frchito

Posts Tagged ‘Homiliya sa Tagalog’

,

PAGDARASAL O PAGPAPAGAL?

In Homiliya sa Pangkaraniwang Panahon, Linggo ng Karaniwang Panahon Taon K, Taon K on Hulyo 12, 2016 at 21:49

Ika-16 na Linggo -Taon K
Julio 17, 2016

PAGDARASAL O PAGPAPAGAL: ALIN ANG TAMA?

Noong isang Linggo, pinagnilayan natin ang buod ng pagmamahal sa kapwa. Ang kapwa
ayon sa ating nabasa ay siyang nangangailangan sa anumang sandali ng atensyon, ng
kalinga, ng pag-ibig na natutunghayan sa gawa. Ang Samaritano, na hindi inaasahang
titigil at tutulong ay siyang lumingon at nagkalinga sa taong nilapastangan ng mga
masasamang-loob sa kanyang paglalakbay. Ang lahat ng iba ay ni hindi lumingon bagkus
lumihis ng landas.

Sa Linggo namang ito, kabukasang-puso at kabukasang-palad ang hiblang nag-uugnay sa
tatlong pagbasa. Si Abraham ay tumanggap ng tatlong bisitang banyaga. Hindi nag-
atubili si Abraham na paghandaan ang kanyang bisita. Pinapasok sila at pinakain, ayon sa
batas ng hospitalidad sa mga banyaga. Ang kanyang kabukasang-palad ay
ginantimpalaan ng Diyos. Nagka-anak sila ni Sara sa kanilang katandaan. Sa ikalawang
pagbasa naman, nakita natin kung paano tinanggap ni Pablo nang maluwag sa kalooban
ang sari-saring dalamhati na kanyang dinanas, at itinuring niya ang mga ito na
pakikibahagi sa pagdurusa ni Kristong Panginoon. Pagtanggap, hindi pagtanggi, ang
kanyang saloobin maging sa mga pasakit sa buhay.

Ang ebanghelyo ay malinaw na may kinalaman din sa kabukasan ng loob sa pagtanggap
ng bisita. Si Jesus ay naging bisita ni Marta at ni Maria. Si Marta ay naging punong-abala
sa pag-aasikaso sa mahalagang panauhin sa pamamagitan ng pagluluto at paghahanda.
Nguni’t si Maria ay nagsalampak sa paanan ni Jesus at nakinig sa kanyang pangaral,
habang ang kanyang kapatid ay nagpapawis.

Madaling magkamali ang nagbabasa nito at ipakahulugang ang Panginoon ay namimili at
may kinikilingan sa dalawang magkapatid. Umangal ng kaunti si Marta. Bakit daw baga
hindi tumulong sa kanya ang kanyang kapatid na nakasalampak lamang sa sahig at
nakikinig sa Panginoon. Umangal siya sa kadahilanang siya ay nagpapagal habang si
Maria ay nagdarasal.

Alin ba ang tama?

Sa biglang-wari, para bagang namili si Jesus at pinaboran si Maria sa kanyang sagot kay
Martang medyo nagdadabog. Abalang-abala ka at balisa sa maraming bagay, nguni’t
tanging isa lamang ang kailangan. Pinili ni Maria ang higit na mainam at hindi ito
ipagkakait sa kanya. Ito nga ba ay isang pahiwatig na mas mainam ang magdasal kaysa
magpagal? Ito nga ba ay isang pangaral tungkol sa higit na kahalagahan ng panalangin
kumpara sa pagtatrabaho?

Ito ay isang lumang usapin sa kasaysayan ng simbahan. Ang kasagutan dito ay siyang
naging dahilan kung bakit may mga taong nagkamali sa pagsasabing ang buhay ng mga
monje at mga monja sa monasteryo ay higit na dakila sa buhay ng mga taong nasa
mundo.

Malaki ang kinalaman ng kinapapalooban o konteksto para maunawaan nang wasto ang
mga pagbasa ngayon. Ang kinapapalooban at konteksto ay may kinalaman sa
kabukasang-puso at kabukasang-palad. Ito ang pagpapahalagang siyang batayan ng ating
pag-unawa sa mga pagbasa. Ang maluwag na pagtanggap sa Diyos ang siyang
pagpapahalagang dapat nating maisaloob at maisabuhay. Ito ang kahulugan ng ating
binasa noong isang Linggo – na dapat nating mahalin ang Diyos nang buong puso, nang
buong kaisipan, at nang buo nating lakas. Sukdulan dapat ang ating pagpapahalaga at
pagtanggap sa Kaniya.

Ito ang diwa na dapat nating gamitin upang unawain ang ebanghelyo. Walang intensiyon
ang Panginoon na pamiliin tayo sa dalawang gawaing parehong mahalaga at
kinakailangan sa ating buhay. Kailangan nating magpagal at kailangan rin nating
magdasal. Hindi natin dapat pagsabungin ang dalawa at ituring na magkasalungat. Hindi
dapat sabihing mas dakila ang mga nasa monasteryo at mas mababa ang mga nasa
mundo. Ang kadakilaan ng tao ay wala sa kung ano ang kanyang ginagawa. Ang
kadakilaan at dignidad ng tao ay angkin niya sa mula’t mula pa, anuman ang kanyang
ginagawa – magdasal man o magpagal.

Subali’t may isang bagay na mahalaga para sa ating lahat. Lahat tayo ay tinatawagan sa
kabukasan ng puso, at kabukasan ng palad. Lahat tayo ay inaasahang magbigay puwang
sa ating puso para sa Diyos. Tulad ni Abraham, tulad ni Pablo, tulad ni Marta at ni Maria,
tinatawagan tayo upang tanggapin at papasukin sa ating buhay at bahay ang Panginoon.
Tinanggap ni Marta si Kristo sa kanyang bahay. Tinanggap rin ni Maria si Kristo sa
kanyang bahay. Si Maria ay nagpasyang sumalampak sa sahig at makinig at makipagniig
sa Panginoon. Si Marta ay nagpasyang magpagal para sa kanyang Panginoon.

Pinili ni Maria ang higit na mahalaga. Tumpak. Nguni’t ang pinili ni Marta ay wasto rin
at tama. Ang higit na mahalaga ay ang Diyos. Kung bukas ang puso natin sa Diyos, alam
nating parehong wasto at tama ang magpagal at magdasal. Hindi na problema kung alin
man ang ating pagpasyahan – magdasal at magpagal – basta’t ito ay para sa Diyos na
siyang dapat mahalin nang ating buong puso, ng ating buong katawan, at ng buong
kaisipan.

Kung pinahahalagahan natin at tinatanggap ang Diyos nang higit sa lahat, pahahalagahan
din natin ang dalawang daan patungo sa kanya: ang pagdarasal at pagpapagal na
nakatuon sa kanyang kadakilaan.

, , ,

LIMOT NA TALO PA? WAGI!

In Kwaresma, LIngguhang Pagninilay, Taon K, Uncategorized on Marso 12, 2016 at 04:48

Ika-5 Linggo ng Kwaresma Taon K

Marso 13, 2016

May mga karanasan na mahirap limutin. Mayroong pangyayaring hindi agad makatkat sa isipan at sa guni-guni. Lahat tayo ay may pitak sa puso na pinagsisidlan ng lahat ng kapaitan, at masamang alaala.

Hindi tayo nag-iisa sa ganitong karanasan. Ang aking asong Labrador ay ayaw na ayaw mapapalapit sa kung saan may malakas na tunog ng motor. At takot na takot siyang mapalapit sa kung saan ginugupitan sila ng kuko. Noong tuta pa siya, ay parang nasaktan yata ng ginupitan ng kuko sa mga paa.

Di hamak na mapait ang pinagdaanan ng bayan ng Diyos sa Egipto. At upang mapawi ang mapait na alaala, isang kapalit na pangitain ang hatid ni Isaias. Ang kanyang mensahe ay walang iba kundi kung paano nilupig ng Diyos ang malaking hukbo, at nilipol ang kanilang mga kabayo.

Ano ba ang puno at dulo ng payo ng Diyos? Ang mga nangyari noong unang panahon, ilibing sa limot, limutin na ngayon.

Limot … May nagsasabing hindi malilimot ang isang bagay liban kung ito ay mapalitan ng isang bagong gunita at alaala. Ito ngayon ang magandang balita ni Isaias: Ako’y magbubukas ng isang landasin sa gitna ng ilang, maging ang disyerto ay patutubigan.”

Pati si Pablo ay nahawa na rin sa virus ng paglimot. Inari kong kalugihan, aniya, ang lahat ng bagay bilang kapalit ng lalong mahalaga, ang pagkakilala kay Kristo Hesus na aking Panginoon. Ang lahat, dagdag pa niya ay walang kabuluhan makamtan ko lamang si Kristo at lubos na makiisa sa kanya.

Dalawang kataga ang namumutawi ngayon sa labi nating lahat: LIMOT, AT LUGI. Dapat nang ibaon ang ibang bagay sa puntod ng limot, at ituring na lamang ang lahat bilang LUGI kumpara sa bagong yamang hatid sa atin ng Panginoon.

Sa buhay natin, kung tayo ay laging mananatili sa masamang alaala, tayo ang lugi. Kung lagi nating panghahawakan ang sama ng loob at hindi palalampasin ang anumang hinanakit kaninuman, tayo ay laging lugi. Sabi ng mga dalubhasa, ang nananatili sa galit ay siyang higit na talo. Walang panalo ang taong nagpapadala sa anumang matinding galit. Ang unang magalit siyang talo.

Sa ebanghelyo isang babae ang nahuli daw sa pakikiapid. Malinaw na talo siya kung ang batas ang pag-uusapan. Lugi na siya, talo pa. Kahit may isa pang lalaking kasama niya sa paggawa ng kamalian, ang babae lamang ang lugi ayon sa kultura ng mga Israelita noong panahong yaon.

Lugi na siya sapagkat wala ang kanyang kalaguyo, ay talo pa sapagkat sinangkalan siya ng mga Pariseo para subukan at sukulin si Kristo. Hindi nila pakay ang itama ang mali, kundi ang gumawa pa ng isang kamalian – ang hiyain si Kristo.

Lugi na, talo pa. Wala siyang panalo. Walang kakampi. Tiyak na bitay sa pamamagitan ng pamamato ang kanyang kapalaran. Minsan sa buhay, para tayong ganito … kinalimutan na, ay lugi pa. Walang masulingan, walang malapitan. Dumadaan sa buhay natin ang karanasang tila wala tayong kakampi. Sabi ng isang manunulat sa Ingles, nagdaraan sa buhay natin ang pagkakataong tila pinatay ng Diyos ang lahat ng ilaw sa ating buhay. At sa pagkakataong ito ay wala tayong kapaga-pag-asa.

Ito ang kalalagayan ng babaeng nahuli sa pakikiapid. Ito ang kanyang mapait na karanasan. At dito naging makabuluhan ang sinabi ni Isaias: llibing na ang lahat sa limot. Kalimutan ang lahat. Magsimula tayo ng bago.

Dinala siya sa harap ni Jesus. Wala siyang sinabi at tumungo upang magsulat sa lupa. Naglista siya sa buhangin. Lista ng utang na hindi na sisingilin. Lista sa tubig, kumbaga. At nagwika ang Panginoon ng kataga ng pag-asa: Ang sinumang walang sala ay siyang unang pumukol!

Sino sa atin ang walang sala? Sino sa atin ang hindi nagkamali? Sino sa atin ang hindi nadulas at nahulog sa malaki o maliit na kamalian? Walang tuminag. Walang nagtangka. Walang nagmalinis. At lahat ay buking sa katotohanang lahat ay may sala. Unti-unting nag-alisan. Naiwan si babae kasama si Jesus. At tumingala ang Panginoon … ang kaisa-isang pagkakataon liban sa krus nang siya ay tumingala at nagwika: Wala bang nagparusa sa iyo? Hindi rin kita parurusahan. Humayo ka, at huwang nang magkasala.

Limot na. Burado pa ang lahat. Ang dating lugi at talo ay naging wagi. Wagi ang may pag-asa. Wagi ang may tagapagligtas. Wagi ka hindi talo kung kapiling mo ang Diyos! Gawa ng Diyos ay dakila, kaya’t tayo ay natutuwa.