frchito

Archive for Agosto, 2013|Monthly archive page

, , ,

MAY “K” KA BA?

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon on Agosto 30, 2013 at 16:14

images

Ika-22 Linggo Taon K
Setyembre 1, 2013

MAY “K” KA BA?

May kaibahan raw, ayon kay Lisa Fullam, ang peregrino at ang turista. Ang turista ay naglalakbay para makakita ng bagong lugar. Pero ang peregrino ay naglalakbay upang maging bagong tao, magpanibago sa sarili, upang mabuhay ayon sa tuntunin ng pagpapanibago.

Noong ako ay batang pari at isang estudyante sa Roma, ako man ay naging isang peregrino. Galing ako noon sa Madrid patungong Fatima sa Portugal. Apat kami sa compartimento ng tren: isang taga US, isang Kastika, isang Argentino at ako. Nang malapit na ang hangganan ng Espanya at Portugal, pumasok ang inspector at tinanong kaming apat kung taga saan kami. Nang sumagot ang tatlo, hindi sila pinansin. Nang ako ay nagsabing Filipino, agad hiningi ang aking pasaporto, kinilatis, sinalat, binuklat ang lahat ng pahina, na parang may hinahanap at parang ako ay pinagdududahan.

Sa mga sandaling yaon, may dalawa akong naramdaman: ang maging mapagpakumbaba o ang hayaan ang sarili kong mapahiya. Pero sabi nga sa Ingles, “the humble are never humiliated; they are humbled even more.” Hindi maibababa ninuman ang iyong dignidad, hangga’t hindi mo siya pinahihintulutan.

Ang mga pagbasa ngayon ay may kinalaman sa kababaan. Ayaw ni Nietzche ang birtud na ito. Hindi raw ito nagbubunga ng anumang mabuti. Bilang isang walang pananampalataya sa Diyos, wala raw maitutulong ang maging mapagpakumbaba yayamang ang ating pagiging tao ay wala nang anumang karangalan at katuturan.

Ang tingin ni Nietzche sa kababaang loob ay isang kahinaan. Walang panalo ang mahina. Walang mararating ang mapagparangya. Walang tagumpay ang taong mapagpasensya, ang sinumang nagpapalampas ng lahat ng bagay. Dapat raw, ayon sa pilosopiyang makamundo, na unahan ang lahat, sapawan ang lahat, at lamangan ang lahat hangga’t maaari.

Hindi nauunawaan ng mundo ngayon ang mababa at ang nagpapakababa sa sarili. May tawag tayo dito: mahina, walang abilidad, walang “k.”

Pero hindi ito ang sinasaad ng panulat ni Sirak. Hindi ito ang sinasabi ng ebanghelyo. Mapalad raw ang mga aba. Mapalad ang mga tumatangis. Mapalad ang hindi nag-aasam ng hindi niya kaya, sapagka’t hindi siya mapapahiya. Mahirap ang demasyadong matayog ang lipad … mas malagas, diumano, ang lagapak.

Laman ito ang lahat ng balita natin – kung paano lubhang napahiya ang dating sinasamba ng mga mambabatas, na tumatawag sa kaniya bilang “Ma’am.” Marami siyang nilagyang bulsa ng mga kawatan. Marami siyang pinayaman, at siempre, ang kanila ring sarili, kung kaya’t mahigit diumano sa 400 ang kanyang mga accounts sa bangko. Maraming nabayarang boto. Maraming pina-andar na kampanya sa eleksyon. Maraming pinapanalo.

Di ba’t ang lahat ng ito ay kapangyarihan, katatagan, at karangalan? Sinong may sabi na ang masasamang bisyo ay hindi nagbubunga ng pera? Ng dangal at pitagan ng mga nakikinabang, habang nakikinabang?

Pero, sa tinaas taas ng lipad, ay gayun ding kalakas ang lagapak. Walang nananatiling matatag sa mundong ibabaw. Walang hindi naaagnas na anumang kayamanan.

Ngunit sa araw na ito, may isang uri ng “k” ang siyang dapat natin pagsikapan at pagyamanin. Hindi ito kayamanan. Hindi ito karangalang makamundo. Hindi ito kakapalan ng mukha upang manatiling nasa taluktok ng yaman at impluwensya sa lipunan, lalu na sa politika.

Ito ay siyang binanggit sa ebanghelyo ngayon – ang gawain ng isang taong hindi naghahanap ng mataas na upuan, hindi nag-aasam ng hindi para sa kanya at lampas sa kanyang kakahayahan.

Ito ay ang kababaang-loob na siyang nag-udyok sa hefe na magsabi: “Halina at umakyat sa higit na mataas na lugar.”

May “K” ka ba?

Advertisement

, , ,

PAGSIKAPANG PUMASOK SA MAKIPOT NA PINTUAN

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Propeta Isaias, Taon K on Agosto 23, 2013 at 20:27

Ika-21 Linggo ng Taon K
Agosto 25, 2013

PAGSIKAPANG PUMASOK SA MAKIPOT NA PINTUAN

Kung pasyal lang ang hanap natin, mas maiging maglakad sa malawak na daan. Walang tinik, walang dawagan, walang harang at walang katitisuran. Pero kung paghamon ang hanap mo, mas maiging maglakad sa makipot na daan. Ito ang hanap ng mga umaakyat ng bundok, liban kung tinatawag na “executive trail” ang gusto mo para lang masabing umakyat ka sa bundok.

Hindi na kailangang imemorize iyan … masarap kung maluwang at maaliwalas ang daan. Masarap mamasyal kung walang balakid at walang harang.

Nakatutuwang isipin ang pangitaing kwento ni Isaias. Magdaratingan daw ang iba-ibang mga tao mula sa lugar na hindi nila kakosa, kumbaga. Magtitipon daw pati ang mga taong walang pananampalataya sa Diyos na kinikilala ng mga Israelita. Isa itong pangitaing puno ng pag-asa, tigib ng kagalakan. Pati ang mga Israelitang may pagka suplado at walang pagtingin sa hindi nila kapanalig ay magiging kasama ng mga pagano sa kanilang pagsamba at pag-aalay ng sakripisyo sa dambana.

Nais ko sanang panghawakan natin ang pag-asang ito. Marami ang nagaganap sa ating kapaligiran at sa ibang lugar sa mundo. Kahindik-hindik ang sinapit ng maraming taga Syria nang sila ay pasabugan ng Sarin gas habang natutulog. Kahabag-habag ang dinaranas ng mga Kristiyano sa Egipto, kung saan mayroon ring sigalot na nagaganap. Ang ating bayan ay muling binabalot ng pag-aagam-agam dahil sa usaping pork barrel, at muling nagkakahati-hati ang taong bayan.

Hindi malawak ang landas na nilalakaran natin ngayon. Hindi maaliwalas at walang maliwanag na pangakong napipinto. Mahirap ang magpasya kung saang panig tayo at kung saan tayo susuling. Mahirap rin ang manatiling nasa balag ng alanganin tuwina, na walang tiyakang paninindigan, sa harap ng laganap na kawalang-hiyaang ginagawa ng mga taong dapat sana ay nangunguna sa pag-ugit ng isang magandang tadhana para sa bayan.

Pero hindi totoo na wala tayong magagawa. Meron tayong kakayahang umugit ng pagbabago. At ito ay nagmumula sa pusong handang magbata ng hirap, handang tumahak sa isang landasing hindi man malawak, ay siyang naghahatid sa wasto, sa tama, at sa kaaya-aya.

Ito ang binigyang-pansin ng liham sa mga Ebreo: “Tiisin ninyo ang lahat bilang pagtutuwid ng isang ama, sapagka’t ito’y nagpapakilalang kayo’y inaari ng Diyos na kanyang mga anak.” Sa madaling salita, may katuturan ang pagtitiis. May kahulugan ang paghihirap.

Hindi lang malawak ang daan ng karangyaan at kapangyarihan. Marami ang nabibili ng pera. Maraming sarap ang nakukuha ng salapi. Ngunit kung gaanong kabanayad ang agos sa maluwang na ilog, ay ganuon din kabilis ang takbo tungo sa kapariwaraan.

Noong ako ay nasa kolehiyo pa, nagtuturo ako ng katesismo sa isang baryo sa Calamba. Isang araw, habang naghihintay sa sasakyan pauwi, may nakita akong maliit na bagong tanim na puno ng mangga. Sapagka’t walang magawa, ibinuhol ko ang puno. Pagkaraan ng mahigit sampung taon, binalikan ko ang punong yaon sa tabing daan. Naroon pa ang buhol. Matigas na. Pati puno ay malaki na. At ang pinakamatigas na bahagi ay kung saan ko siya pinahirapan, sa lugar kung saan ko siya ibinuhol. Lumakas at tumibay ang bahagi ng puno kung saan siya nasugatan.

Hindi lihis sa ating usapan ang paalaala ng Panginoon sa araw na ito: “pagsikapan ninyong pumasok sa makipot na pintuan.” Huwag nang makisabay sa karamihan. Huwag nang magpadala na lamang sa agos at sumunod sa karamihan. Gumawa ng tama kahit na parang iilan kayong tumatahak sa daang matuwid.