Ika-22 Linggo ng Taon (K)
Agosto 28, 2016

Mga Pagbasa: Sirac 3:17-18, 20, 28-29 / Hebreo 12:18-19, 22-24a / Lucas14:1, 7-14

SINONG KAWAWA? SINONG DAKILA?

Malupit ang mundo sa pagpapasya tungkol sa kapwa. Mabilis ang daigdig na maghusga sa tao. At mabilis manukat ng kakayahan ang sinuman kung ang pinag-uusapan ay kadakilaan. At ano ang panukat?

Hindi na tayo dapat magmaang-maangan pa. Ang panukat ay siya ring madaling nasusukat, nakikita, napipisil, naibubunton, at naisasalansan. Tanyag ang taong marami ang kakayahan, magara ang kotse, malaki at malapalasyo ang bahay, makapal ang petaca, at matayog ang narating sa buhay. Dakila ang tingin ng balana sa taong may sinasabi, sa mga taong sa wika ng Wowowee ay “bigatin.” At hindi lamang iyan … higit na dakila ang taong ang kinasasalamuha ay dakila rin at bigatin sa mata ng madla.

Hindi nakapagtatakang ang talinghaga ng Panginoon sa araw na ito ay may kinalaman sa mga taong ang nais ay sila ay tingalain, kilalanin, at ipagpitaganan ng tanan. At ano ang pinakamadaling paraan upang makamit ito? Sinagot na rin ng talinghaga … umakyat at manguyabit, gumapang at magkumapit sa tabi ng mga antemano ay nasasa itaas na. Garapal ang gamit na salitang tagalog para sa mga taong ito … makapal, sipsip, mayabang, at duhapang.

Sa hanay ng makamundong pagpapahalaga, ang dakila ay ang matayog. Ang dakila ay ang tinitingala. Ang dakila ay ang nasasa gawing itaas, nasa rurok ng tagumpay, at nasa alapaap ng katanyagan.

Ito ang dahilan kung bakit nagpupumilit tayong lahat na hindi maiwan sa kababaan, sa kahulihan. Ito rin marahil ang dahilan kung bakit ang mga nagpapabinyag ay nagkaroon ng pamahiing itakbong palabas ang bagong binyag na bata. Sa kanilang pakiwari, kawawa ang kulelat; kahabag-habag ang nasa ilalim at walang kakayahan, at walang sinasabi sa buhay.

Sa ating lipunan, bata pa ay tinuturuan nang kawawa ang mababa, kawawa ang huli, at walang kinabukasan ang mga nasa ilalim ng bunton.

Ngunit sino nga ba ang kawawa at sino nga ba ang dakila?

Ayon sa ating mga pagbasa, ang dinadakila ng daigdig ay hindi siyang pinararangalan ng Diyos. Sino ang dakila ayon sa Panginoon?

Una sa lahat, malinaw sa aklat ni Sirac na ang bigatin sa mata ng Diyos ay ang mababa ang loob. Higit na pinahahalagahan ng Diyos ang taong kumikilos nang may kababaang-loob. Higit siyang mamahalin kaysa sa taong naghahatid at nagkakaloob ng mga regalo. Malinaw ang tagubilin ni Sirac: “Ang bagay na lubhang mataas ay huwag hanapin; ang bagay na lampas sa kakayahan ay huwag pagsikapan.”
Sinong dakila? … Dakila ang mapagpakumbaba; kawawa ang mapagmataas at mapagimbot.

Ikalawa, ang daigdig ay palamata sa mga walang kaya, sa mga walang tinig sa lipunan, mga taong hindi kailanman pag-uukulan ng atensyon ng balana. Nguni’t malinaw sa kasulatan na dakila ang mga ulila, ang mga nagtatanggol sa mga balo, ang mga kinaligtaan nang lubos ng lipunan. Dakila sila sapagka’t ang umaakong Ama nila ay walang iba kundi ang Diyos sa kanyang banal na tirahan. Ito ang dahilan kung bakit ang mga itinuring na kawawa ng lipunan ang siyang tanging may kadahilanang humiyaw: “Panginoon, sa iyong kabutihan, ay gumawa ka ng tirahan para sa mga dukha” (Salmong Tugunan).

Sinong dakila? Dakila ang mga taong kinikilala ng Diyos nang higit sa lahat.

Subali’t dapat nating tanungin … sino ba ang kinikilala ng Diyos? Sino ang dakila? Ang dakila ay ang taong palibhasa’y salat ay bukas na bukas ang puso at handang tumanggap. Ang dakila ay ang taong palibhasa ay walang-wala ay lubos na nakahandang tumanggap ng anuman mula sa Diyos … walang pili-pili … walang pagiging maselan at pihikan. Ang dakila ay siyang sapagka’t hindi puno ng sarili ay mayroong puwang upang punuin ng Diyos. Sa kanila winiwika ni Kristo ang dakilang paanyaya: “Tanggapin ang aking pamatok at mag-aral sa akin, sapagka’t ako ay maamo at mababa ang puso.”

Sino ang kawawa? Ang kawawa ay mga taong puno ng pabig-at na makamundo. Sino ang dakila? Ang dakila ay siyang may pas-ang pamatok ni Kristo. Mabig-at ang pas-an ng palalo ng mundo. Magaan ang pas-anin ng taong tulad ni Kristo ay mababa ang loob.

Marami sa aking mga tagabasa ay lubhang nasaktan sa panulat ng isang nagngangalang Malu Fernandez sa People Asia. Hindi naman sa paghuhusga sa niloloob niya at tunay niyang intensyon sa pagsusulat, nguni’t hindi natin maiaalis na makantiw ang damdamin ng mga kapwa natin Pinoy na hindi mga bigatin sa mundo. Lubhang nasaktan ang marami. Lubhang naging kahabag-habag ang mga taong tila baga’y sinukat ayon sa makamundong panukat na may kinalaman sa mabababaw na bagay tulad ng pabangong gamit sa kataw-an.

Sa araw na ito, malapit ang Diyos sa mga walang sinasabi sa daigdig. At lubhang malapit ang Diyos sa taong ang naisin ay mapabilang sa mga walang sinasabi, mga taong ang layon sa buhay ay magpas-an ng pamatok ni Kristo at matuto sa kanyang halimbawa – at maging tulad niyang lubos sa kababaang-loob.

Huwag na nating itanong sa araw na ito kung sino ang kawawa… Hindi na para sa atin ang maghusga kung sino ang kawawa sa mundong ito. Ang dapat natin tanungin ay kung sino ang dakila sa mata ng Diyos, sapagka’t itong kadakilaang ito ang maaari pa nating pagsikapan at kamtin. Malinaw ang sagot ng Ebanghelyo. “Ang nag-aangat sa sarili ay ibababa, at ang nagbababa sa sarili ay iaangat.”

Sino ang dakila? Siyang dinadakila ng Diyos na kanyang pinagwiwikaan: “Amice, ascende superius!” (kaibigan, umakyat ka nang kaunti sa itaas).