[TINAPAY NG SALITA NG DIYOS]

Kapistahan ng Lahat ng mga Banal

(Todos los Santos)

Nobyembre 1, 2015

BANAL AT DAKILA!

Uhaw ang bayang Pilipino sa mga bayani. Ito marahil ang dahilan kung bakit pati mga boksingerong lumaki sa America ay inaangkin nating Pinoy. At basta ang apelyido ay Pinoy ang tunog, kahit na sa California isinilang at lumaki, kapag nanalo sa American Idol ay nagiging Pinoy o Pinay.

Malungkot isipin na ang buhay ng tao ay parang eroplano. Hindi pinag-uusapan ang libo-libong lumilipad at lumalapag araw-araw sa lahat ng dako ng mundo, pero kapag may nag-crash o na-aksidente, ay laman ng radio at dyaryo sa maraming araw.

Ganoon din ang buhay naming mga pari. Walang nag-uusap dahil sa libo-libong nag-aalay ng buhay at panahon at kakayanan para maglingkod sa iba, pero kapag may nagkamali at nagkasala, ay paksa ng walang patumanggang usapan sa social media, sa radio, sa TV, sa dyaryo at sa iba pa.

Wag na tayo lumayo pa. Kung hindi pa ginawang sine ang buhay ni Heneral Luna, at hindi siya titingalain ng mga taong wala nang alam sa kasaysayan. Kung hindi pa natanong kung bakit laging naka-upo si Mabini sa sine ay hindi malalaman na siya pala ang utak ng himagsikan.

Mga bayani sila, pero hindi dinarakila. Mga dapat silang tularan, pero hindi pinag-uusapan.

Lumaki ako kasama ang isang mamang dumating na lamang sa aming buhay isang araw. Hindi niya alam kung taga saan siya. Ang alam lamang niya ay nakatakas siya sa Death March sa Bataan patungong Pampanga. Dumating siya sa amin na walang natatandaan. Tinanggap ng aking mga magulang at pinatuloy. Kakang Gorio ang kinagisnan kong tawag ko sa kanya.

Tahimik, walang imik, pero masipag. Walang kibot pero walang tigil sa pagtatrabaho. Tumulong siya sa aking Ama sa bukid nang ilang taon. Siya ay dakila, pero hindi bayani. Dakila pero hindi kilala. Ni kamag-anak niya ay hindi siya hinanap. Wala ni isang kamag-anak niya ang nabanggit niyang naghahanap sa kanya.

Ang araw na ito ay para sa mga dakilang banal na hindi kilala, at sapagka’t hindi kilala ay hindi rin dinarakila. Araw ito ng mga banal na walang pangalan, walang mukha subali’t kasama sa isang daan at apatnapung libong hinugasan sa dugo ng kordero.

Sila ang kindi kilala nguni’t kinilala ng Diyos, na pinagkalooban Niya ng dakilang pag-ibig, at tumugon sa kaloob na pag-ibig.

Sila ang mga dakila sapagka’t dukha, mababa ang loob, ang mga walang inaasahan liban sa Diyos, mga nahahapis, mga mapagpakumbaba, nagmimithing tumupad sa kalooban ng Diyos, mga mahabagin, malinis ang puso, at gumagawa ng daan sa ikapagkakasundo, bagama’t sila ay inuusig dahil sa Diyos, at inaalimura ng mundong mababaw at mapagbalatkayo.

Banal sila. Kahit hindi kilala. Dakila sila, bagamat hindi nga dinadakila ng balana. Sa harap ng Diyos na siya nating pinupuri at sinasamba ngayon sa pamamagitan ng mga banal … Siya na may akda ng lahat ng kabanalan, ang mga ito ay banal at dakila sa mata ng Diyos.

Tingnan natin sila muli at tingalain. Papuri sa Diyos na nagdakila sa mga banal!