, ang lahat ng nabinyagan, aniya, kay Kristo, ay nagkakaisa, at naging tagapagmana ng pangako ng Diyos.

Hindi madaling tanggapin ang pangaral na ito, lalu na’t hindi maganda ang takbo ng buhay natin sa ngayon. Sa kaunting ulan ay baha. Matapos ang baha ay ang sisihan, ang tapunan ng lahat ng uri ng pagbibintang. Nguni’t dahil sa tayong lahat ay nalalagay sa alanganin ang buhay, nakapag-iisip tayong lahat ng hindi maganda tungkol sa kung sino dapat ang managot sa mga problemang ito. Minsan, at kasama na ako rito, hindi maalis sa isipan natin ang mga katanungang tulad ng ganito: bakit kaya kahit taon-taon namang problema ito ay wala pa rin tayong nagawang solusyon sa mga ito? Bakit kaya sa kabila  ng mga batas ay tuloy pa rin ang pagdami ng mga namamahay sa tabing ilat, ilog, at estero. At ito ang matindi … sa kabila ng taon-taon nating parehong problema, ay bakit kaya parang walang magawa ang sinuman, at tuwing eleksyon ay bida pa sa mga kandidato ang mga taong pinagsasamantalahan lang naman nila tuwing eleksyon?

Mahirap ang buhay natin at ang higit na masahol na kahirapan ay ang kakitiran ng isipan at ang pag-iisip lamang ng pansarili at panandaliang kapakanan.

Nais kong isipin na lahat tayo ay naghahanap ng short-cut, ng madaliang daan, ng landas na maghahatid sa atin sa mabilisang ginhawa. Kausap ko kahapon ang isang kababayan kong naging kapitan ng barangay sa loob ng 18 taon. Tinanong ko siya kung bakit ang dami nang dayuhan sa aming bayan. At ito ang sagot niya … may lupa silang sinasaka sa probinsiya. Pero ang hanap nila ay madaliang pera, ang sweldo na walang masyadong hirap, at walang sobrang habang panahon ng paghihintay. Wala nang gustong magsaka … wala nang gustong magtanim … wala nang gustong sobrang mahirapan. Gusto lamang ay mabilisang ginhawa.

Nais kong isipin rin na pati si Kristong Panginoon ay misang natukso rin na maghanap na kaunting katanyagan mula sa tao. Nagtanong siya sa ebanghelyo: “Sino raw ako ayon sa mga tao?” Tulad nating lahat … naghahanap rin tayo ng kaunting pagtingin, kaunting paghanga, kaunting pagpapahalaga sa mabutin nating nagagawa kung minsan …

Pero di naglaon at bumalik si Jesus sa tunay niyang layunin at pakay. Bumalik siya sa tunay na katauhan niya at misyon. At nang sinagot siya ni Pedro: “Ikaw ang Kristo, ang Mesiyas ng Diyos,” kagya’t niyang sinabihan ang mga alagad: “Ang Anak ng Tao’y dapat magbata ng maraming hirap. Itatakwil siya ng matatanda ng bayan, ng mga punong saserdote at ng mga eskriba. Ipapapatay nila siya, nguni’t sa ikatlong araw ay muling mabubuhay.”

May mga pagkakataong naghahanap rin ako ng ginhawa, ng kaunting katanyagan, o kahit man lamang konting pagtingin o pagpapahalaga sa aking nagagawang mabuti. Kung minsan dumarating. Subali’t sa kalimitan, ni ha ni ho ay wala kang marinig. Parang tungkulin mo lahat na gawin ang ginagawa mo, at ang masakit pa Kuya Eddie, ay ito. Ni gaputok na pasasalamat ay wala kang maririnig sa tao.

Masakit man ay makatotohanan. At ang higit na katotohanang dapat isaisip ay ito … na ang pinakamahalaga sa lahat ay ang ating pangangailangan sa Diyos, ang ating malalim na paghahanap sa Kaniya … “Aking kinasasabikan, Panginoon, ikaw lamang!”