Ika-13 Linggo ng Taon(K)
Junio 27, 2010

Mga Pagbasa: 1 Hari 19:16b, 19-21 / Gal 5:1, 13-18 / Lk 9:51-62

Mahirap kahit kailan ang napipilitan lamang. Walang sinumang matutuwa kung ang ginagawa niya ay bunga ng pamimilit ng kapwa. Walang sinumang magagalak sa paggawa ng anumang iniatang sa kanyang balikat nang wala niyang pahintulot, ni wala siyang kaalaman, at pagsang-ayon.

Ewan ko sa inyo, pero susunod kaya si Eliseo kung wala siyang paggalang at paniniwala kay Elias? Isa itong palaisipan para sa ating lahat na naglilingkod sa Diyos, sa bayan, at sa Inang Santa Iglesya. Sa Turkey, kamakailan, isang Obispo ang pinaslang ng kanyang driver, isang muslim. Magagawa kaya ng taong ito na paslangin ang isang namumunong mayroon siyang pitagan at paggalang? Sa kanyang karumal-dumal na krimen, nagpapatunay lamang na hindi siya tulad ni Eliseo na may pitagang tumalima kay Elias, tulad ng sinasaad sa unang pagbasa.

Malungkot ang naganap sa pagpaslang kay Bishop Padovese sa Istanbul. Nguni’t ang pinakamalungkot ay ang walang pakundangang paggalang hindi lamang sa isang pinuno kundi sa kinakatawan niyang institusyong banal at hindi isa lamang samahang makamundo, hindi isang likhang-isip lamang ng tao.

Ito ang binibigyang-diin ng mga pagbasa ngayon – ang pagiging disipulo, ang pagiging tagasunod, ang paglilingkod na bunga ng kalayaan at hindi sapilitan.

Alam nating lahat kung ano ang ibinubunga ng pamimilit. Alam nating ang napipilitan ay hindi masayang naglilingkod, hindi maaasahan, hindi mapagkakatiwalaan. Kung pilit ang paglilingkod, hindi ito magtatagal. Hindi maglalaon at manghihinawa, magsasawa, at maglalaho na lamang na parang bula, pagdating ng panahon. Kahit bayaran, kung sapilitan ang ginagampanan, ay hindi rin magtatagal, hindi lalawig, at hindi makalalayo at papanawan ng pagpupunyaging maglingkod nang bukal sa kalooban.

Mahirap ang gawain ng isang tagapaghatid ng magandang balita. Malimit, ang kausap naming mga pari ay ang mga taong ebanghelisado na, ang mga taong hindi na kailangan makarinig sa aming mga pangaral. Ang tunay na nangangailangan ng pangaral at mabuting balita ay ang mga taong nagbibigay rin ng sakit ng ulo sa atin – ang mga pasaway, ang mga walang paggalang sa krus, ang mga taong nanlilibak sa doktrina ng Santa Iglesya, ang mga grupong galit sa Misa, sa Eukaristiya, sa debosyon kay Santa Maria at sa mga banal, at ang inaakala nating pagsamba sa mga diyus-diyusan.

Ito ang mga taong namumuhi sa Iglesya, hindi sapagkat ang Iglesya Katolika at tunay kamuhi-muhi, kundi sapagka’t hindi nila lubos na nauunawaan at naiiintidihan ang mga pangaral ng banal na Iglesya. Galit sila hindi sapagka’t masama ang Iglesya, kundi masama ang pagkakilala nila sa Iglesya. Galit sila sa larawan, hindi sa katotohanan ng kung sino at ano ang Santa Iglesya.

Bilang pari, di miminsan akong nakatikim at nakaramdam ng pagkamuhing ito … lalu na ngayon kung kailan ang larawan ng pagkapari ay nabahiran ng susun-susong mga karumihang nagawa ng ilan sa amin. Ang sabi ng marami, ay wala raw kami karapatang mangaral kung kami mismo ay pinamumugaran ng mga marurumi ang budhi na nagsasamantala sa kawalang-malay ng mga kabataan.

Walang iniwan dito ang karanasang tumambad sa Panginoon at sa kanyang mga alagad. Sa pagpasok nila sa Samaria, ay sinalubong sila ng pagtutol ng madla. Ngali-ngaling tawagin ng mga alagad ang kapariwaraan sa lupaing yaon, upang sila ay lipulin at puksain ng apoy.

Subali’t hindi sumang-ayon ang Panginoon … Nanatiling nakatuon ang kanilang layunin sa kanilang tungkulin, sa kanilang mithiin, sa kanilang adhikain.

Sa ating panahon, ito pa rin ang adhikain ng Simbahan, sa kabila ng kawalang tiwala ng marami sa Inang Santa Iglesya. Ito pa rin ang mithiin, ang layunin at panuntunan ng Santa Iglesya, kahit na marami na ang pinanawan na ng paniniwala at pananampalataya sa kapangyarihan ng ebanghelyo upang papagpanibaguhin ang mundo, at iayon sa landas ng kaligtasan.

Dito ngayon papasok ang bawa’t isa sa ating lahat – ang pangangailangan ng tulad ng kabataang nagwika, “susunod ako saan ka man magpunta.” Nguni’t nang ilahad ni Kristo ang kabayaran sa pagsunod na ito, malamang na napag-isip ang mga mabilis pa sa agos ng rumaragasang tubig ang bibig sa pagbibitaw ng pangako. Kailangan nito ang isang matibay at matinding pagpapasya na bunga ng malalim na kalayaan. Hindi ito isang salitang itinatapon na lamang at sukat. Ito ay katagang pinaninindigan, pinananagutan, at pinagyayaman at buong pusong tinutugunan.

Ito ang kahulugan ng pagiging disipulo… mahirap, masalimuot, mapanganib, at tigib ng makamundong pangamba, at pag-aalinlangan.

Ito ang pagiging disipulo sa panahong ito na maraming namumuhi sa aming mga pari, sa Simbahan, na hindi maipagkakailang hindi madali, mahirap, at puno ng hilahil, problema, at pagsubok.

Tama ang nanay ni San Juan Bosco … ang pagsisimulang mag-Misa, ay simula rin ng paghihirap at pagsasakripisyo – kung tutuparin lamang namin ang aming misyon, nang puno ng kalayaan, pagpupunyagi, at pagsisikap.

Ganap na kalayaan ang kailangan nito … kalayaang hindi lamang nauuwi sa pamimili sa dalawa o higit pang pagpipilian, bagkus isang kalayaang malalim na nagbubunsod sa ganap at wagas na paglilingkod – ang kalayaan sa pagbibigay ng sarili at wagas na paglilingkod.

Ang bayaran at swelduhan ay madaling manghinawa. Ang disipulo ay parang energizer na baterya … patuloy ang pagsulong, patuloy ang paggawa, tigib ng kalayaan tungo sa lubusang paglilingkod.