frchito

Posts Tagged ‘Homilya sa Tagalog’

, , , , ,

MAGLILIHI, MANGANGANAK, AT TATAWAGIN!

In Adviento, Catholic Homily, Simbang Gabi, Taon B on Disyembre 19, 2011 at 10:19

Ikalimang Araw ng Simbang Gabi(B)
Disyembre 20, 2011

Mga Pagbasa: Isaias 7:10-14 /Lucas 1:26-38

MAGLILIHI, MANGANGANAK, AT TATAWAGIN!

Ayaw natin ng anumang bitin … Gusto natin ay todo-todo, kompleto, hindi isang bagay na iniiwan kang naglalaway pa at umaasa pa ng higit pa. Noong bago pa ang Jollibee, hindi bitin ang bawa’t order mo. Malaki ang balot ng kanin, (na kalimitan nuon ay hindi nauubos ng mga bata), at hindi tinitipid ang gravy. Ngayon, parang dadalawang subo na lamang ang kanin, at ang hamburger nila ay parang dadalawang kagat lamang.

Iyan ang dahilan kung bakit nauso ang UNLI rice … pinauso ni Mang Inasal, na ngayon ay pag-aari na rin ng makapangyarihang bubuyog na nakausli ang puwet. Lahat ng UNLI ay kumikita, sa kadahilanan ngang ayaw natin ng anumang bitin o kulang.

Ayaw rin natin ng mga kwentong alanganin ang wakas, yung mga nobelang ang katapusan ay nakabitin sa ere, nakayangyang sa alanganin, at ang nanunuod ang dapat gumawa ng kanyang sariling katapusan. Wala na sa uso ang komiks noong araw na “wakasan” – walang “itutuloy” na nakakabitin.

Ayaw natin ng mga proyektong hindi tapos … mga kalsadang sinimulan ngunit walang siguradong pagwawakas. Sa Bohol, may isang tourist attraction, sa Loboc … isang tulay na tinutumbok ang isang lumang simbahan na kung natapos ay sana’y nawala na sa mapa ang matanda at mayaman sa kulturang simbahan. Bitin na bitin … isang malinaw na palatandaan ng katiwaliang umaalingawngaw at hindi maikukubli.

Ayaw natin ng anumang kaunti na lamang sana ay tapos na. Kay raming mga nagsimulang mag master’s studies at doctoral studies … Karamihan sa kanila ay natapos lamang ang academics, pero walang thesis o dissertation. Ang kanilang degree? ABD … anything but dissertation! Ito ang tunay na bitin … puro simula, walang katapusan. Isang proyektong nabuksan, nguni’t hindi nasaraduhan. Isang mithiing sinimulan, nguni’t walang katapusan, walang “closure,” sabi nga natin sa Ingles.

Pues, tingnan natin ang kwento tungkol sa simula, o sa bukang liwayway ng kaligtasan … isang kwentong may simula at may kaganapan! Di ba’t ang Diyos mismo ang nagsabi na siya ay ang Alpha at ang Omega, ang simula at ang wakas? Di ba’t sa bawa’t bukang liwayway ay may takipsilim, at sa bawa’t paggising ay may pagtulog, at sa bawa’t simulaing taludtod ay may panghuling saknong? sa bawa’t tula, sa bawa’t awit, sa bawa’t himig, may umpisa at may tapos …

Di ba’t sa bawa’t maikling kwento na may kilos pataas, ay may kilos pababa (rising action and denouement?) Hindi bitin … hindi kapos … kundi taos, tapos, at lubos!

Ito ang pangakong binitiwan ng Panginoon sa pamamagitan ni Acaz – “Ang Panginoon na rin ang magbibigay ng palatandaan: maglilihi ang isang dalaga at manganganak ng lalaki at ito’y tatawaging Emmanuel.”

May simula – maglilihi. May gitna – manganganak. At may wakas – tatawagin siyang Emmanuel. Tuluyan, hindi ginitlian. Hindi pinigilan. Hindi tinutulan, at hindi pinagtaksilan ang batang ipinaglihi!

Magulo ang lipunan natin. Sapin-sapin at susun-suson ang suliranin. Di pa man natatapos ang marami, bigla namang naulit ang Ormoc, ang Ondoy, ang Pepeng, at ngayon ang Sendong. Paulit-ulit. Di na tayo natuto. Di na tayo nakabatid at nakatanda. Matapos rumagasa ang tubig mula sa bundok sa Tanay, at sa buong Sierra Madre, na ikinamatay ng napakarami noong Ondoy at Pepeng, heto na naman, sa Mindanao naman.

Nguni’t isa lamang ito sa mga problemang hinaharap natin. Ang isa na mas masahol, sapagka’t isang problemang moral ay walang iba kundi ito – ang pagpigil sa isang tuluyang kwento ng buhay ng maraming bata dahil sa balak na RH law. Simula pa lamang ay tepok na ang bata. Sa paglilihi pa lamang ay tigok na ang mga walang kamuang-muang. Kung sa paglilihi pa lamang ay binitin na at pinuksa na, paano pa kaya ang kasunod nito – ang panganganak? Paano pa kaya ang normal na katapusan ng kwento ng isang buhay, tulad nyo at tulad ko – ang mabigyan ng ngalan? Tulad ng tinawag na Emmanuel – ang Diyos ay sumasaatin?

Hindi na para sa atin ang pagsikapang maghanap ng masisisi sa trahedyang ito. Lahat tayo ay bahagi nito. Lahat tayo ay kasama nito. Tayong lahat ay mga taong pag minsan ay hadlang kumitil, handang sumiil, at handang pumigil sa paggawa ng mabuti. Tayo’y mga taong masakalanan, makasarili, at mapagkait.

Handa tayong kitlin ang buhay na hindi pa isinisilang upang ituloy ang sarili nating kwento ng pagpapasasa, at paghahanap sa sariling ikagiginhawa. Kwento lamang natin ngayon at dito ang may simula, may gitna, at may katapusan.

Ngayon pa man, dagsa na ang sisihan dahil sa trahedya. Sa mga sisihang ito, hindi napapansin ang mga tampalasang walang puknat na sumisila at naninira ng kalikasan, lalu na ng mga kabubatan at kabundukan. Sanay sila magtago. Sanay sila magkunwari. Nguni’t alam ng lahat, na wala nang natitira halos na gubat sa bayan natin, at pati mga bundok ay napatituluhan ng mga tonggresista at mga governator na walang alam kundi ang manira ng kalikasan para magkapera sila sa sunod na eleksyon, para sa kanilang sarili o sa mga anak, o sa mga apo hanggang sa mga apo sa tuhod. Sila lamang ang hindi bitin. Laging sagana. Laging kompleto. Panay labis at walang kulang. Sa maraming pagkakataon, parang sila lamang ang may karapatang “maglingkod sa bayan,” diumano.

Ang tanging ni walang simula ay mga batang ipinaglihi, nguni’t hindi kailanman ipanganganak sapagka’t labag sa “kalusugan ng nanay,” at lalung hindi mabibigyan ng pangalan.

Matindi ang pagkamakasalanan ng ating bayan. Nakasusuklam. Nakaririmarim. Sana’y sa ikalimang araw na ito ng Simbang Gabi, habang daan-daang libo ang tumatangis at naghihirap sa CDO, sa Iligan, at sa iba pang lugar sa Mindanao, ay matuto tayong magpasya na hindi payagan ang pag-aasal bitin, ang gawaing kitlin ang buhay, hindi pa man nabigyang pansin ng taong ang inuuna ay sarili, sa ngalan ng “kalusugan” at ang hinihingi (at binabayaran) ng mga banyagang makikinabang sa dambuhalang programang ito.

Hayaan nating ang Diyos ang siyang magpasya sa buhay, yamang Siya ang Diyos ng buhay at may akda ng buhay.

Halimbawang tumataginting ang isang dalagang nanganak sa pagkadalaga kumbaga, galing sa Espiritu Santo. May dahilan siya upang putulin rin ang kwento ng kanyang anak, kitlin, kundi man ang kanyang buhay, at pigilin ang katuparan ng balak ng Diyos. Nguni’t hindi. Naglihi siya. Nanganak siya. At pinangalanan ang anak niya bilang Emmanuel – ang Diyos na sumasaatin. May simula. May gitna. At may katuparan!

, ,

UHAW SA KATANGHALIANG TAPAT!

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Kwaresma, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Taon A on Marso 26, 2011 at 12:18

Ikatlong Linggo ng Kwaresma (A)
Marso 27, 2011

UHAW SA KATANGHALIAN!

Hindi natin alam kung ano ang nagbunsod sa babaeng Samaritana upang mag-igib ng tubig sa katanghaliang-tapat. Maari lamang natin hulaan kung bakit. Pero ang tila maliwanag pa sa tanghaling tapat ay ito … Masipag na maybahay ang samaritana. Ewan ko kung nauhaw ang kanyang kasama sa bahay na hindi niya asawa. Ewan ko rin kung nagdatingan ang lima pang kinasama niya sa tanang buhay niya, na nangailangan ng tubig para pang hugas ng mga paa. Pero ang malinaw ay tila ito … walang nag-iigib ng tubig sa tanghaling tapat, hangga’t maaari, pero ang samaritana ay nagpapagal pa kung kailan ang karamihan marahil ay nagpapahinga na, o kumakain, o gumagawa ng iba pang hindi nangangailangang lumabas pa ng bahay sa ilalim ng masakit na sinag ng araw.

Uhaw sa katanghalian … ito siguro ang puede nating gawin bilang pamagat sa maikling kwentong ito.

Pero hindi ito isang maikling kwento, kundi isang salaysay ng kaligtasan … salaysay hinggil sa buhay na naghahatid sa buhay na walang hanggan … tungkol sa tubig na buhay na kapag ininom natin ay hindi na kailanman tayo muling mauuhaw.

Isang malaking sorpresa ang hatid sa atin ng kwentong ito. Una sa lahat, hindi komun na makita ang isang babae na nakikipag-usap sa isang lalaki sa publiko. Ikalawa, hindi rin karaniwan na ang isang samaritana ay nakikipag talamitam sa isang Judeo, na galing sa Galilea, o sa Judea. Subali’t hindi ito ang nais kong bigyang-pansin, yamang ito ay paksang mas naaangkop sa mga iskolar ng bibliya.

Ang nais ko sanang bigyang pansin ay ito … Kung ako ay guro ng samaritana, marahil ako ay nainis sa kanya. Una … ang mga tanong niya ay parang patalon-talon. Walang sinundang iisang linya. Ikalawa, ang mga tanong niya ay parang umiiwas sa init ng mga paksa, lalu na’t may kinalaman sa kanyang pansariling buhay. Pero, isa pang sorpresa ang ginawa niya. Bagama’t tila umiiwas siya sa maiinit na paksa, hindi ibig sabihing hindi siya nakinig.

Ang kanyang uhaw sa katanghalian ay naghatid sa kanya sa pagtanggap ng isang pagkauhaw na higit na masahol at malalim kaysa sa materyal na pagkauhaw.

Katanghaliang-tapat sa maraming lugar ngayon sa ating daigdig. Nag-iinit ang maraming tao sa iba-ibang bansa kung saan ang mga namumuno ay mga makasariling taong mahigit 40 na taon na sa poder. Nagkakainitan rin ang mga Pinoy, nagtutunggali sa kung ano ang dapat gawin sa harap ng mainit na suliranin tungkol sa kahirapan at sa para sa kanila ay walang ampat na pagdami ng tao sa bayan natin. Sa maraming lugar sa daigdig, init ng ulo, at hindi kapayapaan ang naghahari.

Sa gitna ng nagpupuyos na damdaming ito ng karamihan, uhaw ang gumuguhit sa ating lalamunan at kalooban – uhaw sa kapayapaan, katarungan, at pagkakaunawaan sa isa’t isa.

Sa katanghaliang tapat na ito ng ating buhay bilang Pinoy at bilang Kristiano, may ilang mahahalagang turo ang kwento ng samaritanang lumabas upang umigib ng tubig sa kainitan ng araw.

At ang aral na ito ay isang malaking sorpresa para sa atin. Sa kanyang tila patalon-talong pagtatanong, tumimo pala sa puso niya ang mga sinabi ng Panginoon. At habang tila umiinit ang kanyang upuan sa mga tanong ng Panginoon, uminit rin ang kanyang pagpapasya. Ang ginawa niya ang kanyang pinagpasyahan …

Ipinamalita niya ang tungkol sa nakausap niya sa balon. Isang mahalagang tanong ang namutawi sa kanyang mga labi – ang pinakamahalagang tanong na dapat rin nating bigyang-pansin … “Siya kaya ang ipinangakong Mesiyas?”

Tayo man ay nakakaranas ng init sa ating pagka-upo. Binabagabag rin ang ating konsiyensiya hinggil sa maraming bagay, tungkol sa mga taong kinakasama natin, tungkol sa pagtrato natin sa kapwa tao, tungkol sa paglulustay natin ng yaman ng kalikasan, na nagdudulot ng patuloy na pag-iinit ng klima sa mundong ibabaw. Tayo man ay inaanyayahang mag-isip.

Sa dami ng sekretong nabunyag sa pakikipag-usap ng samaritana kay Kristo, nabuo sa kanyang isipan ang magsiwalat sa kapwa ng kanyang niloloob. Nabagabag siya … at nagkwento sa kapwa niya … “Sinabi niya sa akin ang lahat ng aking ginawa … Hindi kaya siya ang Mesiyas?”

Patuloy ang pagdatal ng katanghaliang tapat sa buhay natin. Patuloy nating nararanasan ang iba-ibang uri ng pagkauhaw sa buhay natin. Ngunit hindi lamang pag-iigib ng tubig ang siyang dapat natin gawin. Kailangan natin ng bagay na higit pa sa tubig …. Kailangan natin ng karunungang mula sa itaas … karunungang tulad ng tubig na buhay na kapag ininom ay hindi na magdudulot ng pagka-uhaw. Kailangan natin ng gabay na maghahatid ng kasagutan hindi lamang sa kung saan puedeng makapag-igib, o kung paano lutasin ang kahirapan, o kung tama ang panukalang batas na isinusulong ng mga mambabatas, na nagbibigay ng pamatid-uhaw nguni’t hindi naghahatid sa tubig na buhay na hindi na kailanman magdudulot ng pagka-uhaw.

Sa gulo ng usapan, sa init ng talakayan, sa dami ng balitaktakan, tunay na tayo ay nasa katanghaliang-tapat ng isang malalim na pagka-uhaw. Kailangan natin ng sagot. Hindi na dapat tayo magbato ng kung ano-anong tanong sa Panginoon na walang kinalaman sa kanyang sinasabi. Hindi na tayo dapat magmaang-maangan pa. Uhaw tayong lahat sa karunungan. Gulong-gulo ang isipan natin dahil sa maraming bagay, tulad ng salapi at kung ano ang kikitain ng marami sa usaping ito.

Tulad ng samaritana, na parang hindi nakikinig, dapat maantig ang damdamin natin, at matutong magtanong nang tama … Kahit na napahiya siya, ipinagmakaingay niya ang ginawa ng Panginoon …. “Sinabi niyang lahat ang aking ginawa … Hindi kaya Siya ang Mesiyas?”

Ang sagot sa tanong na ito ang tunay na sagot sa malaki nating problemang ito … uhaw sa katanghaliang tapat.