frchito

Archive for Oktubre, 2012|Monthly archive page

, , , , ,

SA MGA BUKAL NG TUBIG AT MAAYOS NA LANDAS

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, LIngguhang Pagninilay, Propeta Jeremias, Taon B on Oktubre 26, 2012 at 20:41

Ika-30 Linggo ng Taon (B)

Oktubre 28, 2012

Mga Pagbasa: Jer 31:7-9 / Heb 5:1-6 / Mc 10:46-52

SA MGA BUKAL NG TUBIG AT MAAYOS NA LANDAS

 

Ewan ko kung naranasan na ninyong mag-hiking na naubusan kayo ng tubig na baon. Tanging isa lamang ang inyong panalangin – ang makatagpo ng bukal! Ewan ko rin kung naranasan na ninyong maglakad sa dilim, paakyat ng bundok … walang maapuhap, walang mahawakan, at walang makitang katiyakan! Sa mga sandaling yaon, ipagpapalit mo ang iyong bote ng tubig sa isang lampara! Ewan ko rin kung naranasan na ninyong maligaw sa gubat, at tila paikot-ikot lang kayo sa napagdaanan na ninyo, nguni’t wala kayong makitang labasan … maski na bote ng tubig, kargada, at lampara ay inyong itatapon, makita lamang ninyo ang daan pauwi!

Mahirap ang mauhaw. Mahirap ang maging bulag. At lalong mahirap ang maligaw ng landas, mawala, at walang makitang katiyakan sa buhay!

Ang lahat ng ito ay naranasan ng bayan ng Diyos, ang mga Israelita. Nauhaw sila sa ilang. Natapon sila sa bayang walang katiyakan, sa Babilonia! Naranasan nila ang walang makitang tiyak na kaligtasan, sa pagka-alipin sa banyagang lugar, malayo sa templo, malayo sa mga kababayan, at malayo sa kinasanayan o kinagawian.

Dalawa o tatlong beses ako nakaranas maglakad sa dilim … noong wala pang nabibiling mga LED lamps at kung meron man ay sobrang mahal. Matinding karanasan, ang makaramdam ng ganap na kabulagan. Napagdaanan ko na rin ang maubusan ng tubig at malayo pa ang tuktok. Wala kang iisipin kundi ang makatagpo ng bukal, upang maipagtawid-buhay.

Nguni’t matay nating isipin, ito ang kwento ng bawa’t isa sa atin … Ito ang karanasang mapait ni Jeremias, ang propeta noong pagkatapon sa Babilonia. Ito rin ang matinding pagdurusang naranasan ni Bartimeo – ang tuyain, ang libakin, at ang ituring na walang silbi, bilang bulag na umaasa lamang sa iba.

Pero hindi lang yan. Lahat tayo ay naging alipin sa katumbas ng banyagang lugar. Ilan sa mga pamilya ninyo ang hindi nyo kasama, nagbabanat ng buto sa ibang bansa? Ilan sa inyo ang matagal nang nagtitiis na mabuhay sa malayo upang maipag-tawid buhay ang mahal ninyo? Ilan sa atin ang nakaranas ng siphayuin ng kapwa, at hindi tanggapin, o isa-isang tabi dahil sa inggit, galit, tampo, o anuman? Ilan sa atin ang naging banyaga sa sariling bahay, o sa sariling bayan dahil sa sari-saring dahilan?

At hindi lang iyan. Tayo man, ay tulad lahat ni Bartimeo … bulag … hindi nakakakita ng maraming bagay. Hindi man lang natin batid ang tunay nating motibasyon sa pagkilos. Hindi man lang natin alam ang kinabukasan. Nabubuhay tayo at napapaligiran ng kawalang katiyakan sa ekonomiya, sa pamemera, at sa larangang political. Hindi man lang natin matukoy kung kailan ang susunod na lindol, o kung kelan raragasain na naman tayo ng walang patid na ulan o bagyo.

Bulag tayo sa maraming bagay … at tayo ay paapu-apuhap, pakapa-kapa, at walang katiyakan kung saan patutungo.

Kung meron mang dapat sana ay nawalan ng pag-asa, nanghinawa, nagtampo, siguro ay si Jeremias ang may karapatan dito. Kung meron mang dapat nanghinawa at nawalan ng lakas upang lumapit kay Jesus, ay si Bartimeo. Sinansala siya at kinutya, at pinagtangkaang patahimikin ng mga tao.

Subali’t hindi siya napadala . Hindi siya nag-atubili. Patuloy siyang lumapit kay Jesus at ang panalangin ay sadyang mula sa kaibuturan ng puso: “Guro, ibig ko po sanang makakita.”

Ito ang pag-asa ni Bartimeo. Ito rin ang pag-asa ni Jeremias, na nagbunsod sa kanya upang magbitaw ng salitang lubhang kailangan nating lahat ngayon, sa sitwasyon ng kawalang katiyakan: “Dadalhin ko sila sa mga bukal ng tubig, pararaanin ko sa maayos na landas upang hindi sila madapa!”

Gutom. Uhaw. Pagod. Hirap. Bulag. Ito tayong lahat ngayon. Subali’t ayon sa ikalawang pagbasa, ang Dakilang Saserdote ay gumanap sa kanyang misyon upang tayo ay mapanuto at mapabuti.

Tulad ng ginawa ni Jesus kay Bartimeo… Tulad ng ginawa ng Diyos para kay Jeremias …

Panginoon, ihatid mo kami sa bukal ng tubig at paraanin kami sa landas upang hindi na muli kami madapa!

Advertisement

, , ,

SAMA-SAMA TOGETHER! WALANG IWANAN!

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, LIngguhang Pagninilay, Taon B on Oktubre 20, 2012 at 17:01

Ika- 29 na Linggo ng Taon B

Oktubre 21, 2012

Mga Pagbasa: Isa 53:10-11 / Heb 4:14-16 / Mc 10:35-45

SAMA-SAMA TOGETHER! WALANG IWANAN!

Hindi mahirap unawain ang kahilingan ng dalawang magkapatid. Ano naman ba ang masama sa kaunting konsiderasyon? Wala namang dapat pagtakhan kung matapos gumanap sa tungkulin, ay kaunti namang konsuelo ang hanap, di ba? Maliit lang naman ang hinihingi ng magkapatid … Baka sakali lang … Kung sakaling lang na magkatotoo ang kaharian mong pangako, maano namang paupuin mo kami sa magkabilang panig ng iyong trono?

Hindi mahirap unawain ito … sapagka’t pati pala sa ebanghelyo ay may political dynasty. Hindi mahirap maintindihan ito, lalu na’t sa bayan nating mahal ay namumugad at naghahari ang iilang mga pamilyang sila-sila lamang ang tila puede at may kakayahang maglingkod sa bayan (daw).

Palasak ito sa ating kalinangan … sa ating kultura … Marami tayong mga kasabihan dito, may luma at malalim, may bago at medyo mababaw: “sama-sama together” … walang iwanan … basta, anuman mangyari, kapit-bisig, tayo-tayo pa rin! Ang saya! Ang saya talaga sa Pinas … pami-pamilya ang tumatakbo .. angkan-angkan, at tila wala na tayong kawala sa pagka-alipin sa ilalim ng kulto ng showbiz at mapanlinlang na mass media … politika batay sa personahe, kultura ng pasabog at pagiging popular … paglilingkod na nasaliwan na ng paghahanap sa sariling pamomosisyon na kinabuliran ng dalawang magkapatid na sina Santiago at Juan!

Pero, teka muna. Ito ba ang tunay na sabi ng mga pagbasa natin? Baka naman namamalik-mata lang tayo. Tingnan natin …

Hmmm … Sa unang pagbasa, medyo naduling ako … hindi ko makita rito ang paghahanap sa sarili. Hindi ko rin makita rito ang kahalagahan ng tarpaulin, ng TV plug-in, ng photo op saanman, kailanman, gulaman! Wala rin dito ang payabangan, ang paramihan ng mga ever-loyal followers at mga alalay. Wala rin dito ang mga juke box journalists na parang mga sirang plakang paulit-ulit ng tuligsa, totoo man o kabulaanan.

Medyo hindi yata ito hiyang sa mga naghahanap mamuno, maglingkod, at humawak ng posisyon at poder sa lipunan. Bakit? Ano ba ang saad ng unang pagbasa?

Tingnan natin … opps! Mali! Walang kita dito. Walang kickback … walang alalay, kundi panay bigay, panay alay, panay hirap … “Ang aking tapat na lingkod at lubos kong kinalulugdan ang siyang tatanggap sa parusa ng marami, at alang-alang sa kanya sila’y aking patatawarin.”

Teka, nasa tama ba akong estasyon? Nasaan na ang mga kamera, ang TV crew, ang mga rah-ray boys and girls? Nasaan na ang kinang, at tanyag, at busilak ng karangyaan? Wala. Wala sa buhay ng tunay na lingkod ni Yahweh!

Epic fail! Sabi nila! Sino ang maghahanap ng paglilingkod na walang kapalit? Sino ang mag-aasam ng pag-aalay ng sariling buhay para sa kapakanan ng iba? Hindi na uso iyan, sabi ng marami. Hindi na nakakatawa ito. It’s not fun in the Philippines!

Vamos a ver todavia un poquito mas … Ano say ng ikalawang pagbasa? Hala! Epic fail pa rin! Dakilang saserdote? Na nagpahirap at nagpakahina, katulad daw natin sa lahat ng bagay? Waah! Wa poise, wa power, walang wala!

Baka naman yung ikatlong pagbasa ay may konting ginhawa… tingnan rin natin…

At dito pumasok ang kwento ng dalawang binatilyong nag-asam ng posisyon … walang iwanan, ika nga natin. Anong sama kung silang dalawa na lamang ang mag-unahan sa trono? Anong sama kung sila na lamang dalawa ang manatiling maging senador habang buhay? Kung di puede, puede rin naman ang anak, ang asawa, ang pamangkin, o inangkin, o kabit o kadouble … sama-sama together, para talagang masaya.

Opps! Epic fail pa rin! Dehins uubra kapatid. Natimbrehan ng Panginoon, at tuloy naboljak sila. “Ang sinuman sa inyo na ibig maging dakila ay dapat maging lingkod.” Gets mo tol? “At sinumang ibig maging pinuno ay dapat maging alipin ng lahat.”

Aray! Ang hirap! Mapait, ito, kuya Cesar!

Tumpak! At pati sa simbahan, pati sa aming mga pari, pati sa mga relihiyoso, ang pangaral ay totoo at makabuluhan, sapagka’t kami man, sabi nga natin noong isang linggo, ay pawang mga tao rin lamang! Hay naku! Ang tao’y marupok, kay daling matepok!

Ito ang magandang balita. Para sa akin, na tulad mo, tulad nyo, tulad ng lahat ay pinagdaanan din ng ambisyon, ng pagnanasa, ng pag-aasam. Matingkad at mapang-akit ang tawag ng katanyagan, ng kapangyarihan, ng kayamanan na kaakibat ng lahat ng ito

Paalaala lang kapatid. Paalaala rin sa aming lahat na naglilingkod. Hindi ito nakukuha sa tarpaulin. At lalung hindi ito nakukuha sa TV appearances at photo ops. Ito ay pagtalikod sa sarili … paglilingkod na pagiging alipin ng lahat. Epic fail? Hindi. Maraming nauna na … si Lorenzo de Manila … Si Pedro Calungsod … Si Blessed John Paul II … at marami pa. Naghirap sila. Tinanggihan ng marami. Kinutya at nilibak, tulad ng lingkod ni Yahweh. Tingnan natin ngayon kung nasaan sila.

At bago ko nga pala makalimutan … nagbago ang isip ni Santiago at Juan … sumunod rin sila sa bandang huli sa daan ng Panginoon. Bakante ngayon ang posisyon … Ibig mo bang mag-apply? Isipin mong mabuti kapatid. Kaya mob a? Trip mo ba ito? Sa langit, ang kasiyahan ay walang hanggan … masaya, mas masaya kesa sa Pinas. Sama-sama together. Forever. At walang lamangan, walang iwanan! Saan ka pa?