frchito

Posts Tagged ‘LIngguhang Pagninilay’

, , , ,

PINATATAG, PINAGPAYUHAN, PINAGTAGUBILINAN

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Panahon ng Pagkabuhay, Sunday Homily, Tagalog Sunday Reflections, Taon K, Uncategorized on Mayo 1, 2010 at 13:24

Ika-5 Linggo ng Pagkabuhay(K)
Mayo 2, 2010

Mga Pagbasa: Gawa 14:21b-27 / Pahayag 21:1-5a / Juan 13:31-33a, 34-35

May panahon sa aking pagkabata kung kailan dalawang tirahan ang kinaroroonan naming magkakapatid. Ang isang grupo ay nasa Maynila habang nag-aaral, at ang ikalawang grupo na nasa mababang paaralan ay nasa probinsiya, sa Cavite. Ako noon ang pinakamatanda sa ikalawang grupo na naiwan sa Mendez, Cavite, habang ang mga nakatatanda ay nasa Makati. Tuwing Sabado, umuuwi ang mga magulang namin upang tingnan kung paano na kami, kasama ng lola, malayo sa iba naming kapatid. Tuwing Linggo ng hapon, bago bumalik sa Makati ang magulang namin, maraming pananalita ang natatandaan kong sinasabi sa amin … mga habilin, mga pagbibigay ng payo, at mga pagtatagubilin.

Iisa ang pakay nila – ang kami ay patatagin … ang kami ay matutong mag-agguanta, magtiis pa ng kaunti habang ang lahat ng bagay ay pinagsisikapang lutasin at hanapan ng solusyon.

Ito ang unang mga liksyong natutunan ko na may kinalaman sa pagtitiis, katatagan ng puso at damdamin, at ang pagtatanim ng anumang tagubiling iniwan sa akin. Naging responsable ako. Natuto akong tumayo sa aking sariling mga paa, at higit sa lahat, natutunan kong tumupad nang ayon sa mga tagubilin o habilin sa akin.

Sa ikalimang linggong ito ng pagkabuhay, may hibla ng lahat ng ito sa mga pagbasa. Sa unang pagbasa, natunghayan natin si Pablo at Bernabe na nagbalik sa Listra, at sa Antioquia ng Pisidia. “Pinatatag nila ang kalooban ng mga alagad at pinagpayuhan na manatiling tapat sa pananampalataya.”

Ganito yata talaga ang pananagutan, ang pagkakalinga na binanggit natin noong nakaraang Linggo, araw ng butihing pastol. Hindi natin matatakasan ito. Kung may malasakit ay may pananagutan. Kung may pananagutan ay may pagpupunyagi para sa pinagmamalasakitan. Ito ang hindi nasusulat na batas ng pananagutan. Ito ang lubusang pinatunayan ni Kristo, bilang butihing Pastol. Ito rin ang pinatunayan ni Pablo at Bernabe, na, sa kanilang pagmamalasakit sa mga iglesyang kanilang ipinundar, ay nagpamalas ng labis na pagkalinga at pangangalaga.

Ilang araw na lamang at halalan na sa bayan natin. May mga responsableng kandidato na mayroong malasakit. Mayroon din namang mapagsamantala at mandarambong na walang ibang hanap kundi kapangyarihan at karangyaan. Mayroong ang wagas at tunay na layunin ay maglingkod at magmalasakit. Subali’t hindi kaila sa lahat na mayroong mga makasarili, masiba, at mapanila. Sa halip na maging pastol ay nag-aasal buwitre o asong gubat, na walang ibang pakay kundi ang pagsamantalahan ang mga inosenteng mga mahihirap at walang kaya.

Nais kong isipin na, bagama’t tungkulin natin ang magsikap upang mapanuto ang buhay nating makamundo, mayroong higit pa sa buhay na ito. Ito ang pagpapatatag ng kaloobang laman ng ikalawang pagbasa. Sa pamamagitan ng matulain at masagisag na kataga, binubuhay ng aklat ng pahayag ang pag-asa at pagtitiwala sa Diyos na naghahatid sa isang panibagong buhay na pinasinayaan ng muling pagkabuhay ni Kristo: “Wala nang kamatayan, dalamhati, pag-iyak, at sakit sapagka’t lumipas na ang dating mga bagay.”

Alam kong ito ay maaring maghatid sa tao sa isang kawalang pansin sa mga nagaganap ngayon at dito. Maaring maging daan ito upang magkibit balikat na lamang at magsabing wala na tayong magagawa … wala na tayong pag-asa.

Ngunit hindi ito ang kabuuan ng banal na Kasulatan … hindi isang pagkikibit balikat at pagkawala ng pagpupunyagi ang ikinikintal sa ating isipan at damdamin, bagkus isang pag-asang bumabagtas sa mga bagay na makamundo at material. Hindi como bumabagtas ito sa makamundong mga bagay ay wala na itong kinalaman sa mundong ibabaw.

Tungkulin pa rin natin ang magsikap upang ang lipunan natin ay pagharian ng Diyos at ng kanyang kalooban. Tungkulin pa rin natin na pumili ng pinunong hindi asong gubat o buwayang ang pakay lamang ay lumamon at magpakayaman.

Iisa ang turong tinutumbok ng mga pagbasang ito. Bagama’t mayroon tayong tungkulin sa lipunan at sa bayan dito at ngayon, ang tunay na hantungan ng buhay na dapat pagsikapan ay kung ano ang “pinatatatag, pinagpapayuhan, at ipinagtatagubilin” sa atin ng Diyos … ngayon at kailanman … sa mundong ito.

Katatagan ng kalooban at pananampalataya ang dapat natin baunin bago tayo tumulak tungo sa halalan. At ang higit sa lahat na tagubilin ng Diyos sa atin ngayon ay ang higit sa lahat sa kanyang mga utos – ang mag-ibigan sa isa’t isa, tulad ng pag-ibig niya sa atin.

Bigyan kaagad natin ng ejemplo o halimbawa ang pag-ibig na ito … hindi ito isang damdaming puno lamang ng emosyon. Ito ay ginagampanan at tinutupad. At ang unang objeto ng pag-ibig na ito ay ang pagmamalasakit sa bayan natin … ang pagkakalinga sa mga naaapi at naiiwan sa larangan ng edukasyon, ang mga mangmang at mahihirap na patuloy na pinagsasamantalahan ng mga mapanilang mga kandidatong walang ibang layunin kundi mandambong at magsamantala sa higit na nakararami. Isa pang ejemplo … bumoto nang tama. Pumili ng siyang pinakamalapit sa larawan ng butihing pastol.

Pinatatatag Niya ang ating kalooban … Pinagpapayuhan tayo … at pinagtatagubilinan. Ano ang gagawin mo sa Mayo 10?

, , , , , , ,

ARAW NA GINAWA NG PANGINOON!

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Panahon ng Pagkabuhay, Taon K on Abril 8, 2010 at 07:26

Ikalawang Linggo ng Pagkabuhay(K)
Abril 11, 2010

Mga Pagbasa: Gawa 5:12-16 / pahayag 1:9-11a, 12-13, 17-19 / Juan 20:19-31

Tinatapos natin ngayon ang oktaba ng Pascua, ang ikawalong araw matapos ang dakilang kapistahan ng pagkabuhay. Ang tatlong pagbasa ay pawang may kinalaman sa isang hanay ng mga pagbabago at pagpapanibagong dulot ng muling pagkabuhay ni Kristo.

Sa unang pagbasa mula sa Gawa, sinasaad ang mga kababalaghang naganap sa pamamagitan ng mga apostol … “at dumating din ang maraming taong buhat sa mga bayang kanugnog ng Jerusalem, dala ang kanilang maysakit at mga pinahihirapan ng masasamang espiritu; at silang lahat ay pinagaling.”

Sa ikalawang pagbasa mula sa Pahayag, malinaw namang ipinahahayag ang batayan ng lahat ng bagong katotohanang ito – ang katotohanang si Kristong muling nabuhay ay “ang simula at ang wakas, at ang nabubuhay!”

Subali’t hindi lahat ay nakapansin sa mga bagong bagay na naganap. Mayroong naiwan kumbaga. Mayroong medyo nadehado at hindi nakakuha nang ganap sa mga kababalaghang nangyari.

Isa na rito si Tomas. Wala siya nang unang nagpakita ang Panginoong muling nabuhay. Hindi siya lubos na nagtiwala sa mga balitang dumating sa kanya. Gusto niyang magsigurado. Gusto niyang makatiyak.

Si Tomas ay puedeng maging larawan ng kung ano tayo ngayon … mga taong sinasagian ng lahat ng uri ng pagdududa at sari-saring pagtatanong. Marami tayong tanong kung may malasakit pa ba kaya ang Diyos sa kanyang nilikha. Sunod-sunod ang mga trahedya sa iba-ibang bahagi ng mundo. Sa ating bayan, ang pinakamasahol na trahedya ng politika ay patuloy na namamayagpag sa bayan, ang mga nagpapakilalang mga tagapagtaguyod ng kapakanan ng mga mahihirap ay silang unang-unang pinagdududahan ng balana.

Iisa ang namumuong diwa sa ating isipan … buhay ba kaya ang Diyos at may malasakit pa ba kaya siya sa atin?

Ito ang lambong na tinanggal sa ating mga mata sa araw na ito. Ito ang dahilan kung bakit sa tradisyon ng banal na kasulatan, ang araw na ito ay tinatawag na araw ng Panginoon, araw na nilikha ng Diyos.

Nguni’t mula sa parehong Kasulatan natin matutunghayan ang kasagutan sa mga katanungan natin. At ang malinaw na tugon ay walang iba kundi ito … Darating ang araw ng Panginoon, ang araw na itinakda niya, araw na hindi nagdidipende sa tao at hindi natin maitatakda.

Matagal na panahon ang hinintay ng bayan ng Diyos. Matagal silang umasa at naghintay. Sa panahon natin, ito pa rin ang ating pinagdadaanan. Marami nang taon ang nagdaan magmula nang tayo ay umasa sa pagbabago sa lipunan natin. Noong kami ay mga bata pa, umasa kami sa “bagong lipunan” at “bagong bukas” ni Marcos. Makaraan ang 20 taon, umasa pa rin tayo sa malaking pagbabagong dulot ng People Power laban kay Marcos. Umasa pa rin tayo sa mga sumunod na pinuno, na pawang naging isang malaking dagok sa ating inaasam at hinahanap.

Ngayon, nalalapit na naman ang eleksyon. Puno na naman ng palsong pag-asa ang mga mangmang, ang mga madaling madala ng pangako, at pa-cute ng mga artista at mga payaso sa gobyerno. Panay ang pangako at paninirap sa isa’t isa.

Ito ba ang araw na ginawa ng Panginoon?

Panahon na upang matuto tayong lahat sa tunay na kahulugan ng pagkabuhay. Wala sa sinumang tao ang ating kaligtasan. Hindi nakasalalay sa kaninuman ang ating kinabukasan. At ang liksyon ng araw na ito ay malinaw. Siya na lumikha sa araw na ito ang tangi nating muog, haligi, at kaligtasan. Si Kristo lamang ang tanging makapagpapanibago ng buhay natin, hindi batay sa panlabas na anyo, kundi sa kaibuturan ng pagkatao natin.

Malinaw ito sa mga mahal na araw na ipinagdiwang natin. Malinaw na ang bagong buhay ay dapat magdaan sa pagkamatay sa sarili. Malinaw na walang muling pagkabuhay kung walang Biernes Santo. Walang aanihin kung walang itinanim. Walang ginhawa kung hindi dadaan sa hirap at dusa. Walang koronang maluwalhati kung walang krus na papasanin ang tanan, bilang pagtulad sa landas na tinahak ni Kristo.

Dito ngayon papasok ang magandang balita ng kaligtasan. Si Kristo ay nagdusa. Si Kristo ay namatay para sa atin, at si Kristo ay muling nabuhay.

Dapat ring ito ang maganap sa ating lipunan, sa ating sarili, sa buhay at sa bahay ng bawa’t isa. “Hanggang hindi nahuhulog ang isang butil ng trigo at namamatay, hindi ito magbubunga ng anuman.”

Madali ang mag-ingay at magpuputak sa mga liwasan sa Maynila. Madali ang magsira ng mga upuan at gamit sa pampublikong mga paaralan kung ayaw natin ang anumang balakin ng mga nasa itaas. Madali ang tumulad sa mga Ampatuan na ang problema ay sinosolusyunan lamang ng pagpaslang at pagkitil ng buhay na inosente.

Ngunit hindi ito ang liksyon ng Banal na Kasulatan. Hindi rin ito ang aral ng Mahal na Araw at ng Linggo ng muling pagkabuhay. Bagama’t mahabang lakbayin ito, ito ang araw na ginawa ng Panginoon, at hindi tayo. Ang kaligtasan ay kanyang gawain, hindi atin. At ang unang unang dapat gawin ng mga taong naghihintay at umaasa, ay ang tumalima at sumunod sa kanyang halimbawa.

Kailangan natin magdusa at mamatay tulad ng butil ng trigo, upang mabuhay at magbigay buhay sa kapwa. At kailan tayo dapat magsimula?

Sa araw na ito … “tingnan ang mga daliri ni Kristo … haplusin ang kanyang tagiliran … damahin ang kanyang pinagdaanan” … Naganap ang araw na ito sapagka’t hinarap niya ang hinihingi ng araw ng pagdurusa at pag-aalay ng sarili. At ito ay nagbunga sa dakilang araw ng tagumpay … Ito ang araw na ginawa ng Panginoon!