DULANG SA ILANG
Maraming panganib at pangambang nagtatago sa ilang. Tigib ito ng kawalang-katiyakan
at pagkabalisa. Walang tubig, walang pagkain, walang mapagkukunan ng ano mang
itinuturing na mahalaga sa buhay ng isang tao.
Sa ilang nadama ni Jesus ang kawalang katiyakan. Doon siya nakadama ng lubos na
kasalatan. Doon din siya tinukso ng makaitlong ulit ng demonyo. Sa ilang ay naranasan
niya kung ano ang kahulugan ng manatiling gutom sa loob ng maraming araw, at ang
magpasuling-suling nang walang tiyak na patutunguhan.
Ito ang ilang na nagbigay rin ng pangamba sa mga apostoles. Sa kanilang takot, winika
nila kay Jesus: Pauwiin na natin ang mga tao. Wala silang makakain dito.
Hinamon nila si Kristong siyang nagwagi sa kabila ng lahat ng suliranin at pagsubok sa
ilang. Sa kanilang pagkabalisa, higit nilang pinairal ang pangamba at takot. Ang
pinakamalinaw na landas na nakita nila ay ang itulak ang mahigit sa limang libong katao
pabalik sa kani-kanilang pinanggalingan.
Subali't ang pinuno ng paglalakbay na ito sa ilang ay hindi natinag hindi natakot.
Bagkus pinagsabihan ang mga apostol at hinamon rin sila: Bigyan ninyo sila ng
makakain.
Sa araw na ito ng kapistahan ng Banal na Katawan at Dugo ni Kristo, nakatutuwang
isipin at mabatid na sa kanilang paglalakbay, ang Diyos mismo ang gumawa ng paraang
ang lahat ay makadulog sa dulang ng pantawid-buhay. Pinagtipon-tipon niya ang mga tao
sa grupong tig-lilimampu. Pinadulog niya ang lahat, at pinagkalooban ng pagkain.
Ang buhay natin maging ngayon, o lalu ngayon ay tigib ng iba-ibang uri ng ilang.
Binabalot tayo at pinaliligiran ng sari-saring kasalatan, pangamba, at matinding
pagkabalisa. Tulad ng mga apostol, maaari din tayo madala ng takot. Maaari din tayo
matinag ng kawalang katiyakan sa maraming larangan ng ating buhay.
Hindi malayo na ating siphayuin o itulak, hindi lamang ang mga taong nagsisipagsunuran
kay Kristo. Maari nating siphayuin o ika ngaÕy sipain ang lahat ng sitwasyong sa tingin
natin, ay nagdadagdag sa ating pangamba. May mga taong sa harap ng matinding
suliranin ay tinatanggihan ang pagsisimba at pananalangin. Mayroon namang nawawalan
ng pag-asa. Mayroon ring lubusang pinapanawan ng tiwala sa kapwa tao. Ilan sa mga
kakilala ko at marami pa ang lumisan na sa bansang ito sapagkaÕt tuluyan nang nawalan
ng pag-asa sa ating sistema politikal? Ilan sa mga Pilipino ang nagdesisyon nang
mangimbang-bansa sa kadahilanang wala silang nakikitang kinabukasan sa bansang ito
na pinamumugaran ng mga taong ang tanging hanap ay ang kani-kanilang bulsa at
makasariling kapakanan lamang?
Lubos ko silang nauunawaan at hindi ko sila sinisisi. Matinding gutom at pangamba ng
kawalang-katiyakan ang maaaring sapitin nila dito, sampu ng kanilang mga anak.
Masasabi nating ang kultura ng korupsyon ang siyang nagtulak sa kanila upang lumisan
sa disyertong ito.
Nais kong isipin na batid ng Diyos na tayo ay pawang nasasadlak sa disyertong ito na
tigang sa pag-asa at katiyakan. Sa araw na ito, ginugunita natin kung paano pilit na
pinakain ni Jesus ang mga taong walang mapupuntahan sa ilang. Sa halip na palayasin,
pinagtipon-tipon niya ang mahigit sa 5,000 tao at inutusan ang mga disipulo: Òkayo
mismo ang magbigay ng pagkain sa kanila.
Noong nakaraang Linggo, isa sa mga paksang binigyang diin ko ay ang kahulugan ng
pista ng Banal na Santatlo. Ito ay may kinalaman sa kagustuhan ng Diyos na lubos na
mapalapit sa tao, sa kanyang pinakamamahal na bayan. Siya ay Maylikha at Ama. Siya
ay Anak at Kapatid natin. At Siya ay Espiritung patuloy na naghahatid sa kaliwanagan.
Ang pagmamahal niya sa atin ay hindi lamang maka-isa niyang ipinakita, bagkus, maka-
dalawa, at maka-itlong beses niya ipinadama at ipinadadama.
Tayong mga Pilipino ay mistulang nasa disyerto pa rin. Dito sa ating bayan, disyerto ang
lipunang pasuling-suling sa ilang at naghahanap ng matitinong lider na tulad kay
Kristong ang nasa ay hindi ang sila ay palayasin upang mag-arumbang ng kanilang
makakain. Sa halos isandaang bansa kung saan tayo ay nagsipaglayasan sa paghahanap
ng luntiang damo ng kinabukasan, ilang pa rin ang karanasan ng marami. At hindi
lamang iyan, saan man tayo naroroon, saan mang lupalop tayo nagtitipon, kaakibat ng
buhay natin ang karanasan ng kapaitan, ng paglalayu-layo ng damdamin sa isaÕt isa, ang
pag-aalitan, ang hindi paguunawaan, maging sa mga magkakamag-anak o magkakapatid.
Ang buhay ay isang disyertong nababalot ng maraming mga hilahil at suliranin.
Ang Panginoong hindi nagpalayas sa mga taong disin sana ay nagutom sa ilang, ay siya
rin nag-aanyaya sa atin sa panahong ito. Siya ay Diyos ng buhay. Siya ay Diyos ng pag-
ibig. At siya ay Diyos na nagmamalasakit sa kapakanan ng kanyang kawan.
Ang kapistahan ng Banal na Katawan at Dugo ni Kristo ay walang ibang batayang
kahulugan liban dito. Mahal niya tayo. At ang kaniyang pagmamahal ay ipinakita niya sa
kanyang pagtitipon sa atin sa luntiang damuhan ng pag-asa, pagtitiwala, paghihintay sa
tulong Niyang nagbibigay-pagkain sa mga gutom at mga nauuhaw. Wala siyang
sinisiphayo. Wala siyang itinutulak paalis. Bagkus tinitipon Niya ang lahat, tulad ng
tinipon niya tayo ngayong araw na ito sa simbahang ito. Dito ay tatanggap tayo ng
pagkaing nagbibigay-buhay. Dito ay matitikman natin ang kanyang inihanda para sa mga
handa ring maglakbay kasama Niya tungo sa walang hanggang katiyakan sa langit na
tunay nating bayan. Ang pagkaing ito ng mga manlalakbay ay walang iba kundi ang
Eukaristiya Ð ang Kaniyang Katawan at Dugo.
Dulang sa ilang ang Eukaristiyang ito. Pagkain ito ng mga naghahanap, naglalakbay,
pasuling-suling sa disyerto ng buhay, Wala siyang sinisiphayo. Wala siyang sinisipa
paalis. Wala siyang itinataboy, bagkus ang lahat ay inaanyayahan. Dulang ito sa ilang ng
kawalang-pag-asa. Dulang ito sa ilang ng kawalang katiyakan. Sinumang kakain ng
Kanyang katawan at iinom ng kanyang dugo ay tatanggap ng buhay na walang hanggan.
Halina't dumulog sa hapag ng Panginoon!
Mahirap parati ang mag homiliya tuwing darating ang Kapistahan ng Banal na Santatlo. Malimit na pagkakamali ng mga pari na bigyang-diin ang dogma, ang laman ng pangaral tungkol sa Diyos, at madalang bigyang-pansin ang dapat na bunga ng pangaral. Mas madali ang magturo ng kung ano ang dapat paniwalaan. Mas mahirap ang mangaral kung ano ang dapat na bunga ng pangaral – ang buhay moral. Madali ang magsaulo ng mga nilalaman ng katesismo. Nguni’t alam nating lahat na mahirap ang mag-asta, umasal, at mabuhay ayon sa nilalaman ng katesismo.
Ano ba ang mga sinasaad ng mga pagbasa natin ngayong araw na ito? Himayin natin nang isa-isa. Una sa lahat, binibigyang-diin ng aklat ng Kawikaan, hindi kung ano ang Diyos, kundi kung sino Siya para sa atin, sino Siya sa harap ng lahat ng nilalang. At ano ang pinakamahalagang katotohanan? Ayon sa Kawikaan, Siya ay Diyos na sa mula’t mula pa. Puno ng sagisag ang mga kataga ng Kawikaan … wala pa ang mga dagat; wala pa ang mga bukal ng tubig na malilinaw; wala pa ang mga burol, ganoon din ang mga bundok … Bago pa man ang lahat, ang Diyos ay Diyos na. Sa mga katagang hindi mapagkakamalian, “bago pa nalikha at naanyo ang mundo!”
Mahirap isipin ang mula’t mula pa … bihasa tayong mga tao ang magbilang ng mga araw, linggo, buwan, at taon. Wala sa guni-guni natin ang konsepto ng simula ng panahon. Hirap tayo na umunawa na ang panahon ay nasa ilalim rin ng paghahari ng Diyos sa lahat ng kanyang nilalang. Sapagka’t hindi natin maarok ang simula ng panahon, hindi rin natin maunawaang lubos ang kawalang hanggan ng panahon. Para sa tao, may simula at may wakas, may umpisa at pagtatapos.
Ang mga kapistahang magkakasunod sa mga Linggong kasunod ng Pentekostes ay mga kapistahang nagpapagunita sa atin ng kung sino ang Diyos na ating sinasampalatayanan. Ang una sa hanay na ito ay may kinalaman sa Banal na Santatlo – Diyos Ama, Diyos Anak, at Diyos Espiritu Santo. Bagama’t ang kanyang pagpapahayag ng sarili ay naganap sa loob ng kasaysayan, ang Diyos ay hindi nakatali sa kasaysayang makatao, na may simula at may wakas. Siya ay ang “alpha at omega,” ang simula at ang wakas.
Nguni’t ito ang maganda sa Diyos natin. Nagpahayag siya at nagpakilala sa pamamagitan ng kasaysayan. Nilikha Niya ang mundo at ang lahat sa daigdig. Ipinahayag Niya ang sarili bilang maylikha. Nagpakilala rin Siya sa pagsusugo ng kanyang bugtong na Anak. Isinilang ang Diyos Anak na nagkatawang-tao at nakihalubilo sa kasaysayan ng tao.
Nagpakilala rin ang Diyos sa pagsusugo ng Espiritu Santo, at ang lahat ng ito ay naganap sa pagsuong Niya sa larangan ng kasaysayang makatao. May iisa lamang akong gustong bigyang-diin halaw sa katotohanang ito … Ang Diyos, Ama, Anak, at Espiritu Santo, na nakihalubilo sa ating kasaysayan, ay Diyos ng kasaysayan, Panginoon ng lahat ng naganap, nagaganap, at magaganap pa sa lupang bayan nating kahapis-hapis!
Malimit na tayo ay naguguluhan ang isipan. Malimit na tayo ay nahihintakutan sa hinaharap, sa maaring mangyari sa mundo. Malimit tayong sinasagian ng takot dahil sa tila pamamayagpag ng kampon ng kadiliman, sa maraming dako ng mundo. Malimit tayong mawalan ng pag-asa, mapuno ng pangamba, at masidlan ng takot ang puso, dahil sa tila walang ampat na pagtiwalag ng sangkatauhan sa pamumuno at paggagabay ng Diyos.
Sa araw na ito, hindi takot at pangamba, kundi galak at katiyakan ang binibigyang- diin ni Pablo … “sa pamamagitan niya’y mayroon na tayong kapanatagan sa harapan ng Diyos.” Nabago ang pagtingin natin dahil sa Kanyang pamamatnubay at pagkalinga. “Nagagalak tayo sa ating mga pagbabata sapagka’t alam nating ito’y nagbubunga ng pagtitiyaga.”
Maraming pangamba ang bumabagabag sa atin ngayon. Tuloy pa kaya ang pag- unlad ng bayan o pagbulusok nito dahil sa panibago na namang mga pinuno sa larangan ng politika? Mayroon kaya na namang isang dilubyo galing sa La Nina, matapos ang El Nino ay manalasa sa bayan natin? Mayroon pa kayang pag-asa ang bayan natin na kay daling lumimot, kay rupok, at kay bilis magbago ang isip? Mauunawaan pa kaya natin kung bakit, sa dinami-dami ng taong nagdaan, sa kabila ng mga pangako ng mga politico, tayo pa rin ang kulelat sa buong Asya, at nalalampasan na ng mga bansang dati-rati ay walang ibatbat sa bayan natin?
Iisa para sa akin ang lumulutang na aral mula sa kapistahang ito. At ito ay walang iba kundi ang kapanatagan ng loob, ang pagkaunawa sa buong katotohanan, sa tulong ng Espiritu Santo. At ano ang katotohanang ito? Hindi lamang na ang Diyos ay iisa sa Tatlong Persona … hindi lamang na ang Diyos ay Diyos na sa mula’t mula pa. Ang pinakamahalagang dapat nating maunawaan ay hindi kung ano ang Diyos, kundi kung sino Siya para sa atin.
Siya ay Ama, maylikha, may-akda ng lahat. Siya ay Anak, na kaloob, regalo, at bigay para sa atin. Siya ay Espiritu Santo na nagkakaloob pa magpahangga ngayon. Siya ay Diyos na iisa sa tatlong persona, Banal na Santatlo, na nananatiling Diyos para sa atin, sa kabila ng ating pangamba, sa likod ng ating mga takot at pagkabalisa, sa harap ng mga pangarap natin sa kinabukasan. Siya ay nanduon na, sa simula. Siya ay narito kapiling natin. Siya ay patuloy na nagggagabay sa tabi natin. Siya ay Diyos, sa harap natin, sa tabi natin, at sa likod natin. At nananatili Siya bilang Diyos, “bago pa nalikha at naanyo itong mundo.” Ano ang dahilan upang matakot at mangamba?
Ito ay isang payak na kontribusyon tungo sa ikaliliwanag ng Salita ng Diyos na pinagninilayan tuwing araw ng Linggo. Katumbas ito at kaakibat ng aking mga pagninilay sa wikang Ingles na matutunghayan sa Pan de la Semana blogsite. Naglalayon rin ito na magsilbing gabay sa kapwa mananampalatayang Katoliko habang naglalakbay ... Magpatuloy sa pagbasa →
Kalakbay at Katoto 