frchito

Archive for Nobyembre, 2010|Monthly archive page

, , ,

PANAHON NA UPANG GUMISING SA PAGKAKATULOG!

In Adviento, Homily in Tagalog, Panahon ng Pagdating, Taon A on Nobyembre 24, 2010 at 12:37

Unang Linggo ng Pagdating(A)
Nobyembre 28, 2010

Mga Pagbasa: Is 2:1-5 / Roma 13:11-14 / Mateo 24:37-44

Pumanaw na muli ang lumang taon. Isang bagong taon ng pagsamba ang pinasisinayaan natin sa araw na ito … sinisimulan, kinamumulatan! Isa na namang tila pagbangon mula sa pagkakatulog ng matagal na panahong di miminsang pinanawan ng pag-asa, dahil sa napakaraming bagay.

Marami ang dahilan upang panawan ng pag-asa ang puso ng tao. Sa Indonesia, dose-dosena ang pinanawan ng buhay dahil sa pagkagising na muli ng bulkan ng Merapi. Sa Sorsogon, ang bulkan ng Bulusan ay tila nagulantang rin at handa na muling mag-alboroto. Sa Korea, ginulantang ang buong mundo nang magpaputok sa isang isla ang mga taga hilaga bilang isang babala o pananakot. Muli na namang niyanig ng mass media ang usapin tungkol sa reproductive health nang ang isang panayam ng Santo Papa ay binaligtad ng mga manunulat o mananalathala at ginamit upang tukuran ang kanilang mga plataporma, o poot at galit sa Inang Simbahan.

Sa mga sandaling ito, kay hirap gumising, kay hirap bumangon. Sa panahong ang simbahan at ang kaparian at paboritong tampulan ng hindi lamang paninisi, kundi panlilibak ng balana, kay hirap tumayo o tumindig ng tuwid. Mas madali ang magpadala sa agos. Mas madali ang sumang-ayon sa takbo ng karamihan, at magpadala sa palasak na kaisipan ng madla.

Sa mga sandaling ito, higit na madali ang matulog na lamang. Mas madali ang magtulog-tulogan at magpanggap na ang mga suliraning hinaharap natin ay maglalaho rin balang araw. Mas madali ang magkibit-balikat na lamang, lumingon sa kabilang dako, at mag-isip na ang problemang hinaharap ay isa lamang masamang panaginip.

Nguni’t alam nyo at alam ko rin na ang mga ito ay tunay … ang lahat ng ito ay hindi mabuburang parang isang pagkakamaling puedeng palitan at patungan ng panibagong salita o kataga. Alam natin na ang mga pumatay sa 57 katao sa Maguindanao ay hindi makakagawa ng ganoong karumal-dumal na pamamaslang kung walang koneksyon, walang tulong, at walang suporta ng marami, kasama rito ang mga namumuno sa itaas ng gobyerno. Alam natin na ang nauubos na isda sa dagat, mga puno sa gubat, at mga hayop na napipintong maglalaho sa loob ng 12 o 15 taon sa balat ng lupa, ay kagagawan hindi lamang ng kaunting tao ngayon, kundi maraming generasyon na nagdaan. Alam natin na ang mga baha ngayon sa lahat ng dako ng daigdig, ay hindi lamang sa tindi ng ulan, bagkus dahil din sa pagkamakasarili at pagkasakin ng tao.

Harapin natin ang totoo … Tulog tayo sa maraming bagay. Tulog na ang konsiyensiya ng tao na hindi na nagugulantang at nangangamba kahit pumapatay sila ng mga batang nasa sinapupunan sa araw-araw na ginawa ng Diyos. Tulog na ang pagnanasa ng tao sa mabuti at ganap na maganda, sapagkat kinitil na sa puso ng bawa’t tao ang likas na pagkilala sa masama at mabuti.

Tulog, hindi lamang ang konsiyensiya ng tao, kundi pati na rin ang kanilang pananampalataya. Marami ang higit na naniniwala sa pungsoy kaysa sa maniwala sa sinasaad ng Biblia, o pangaral ng Simbahan. Pati sa facebook ay laganap ang daily horoscope, na parang salita ng Diyos kung bigyan pansin ng marami.

Sa bagong taong ito ng pagsamba, unang sa tatlong taong siklo ng mga pagbasa sa Misa, nais kong isipin na iisa, at tanging iisa ang buod na dapat natin maunawaan. At ito ay ang konsepto o pangaral sa pananatiling gising.

Isang panggising ang mga larawang ipinipinta ni Isaias – mga pangitaing umiikot sa isang himala … Isang himala itong nangangako ng isang panibagong takbo ng panahon at takbo ng pamumuhay … mga pangitain tungkol sa mga tabak na magiging sudsod, mga sibat na magiging karit – na ang lahat ay may kinalaman sa kapayapaan!

Parang isang masamang pangarap ang nakalantad sa harapan natin. Sa katotohanang ito, ayaw na natin magising at makita at maranasan ang lahat. Pagod na tayo. Pagod na ang lahat sa pagtutungayaw. Pagod na ang isipan ng lahat sa pangamba. Kami rito sa Guam ay takot at nangangamba na kung lumala ang tension sa Korea ay kami ang unang babanatan ng mga bomba mula sa kabilang panig.
Sa Pilipinas, pagod na tayo sa puro simula, na sa bawa’t pagluklok sa kapangyarihan ng mga bagong pinuno, ay nag-rereset kumbaga ang lahat, ang nagsisimula muli sa zero. Pagod na ang bayan sa mga imbestigasyon, at mga drama ng mga lukarit sa Congreso at Senado na walang inuuwian. Pagod na ang madla sa walang kabuluhang mga bangayan sa lahat ng antas ng lipunan.

Para ba akong pinapanawan na ng pag-asa?

Hindi! Isang madiing hindi! At dito ngayon sa unang linggong ito ng panahon ng pagdating pumapasok ang bagong silay ng isang panibagong umaga at panibagong panahon. Bilang tugon sa paanyaya ni Isaias, “halina at umahon sa bundok ng Panginoon, sa templo ng Diyos ni Jacob,” nagtitipon tayo sa dambanang ito upang mangako, upang umako sa tungkulin natin, sapagka’t kung kailan madilim at puno ng kawalang katiyakan, ay nararapat na gunitain na “panahon na upang gumising sa pagkakatulog.”

Noong araw, kung kailan wala masyadong mga gamit tulad ngayon, kung kailan walang karangyaan sa buhay ang marami, maaga ang gising ng lahat. Madaling araw pa ay nag-aararo na, nagpapakain ng mga hayop na alaga, at nagsasaka na. Kung kailan salat, lalu tayong nagbabanat. Sa panahong ito na puno ng lahat ng uri ng paghamon, hindi lamang kasalatan ang dapat pagbanatan ng buto. Kailangan natin magising. Kailangan natin bumangon. “Panahon na upang gumising sa pagkakatulog!”

,

MINARAPAT NA IBILANG SA KANYANG MGA HINIRANG!

In Homily in Tagalog, Kristong Hari, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Tagalog Sunday Reflections, Taon K on Nobyembre 17, 2010 at 10:15

Dakilang Kapistahan ni Kristong Hari (K)
Nobyembre 21, 2010

Mga Pagbasa: 2 Samuel 5:1-3 / Col 1:12-20 / Lucas 23:35-43

Sanay na ang buong mundo makarinig ng mga tinatawag na “trash talkers,” mga taong napakagagaling manlait ng kapwa, mag-maliit sa mga karibal, at manira ng mga katunggali. Nakita natin ito sa paulit-ulit na nating halalan. Hagisan ng putik, tapunan ng basura, at batuhan ng mga bintang ang pinaka-uso sa kampanya ng mga kandidato … siraan, labasan ng baho, at paninirang walang patumangga.

Nakita rin natin ito sa mga laban ng pambansang kamao, na si Manny Pacquiao. Narinig natin kay Hatton … narinig natin ang parehong panlalait kay Mayweather. Nakita rin natin kung paano inalipusta ang sakit ni Fred Roach ng kampo ni Margarito kamakailan.

Ewan ko ba kung bakit ganito ang gawi natin? Para umangat, malimit ang gawa natin ay ibagsak ang iba. Para gumanda ang imahe natin, ang alam lamang natin gawin ay pasamain ang iba … Di ba’t isip talangka ang taguri natin dito?

Ang isip talangkang ito ay walang iba kundi ang pagsisikap umangat sa pamamagitan na pagtuntong sa iba, ang pagpupunyaging tumaas sa pamamagitan ng pagbabagsak sa kapwa.

May tawag ang Banal na Kasulatan dito … At ang taguri natin dito ay walang iba kundi ang kayabangan! … ang pag-aangat ng sarili na wala namang ibubuga, ang pagbubuhat ng sariling bangko, ika nga … ang pag-iisip na tayo ay higit sa iba, lamang sa kapwa, at naka-aangat kaninuman!

Nguni’t sa kabila ng lahat ng ito ay may salungat na larawan ang nakita tayo sa katauhan ni Manny Pacquiao. Hindi ko intensyon na ideklara siya bilang santo, nguni’t sabi nga nila sa Ingles, “credit needs to be given where credit is due” …dapat kilalanin ang isang bagay na maganda sinuman ang gumawa nito.

Sa araw na ito na pista ng karangalan at luwalhati, patungkol kay Kristo na itinatanghal natin bilang Hari, karapat-dapat lamang na magmuni tayo tungkol sa tunay na kadakilaan, wagas na karangalan, at walang pag-iimbot na pagkilala sa kadakilaan ng sinumang dapat kilalanin.

At sino ang dakila? Sino ang dapat kilalanin? Sino ang karapat-dapat ng pagpupugay at parangal?

Hindi nag-aatubili ang Inang Simbahan tungkol dito. Hindi patumpik-tumpik ang Banal na Kasulatan hinggil rito. At ano ang turo nito? Iisa, iisa, tanging isa lamang ang karapat-dapat ng dakilang papuri at parangal. Iisa, at tanging iisa lamang ang may kapangyarihang mag-akyat at magbaba, maghusga at magpasiya hinggil sa lahat ng nilalang. Siya, at tanging Siya lamang, ang nag-aangat at nagbababa, ang kumikilala at nagpuputong ng korona ng luwalhati.

Siya ang Diyos, ang Panginoon, at ang kanyang bugtong na Anak ang Hari ng santinakpan, ang siya lamang karapat-dapat ng tunay at walang hanggang papuri at parangal.

Siya ang nag-aangat. “ang nag-aangat ng sarili ay ibababa, at ang nagpapakababa sa sarili ay iaangat.” Ang Diyos ang humihirang … “ipinangako sa iyo ng Panginoon na gagawin ka niyang hari upang mamuno sa kaniyang bayan.”

Nakita natin kung gaano kalakas ang lagapak ng taong mataas ang lipad. Nakita natin kung paano napahiya si Hatton sa kanyang mga panlalait. Nakita natin kung paano ngayon magtago si Mayweather. Ang nagpapakataas ay ibabagsak. Sa kabilang dako, nakita natin kung gaano kasimple, at kabait ang isang kampeon na may habag at pagmamalasakit sa kalaban. Nakita natin kung paano pinaka-ingatan ng kababayan natin ang kapakanan ng kanyang kalaban. Nakita natin ang kanyang paggalang kay Margarito at ang pag-iingat niyang hindi na lumala pa ang mga sugat sa mukha ng kalaban. At bagama’t patuloy siyang nilalait ng mga rasista sa buong mundo, hindi maipagkakaila na respeto para sa kanya ang ipinuputong na parang korona sa kanyang ulo. At ang respetong ito ay tinatamasa rin natin na kanyang mga kababayan.

Ang kasukdulan ng respetong ito ang dapat natin ngayon ibigay sa tunay na Hari ng ating mga puso at kaisipan. Siya na may kapangyarihang mag-angat at magbagsak, siya na may-akda ng lahat ng kadakilaan, at may kaloob ng lahat ng kakayahan ng tao.

Siya bilang tao at Diyos ay nilait din ng tao … “Iniligtas niya ang iba; iligtas din niya ang kanyang sarili!” “Nilibak siya ng mga kawal, nilapitan at inalok ng maasim na alak.”

Ngunit may isang kumilala at nagpakababa, humiling at naki-usap, nanalangin at nanikluhod: “Jesus, alalahanin no ako kapag naghahari ka na.”

Ang pagkilalang ito, ang pagpapakumbabang ito ang nagbukas ng pinto ng langit … “Ngayon di’y isasama kita sa Paraiso.”

Ito ang Hari ng katarungan … ang Hari ng mga mabababa ang loob, ang Hari na may kapangyarihang mag-angat at magbaba. Siya ang pinupuri natin. Siya ang niluluwalhati natin dahil sa maraming bagay … sa kaloob niyang buhay, sa kaloob niya ng katauhan ni Manny Pacquiao, sa kaloob niya ng lahat ng tinatamasa natin, pati ang paggalang ng mundo sa lahi natin, dahil sa kababaang-loob ng kampeon natin. Purihin ang Hari ng sansinukob! Purihin ang Hari ng mga Hari! At pagpalain nawa Niya ang bayan natin! Sapagka’t “minarapat Niya tayong ibilang sa kanyang mga hinirang!”