frchito

Archive for Abril, 2009|Monthly archive page

, , ,

HANGGANG SUMAPIT ANG WALANG HANGGAN!

In Homily in Tagalog, LIngguhang Pagninilay, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Pag-Akyat ng Panginoon sa Langit, Panahon ng Pagkabuhay, Tagalog Sunday Reflections, Taon B on Abril 25, 2009 at 11:30

jesusoneastersunday

IKA-3 LINGGO NG PAGKABUHAY(B)
Abril 26, 2009

Mga Pagbasa: Gawa 3:13-15, 17-19 / 1 Juan 2:1-5a / Lucas 24:35-48

Sa unang dakilang panalangin ng Misa sa araw na ito, na ang tawag ay “kolekta,” tila nagsasalpukang diwa at larawan ang binibigyang-diin: kadiliman, liwanag, libingan, pagkabuhay, liwanag ng isang bagong araw, at ang diwa ng kawalang hanggan. Ating dinasal sa ikalawang panalangin sa kolekta:

“Ama namin sa langit, may-akda ng lahat ng katotohanan, ang iyong bayan na dati ay nababalot ng kadiliman ay nakapakinig sa iyong Salita at sumunod sa iyong Anak na bumangon mula sa libingan. Dinggin ang panalangin ng bagong silang mong bayan, at patatagin ang Simbahan upang tumugon sa iyong panawagan. Nawa’y kami ay bumangon sa liwanag ng isang panibagong araw, upang kami ay manatiling nakatayo sa iyong harapan hanggang sa pagsapit ng kawalang hanggan. Hinihiling namin ito sa ngalan ni Kristong aming Panginoon. Amen.”

Hanggang sumapit ang kawalang hanggan … Di ba’t ito ang tinutumbok ng lahat ng pagbasa sa araw na ito? Di ba’t itong pag-asa sa darating na luwalhati ang siyang dahilan kung bakit si Pedro ay tumayo at naghayag ng magandang balita sa kabila ng kamatayang dinanas ng Panginoon? Hindi ba’t ito ang binibigyang-diin niya sa kanyang pahayag? “Ipinapatay ninyo ang may-akda ng buhay, subali’t siya ay muling binuhay ng Diyos; kami ay mga saksi sa pangyayaring ito.” Nguni’t ayon sa diwa ng pag-asang ito ay ipinagtagubilin ni Pedro: “Magsisi, kung gayon, at magbalik-loob, upang ang inyong pagkakasala ay mapawi nang lubusan.”

Hanggang sumapit ang kawalang hanggan … Hindi ba’t ito rin ang siyang ipinagtatagubilin ni Juan sa kanyang unang liham? Ayon rin sa diwa ng pag-asang ito sa pagdatal ng kawalang hanggan, ay buong pagmamalasakit niyang isinulat: “Sumulat ako sa inyo upang hindi na kayo magkasala … Ang patunay na kilala natin Siya ay ang pagtupad ng kanyang mga kautusan.”

Hanggang sumapit ang kawalang hanggan … Hindi ba’t ito ang panalangin nating mataimtim bilang tugon sa unang pagbasa? “Panginoon, matungyahayan nawa namin ang iyong mukha.”

Hanggang sumapit ang kawalang hanggan … Ito rin ang diwang lumulutang sa salaysay ni San Lucas, karugtong sa kanyang salaysay tungkol sa dalawang disipulong papunta sana sa Emmaus, nguni’t nakasaksi sa Panginoong muling nabuhay. Dapat nating tandaan na hindi na sila nagtuloy sa kanilang paglalakbay, palayo sa Jerusalem, bagkus nagsipagbalikan upang ipamalita ang kanilang karanasan. At para saan ang lahat ng ito? Walang iba kundi bunsod ng malalim na pag-asa at masugid na paghihintay “hanggang sumapit ang kawalang hanggan.”

Walang kahulugan ang lahat … walang kakahu-kahulugan ang lahat ng ating pag-asa kung si Kristo ay hindi muling nabuhay. Walang dapat hintayin pa … walang dapat asahan pa … at lalung walang dapat ipagmakaingay pa – kung walang dakilang himala na gawa ng Diyos – ang muling pagkabuhay ng Kanyang bugtong na Anak, na nagbata ng hirap, nagpakasakit, namatay sa krus at muling nabuhay sa ikatlong araw.

Ito ang dakilang pag-asa ng bayan ng Diyos. Ito ang patuloy na salaysay ng Inang Simbahan, at patuloy na daloy ng kamalayan ng pananampalataya ng mga Kristiyano. Itong pag-asang ito ang siya nating ipinagdiriwang at ginugunita. Ito rin ang parehong pag-asang patuloy na isinasa- katuparan ng bayan ng Diyos. Ito ang ginugunita at ginaganap. Ito rin ang patuloy na pangako at patuloy na katuparan. Ito ang lex orandi at lex credendi – ang pamamaraan ng pananalangin ay siya ring pamamaraan ng pananampalataya. Ang paniniwala ay nauuwi sa pagsisiwalat sa buhay, sa kilos, at sa asal. Nguni’t ito rin ang lex vivendi – ang pamamaraan ng pamumuhay.

Malayo pang landas ang dapat tahakin ng mga Pinoy tulad natin. Tulad ng dalawang disipulo na patungo sa Emmaus, tayong lahat at naglalakbay tungo sa pangako ng kawalang hanggan at lahat ng kaakibat nito. Nguni’t ang pananampalataya natin ay malayo sa pagsisiwalat ng parehong sampalataya sa buhay, pansarili man o panlipunan. Kay dali natin magtampo … Sa pagkamatay ni Kristo, ang dalawang disipulo ay akmang palayo sa Jerusalem, malungkot na nag-uusap habang naglalakbay. Wala nang pagtataya ng sarili sa kanilang sampalataya. Tulad ng isang kawan na nawalan ng pastol, ay nagkalat ang mga tupa, kanya-kanyang balikan sa kani-kanilang kinasanayang gawi sa buhay.

Si Pedro ay bumalik sa Capernaum – sa kanyang pangingisda. Nagsambulat ang mga disipulo at natakot sa mga Judio. Pati si Marco ay nagsiwalat ng kanyang pagtakbo sa takot, kahit walang saplot ang katawan, nang si Kristo ay dinakip matapos ang huling hapunan. Ang dalawang disipulo ay palayo sa sentro ng lahat, sa pinangyarihan ng lahat.

Nguni’t sa pagtakas at paglayo lalung nag-ibayo ang pagsasakatuparan ng balak ng Diyos. Ang panalanging dasal natin matapos sa unang pagbasa ay naganap at patuloy na nagaganap sa buhay natin: “Matunghayan nawa namin ang iyong mukha, O Panginoon.” Sumikat nawa ang liwanag ng Iyong mukha sa amin … magliwanag nawa sa amin ang iyong mukha, O Panginoon.

Ito rin ang ating pag-asa at hanap sa panahon natin. Ito rin ang ating panalangin, ang atin ring pagsusumamo. Ito ang katuparan ng pangakong sa tuwing Linggo ay ating ipinagmamakaingay at isinasalaysay sa buong sandaigdigan: “Kami ay mga saksi sa pangyayaring ito.” “Vidimus Dominum … Nakita namin ang Panginoon.”
Ito ang pag-asang hindi lamang laman ng isipan at puso natin. Ito ang simulain at pundasyon ng lahat ng ginagawa natin sa loob at labas ng Simbahan. Ito ang ating lex orandi, lex credendi, at lex vivendi… Sa Misang ito, dasal natin, pag-asa natin, at pinagsisikapan natin … bumangon nawa kami sa liwanag ng isang panibagong araw, upang kami ay manatiling nakatayo sa iyong harapan, hanggang sa pagsapit ng kawalang hanggan. Amen.

, , , , ,

ARAL, ASAL, DASAL

In Homily in Tagalog, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Panahon ng Pagkabuhay, Tagalog Sunday Reflections, Taon B on Abril 17, 2009 at 10:39

doubting_thomas
Ika-2 Linggo ng Pagkabuhay (B)
Abril 19, 2009

Mga Pagbasa: Gawa 4:32-35 / 1 Juan 5:1-6 / Juan 20:19-31

Mayroong mga pangyayari sa buhay ng tao na hindi maaring hindi magpabago sa atin. May mga pagtatagpo sa buhay na hindi maaaring bale walain, at mga karanasang hindi lamang makabagbag-damdamin, kundi lubos na nakapagpapabago sa takbo ng buhay ng isang tao o ng maraming tao sa daigdig.

Lahat ng nagaganap sa buhay natin ay may butil ng aral … may binhi ng pagbabago, at may dalang tulak tungo sa kaibahan. Ang pagsilang ng isang sanggol, lalu na’t panganay, sa isang pamilyang nagsisimula pa lamang, ay isa sa mga mapagbagong pangyayaring ito. Lahat ng may kinalaman sa isang bagong buhay, o isang panibagong buhay ay mapagbago, nakapagpapanibago, at nakapagbabago sa daloy ng buhay ng sinumang nagkapalad na makaranas nito, sampu ng mga taong nakatutunghay lamang nito.

Nguni’t hindi lamang dahilan sa isang bagong silang na sanggol ito nagaganap. Sapat nang malamang ang isang tamad na mag-aaral ay naging masipag, naging mapagsikhay, at lahat ng may pananagutan sa kaniya ay natutuwa, nagagalak, at napupuno ng pag-asa. Sapat na ring mabatid na isang talubatang nalulon sa droga at sa bisyo ay magbangon sa pagkadapa sa masasamang ugali at ang lahat ay nababalot ng bagong pag-asa at pagtitiwala sa kakayahan ng taong umahon sa lusak na kinabuliran, o sa sapot na kinapuluputan.

Anumang pagbabago, pagpapanibago, at pagsisikap magbago ay isang malaking aral. At ang bawa’t aral ay may kaakibat na bagong asal sa nakakatunghay at nakikibahagi dito.

Malinaw ito sa unang pagbasa. Ang komunidad ng mga sumasampalataya, ayon kay Lucas, ay nabuhay na parang iisa ang puso at kaisipan. Hindi lamang ito … wala ni isa man sa kanila ang umangkin sa kanilang sariling pag-aari bilang kanila lamang. Hindi lamang ito … Sila ay naging saksi sa muling pagkabuhay ni Jesus. Ito rin ang tinutumbok ng ikalawang pagbasa, na nagsasabing ang tanda ng tunay na pagmamahal sa Diyos ay ang pagtalima sa Kanyang utos at kalooban. Ayon sa salaysay sa aklat ng mga Gawa, isang malakas na daloy ng pagbabago ang rumagasa at tumabon sa buhay ng mga mananampalataya.

Ang bagong aral na dulot ng muling pagkabuhay ni Kristo ay nauwi sa isang panibagong asal!

Subali’t may higit pa sa lahat ng ito ang naganap. Ang kanilang dasal, na dati-rati ay puno ng pahingi niyon, at pahingi nito, parang bilmoko no’n, bilmoko n’yan, ay naging dalisay at wagas at nabatay sa pinakamatayog na dahilan kung baki’t ang tao ay dapat magdasal – ang magbigay-puri sa Diyos: “Magpasalamat sa Panginoon; Siya ay mabuti at ang kanyang pag-ibig ay walang hanggan” (Tugon sa Salmo).

Ayon sa mga dalubhasa, isa sa mga dahilan kung bakit hindi agad nakilala ng mga disipulo ang Panginoong muling nabuhay, ay ito … nangagsipagbalikan sila sa dati nilang asal pansamantala. Si Pedro ay bumalik sa pangingisda, sa dalampasigan ng Capernaum, kung saan ginawa ni Jesus ang isa sa mga una niyang himala. Pagod at puyat noon si Pedro at ang kanyang mga kasama, at wala sila ni isa mang huling isda. Dumating ang Panginoon ay nagsabi sa kanila na ilagak ang lambat sa kabilang bahagi ng bangka. At nakahuli sila ng marami. Duon sa parehong lugar, nagpakita kay Pedro ang Panginoong muling nabuhay. Doon sa parehong lugar kung saan siya pinagtagubilinang maghasik ng lambat sa tamang bahagi ng bangka … duon rin siya pinagtagubilinan ng Panginoong muling nabuhay ng isang bagong gawain … isang bagong pananagutan … “gagawin ko kayong mamamalakaya ng tao.”

Parang isang “back-to-back” na plaka o CD ang naganap kay Pedro! Isang bagong asal ang isinukli sa isang bagong aral.

Subali’t mayroong iba pa … Naruon din si Tomas, na medyo parang isang estudyanteng laging “cutting classes” o laging huli. Nang magpakita ang Panginoong muling nabuhay, wala si Tomas. Lumang aral at lumang asal ang kanyang taglay: “Hindi ako maniniwala hangga’t hindi ko nahipo ang kanyang mga kamay, at ang kanyang tagiliran.” Medyo makunat si Tomas. Hindi siya nakuha sa sabi-sabi at mga text messages lamang, kumbaga. Hindi siya agad napadala sa isang “press release” ng kanyang mga kasamahan.

Nguni’t nang tumambad sa kanyang paningin ang katotohanan, hindi na siya umasa sa eksperimento at mga survey … Kagya’t nagbago ang kanyang kanyang asal na nagbunga sa isang bagong dasal ng pananampalataya, pag-asa, at wagas na pag-ibig: “Panginoon ko at Diyos ko!”

Luma ang mga balita sa ating paligid. Walang bago sa mga madadayang tao sa mundo. Maging si Levi, si Zaqueo at iba pa, na naging disipulo ni Kristo, ay nagdaan din sa lumang asal, batay sa lumang aral ng Lumang Tipan. Lumang tugtugin na rin ang salaysay ng kapalaluan at pagkamakasarili sa lipunan, saan man at kailan man. Subali’t laging bago ang Diyos … laging bago ang kanyang aral … Siya ang Alpha at Omega … ang simula at katapusan. Ang Kanyang hininga ang siyang nagpabago sa kaguluhan sa kalawakan ayon sa Genesis … At ang buhay ay naganap … Ang lahat ay nalikha … At ang Kanyang Espiritu ang siyang umihip at nagbigay pagpapanibago sa lahat ng sangnilikha.

Umiinog ang buhay natin sa tila magkasalungat na luma at bago. Luma ang kasalanan. Bago ang biyaya ng Diyos tuwina. Luma ang pagsuway sa kalooban ng Diyos. Bago ang balitang maging ang makasalanan tulad ni Pedro, ni Zaqueo, ni Levi (Mateo) at iba pa, ay may kakayahang magbagong-asal, ayon at batay sa bagong aral, lalu na ng bagong aral ng Panginoong muling nabuhay … “tingni, pinagpapanibago ko ang lahat … ako ang Alpha at Omega, ang simula at katapusan!”
Umiikot ang mundo, at sa bawa’t pag-inog ay pagdatal sa buhay natin ng panibagong aral. Sa bawa’t pagsikat ng araw sa buhay natin ay may paalaalang taglay: “pinagpapanibago ko ang lahat…”

Sa oktabang ito ng Pasko ng Pagkabuhay, malinaw ang luma at bago at ang kaibahan sa dalawang ito. At malinaw rin ang dapat nating tuntunin: isang bagong asal, batay sa isang bagong aral, na siyang nag-uudyok sa atin sa isang bagong dasal: “Ito ang araw na ginawa ng Panginoon, magalak at matuwa, Aleluya!”