frchito

Archive for Hulyo, 2011|Monthly archive page

, , ,

MAKINIG, SUMUNOD, AT MATITIKMAN NATIN!

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Tagalog Sunday Reflections, Taon A on Hulyo 30, 2011 at 11:10

Ika-18 Linggo ng Taon (A)
Julio 31, 2011

Para sa isang katulad kong may konting hilig sa pagluluto, nakatutuwa ang unang pagbasa, nakatatakam, nakabibighani. Payo sa mga nauuhaw at nagugutom, halina, diumano, at bumili nang nais kahit walang bayad!

Kailan ang huling pagkakataong bumili tayo nang walang bayad? Malayo na sa alaala ko ang mga pagkakataong, nakakahingi ng kung ano-ano sa kapitbahay, sa kahanggan, sa aming salita sa Mendez, Cavite, na sa iba ay kapitbahay! Maaring humingi ng baga, para hindi na gumastos sa posporo (casafuego) … puedeng makihingi ng ginataan, kapag ang kapitbahay ay sinipag magluto … at puede rin panaka-naka ay magbigay ng pansit, kung ito ang maliit na handa sa bertdey. Puedeng maki-inom sa bahay ng may bahay. Puedeng makisilong kung umuulan, at sa pagdating ng piyesta, ang lahat ng mapadpad o mapadaan ay kasama sa kainan!

Ganito yata talaga ang kultura ng mga taong gipit, mga taong payak, at walang masyadong rangyang aasahan sa buhay. Ito rin ang kultura ng mga taga disyerto kung saan ang hospitalidad o ang pagtanggap sa bisitang naglalakbay ay sukdulan na. Ito ay sapagkat ang paglalakbay sa disyerto ay puno ng panganib, tigib ng kawalang katiyakan, kung kaya’t ang pagtanggap sa mga naglalakbay ay isang birtud, isang kagandahang-asal.

Ang sinasaad ni Isaias dito ay patungkol sa mga Israelitang napatapon sa Babilonia. Uhaw na uhaw sila at gutom na gutom sa katiwasayan, kapayapaan at pamamatnubay ng Diyos.

Ang paanyaya na galing sa Diyos ay bilang pagtugon sa pagkauhaw at pagkagutom na ito.

Uhaw at gutom rin tayo sa maraming bagay. Uhaw na uhaw ang bayan sa mga katugunan sa katiwaliang palasak sa lipunan. Gutom na gutom ang lahat sa mga malinaw na tugon sa mga katanungang tila wala sinuman sa nakinabang nang malaki sa kaban ng bayan ay may alam isagot. Lahat sila ay nakalimot sa sariling pirma, nakalimot sa mga pinagbibili nilang mga bahay sa America. Lahat sila ay biglang nagkakasakit ng alta presyon; lahat ay biglang nangangailangan ng duktor at pagtigil sa ospital.

Di lingid sa ating kaalaman na hindi lamang uhaw at gutom ang nararanasan natin. Alam rin nating hating-hati ang bayang Pinoy sa maraming usapin. Hati ang Pinoy kung dapat bang ilibing si Marcos sa libingan ng mga bayani. Hati rin ang bayan kung dapat bang ipasa ang RH bill. Hating hati at hiwa-hiwalay ang mga tao sa maraming isyu, pati sa isang uri ng pananalitang tinatawag na jejemon, na marami sa mga kaedad ko ay walang kamuang-muang!

Nagkakahiwalay rin ang taong bayan dahil sa kasalanan, sa kasakiman, sa pagkagahaman sa pansariling kapakanan.

May magandang balita pa kayang nagkukubli sa likod ng lahat ng ito?

Tungkulin ko bilang pari ang bigyang-diin ang balitang bumabagtas sa ngayon at dito … mga pangako ng Diyos na higit na lumalampas sa mga makataong kondisyon ng kasakiman at kasalanan. At sa araw na ito, nais kong isipin na tigmak ng magandang balita ang mga pagbasa.

Una sa lahat ay ito … pangarap rin ng Diyos ang kapayapaan at katiwasayan. Hindi gusto ng Diyos na tayo ay maging terrorist na lang lahat at magpatayan sa isa’t isa, na gamit pati Kanyang ngalan! Hindi gusto ng Diyos na tayo ay magkawatak-watak at maghilahan paroo’t parito dahil lamang sa mga batas, o panukala. Hindi gusto ng Diyos na tayo ay mawalay sa Kanya dahil sa kasalanan.

Ikalawa, sa wika ni San Pablo, wala ni anuman, aniya, ang puedeng maglayo sa atin sa pag-ibig ng Diyos. Walang anumang maaaring mamagitan sa atin at sa kalinga ng Diyos na mapagligtas. Himayin natin ito nang kaunti …

Paghihirap? Nabura na ni Kristo sa kanyang pagpapakasakit at pagkamatay ang kagat ng paghihirap. Hindi kaya nitong ihiwalay tayo sa Diyos!

Kapighatian? Ito man ay hindi pinaligtas ng Diyos. Sa pighati ng kanyang Ina sa pagkakita ng kanyang mapait na pagkamatay sa krus, napawi ang lahat ng bahid ng pagkatalo dahil sa pighati. Sa masaganang luhang tumulo sa pisngi ng mahal na Ina, at sa pagtangis din mismo ng Diyos kay Kristo, napawi ang lahat ng kapangyarihan ng pighati upang tayo ay malugmok sa kawalang pag-asa!

Kahubaran? Kay raming mga walang bubong at walang marangyang kasuutan sa lipunan natin na hindi nanghihinawa sa paggawa ng tama at mabuti. Kay raming mga payak at simpleng taong hindi ginagawang problema ang kasalatan, at patuloy na nabubuhay nang tapat sa kalooban ng Diyos!

Panganib? Di ba’t kay raming Pinoy ang sumusuong sa lahat ng uri ng panganib makakita lamang ng ipagtatawid buhay ng kanilang pamilya? Di ba’t kay rami ang nagsisikap pumunta sa Afghanistan man o saan mang sulok ng mundo makapagtrabaho lamang? Di ba’t kay raming mga misyonero ang patuloy na nabubuhay sa gitna ng tiyak na panganib maipahayag lamang ang magandang balita ng kaligtasan? Hindi … hindi nito kayang ihiwalay tayo sa pag-ibig ng Diyos!

Tabak? Natapos ba ang paggawa ng mabuti ng mga Obispo sa mahihirap na lugar ng bayan natin dahil lamang sa tabak na matalas ng kasinungalingan at PR media blitz bilang pagtuligsa at pagpapahina sa kredibilidad ng Simbahan? Natahimik ba ang simbahan dahil sa mga kasinungalingang ipinukol sa kanya? Wala … Walang makapaghihiwalay sa atin sa pag-ibig ng Diyos.

Natakot ba si Juan Bautista sa tabak ni Herodes? Naputol ba ang kanyang pagmamalasakit para sa pangakong Mananakop dahil lamang sa isang pinunong sinagian ng kawalang seguridad kung kaya’t siya ay pinapugutan ng ulo?

Ang mensahe sa Linggong ito ay mensahe ng pag-asa … Wala … Walang binatbat ang lahat ng panunuligsa at pang-uusig. Kahit ang dami ng mga dapat pakainin ay hindi naging sagabal para gumawa ng isang himala ang Panginoon.

Tulad noong araw, hindi mo kailangan ng maraming pera … hindi mo kailangan ng posporo … Hindi mo kailangan ang magarang kasuutan para makikain, makituloy o makisilong sa bahay ng may bahay. Marami ang libre … walang bayad.

Ito ang pag-asang nais kong ikintal sa aking sarili at sa ating lahat. Kaya natin ang lahat… kaya ng Diyos ang lahat. Kaya natin ito!

Lilimang tinapay at dadalawang isda ang puhunan ng Panginoon. Sa kanyang kasalatan, napakain niya ang higit sa limang libong katao. Ano ang kanilang ginawa?

Nakinig sila. Sumunod. At natikman nila ang kagandahang loob ng Diyos!

, , , ,

PUSONG MAUNAWAIN AT MARUNONG KUMILALA

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, Pagninilay sa Ebanghelyo, Taon A on Hulyo 22, 2011 at 16:46

Ika-17 Linggo ng Taon(A)
Julio 24, 2011

Isang matayog na halimbawa si Solomon sa mga namumuno … mataas ang narating, matayog ang napuntahan, nguni’t mababa pa rin ang loob. Higit sa lahat, ang kanyang hiniling sa Diyos ay hindi pansariling bagay, kundi bagay na makatutulong sa iba: isang pusong maunawain at marunong kumilala ng masama at magaling.

Magulo ang panahon natin … sala-salabat ang mga patakaran; salu-salungat ang mga batas na sinusundan … walang kaisahan sa mga panuntunan at lalung walang kontinuidad sa mga programa sa pamahalaan. Bagong hari, bagong ugali … bagong pinuno, bago ring mga panukala. Lahat ng luma ay nagiging masama; at lahat ng bago ay parang nagiging mabango at tuwid at tama.

Sa kaguluhang ito, napapanahon ang halimbawang ipinakita ni Solomon. Humiling siya, hindi ng anumang pansarili, kundi nakatuon sa kapakanan ng kanyang pinaglilingkuran.
Mahirap ngayon ang magpakabuti at manindigan sa inaakala mong tama. Sa kaguluhan ng mga sala-salabat na hanay ng pagpapahalaga, halos lahat ay napapasa ilalim sa politika. Lahat ay nagkakaroon ng kulay politika. Ang mga pangaral ng simbahan para sa kabanalan ng buhay ng tao ay nagiging isang diskusyong political, at nagiging tila isang pakikialam ng simbahan sa politica. Ang tinatawag ng participatory politics ay pinagbibintangan lagi bilang partisan politics. Ang karapatan at katungkulan ng Simbahan upang mangaral tungkol sa katotohanang moral ay sinisiphayo bilang isang panghihimasok o tahasang pamumulitika o pakikialam.

Sa biglang wari, tila isang malaking dagok sa Simbahan ang kahihiyang idinulot ng usapin tungkol sa pera galing sa PCSO. Sa muling sulyap, isa itong pagpapalang nagkubli sa likod ng isang tila nakahihiyang pangyayari. Ang bintang, at pinalaking kwento tungkol sa Pajero, ay bumaligtad at nag-boomerang laban sa sinumang nagsimula o nagpasimula nito. Ang isang kalahating katotohanan, na kalimitan ay masahol pa sa buong kasinungalingan, ay bumalikwas at tumama sa pinagmulan nito. Sila na nagkondena sa nakalipas na administrasyon sa paggugol ng salapi para sa PR, ay gumastos rin pala kamukatan ng mahigit sa kalahating bilyong piso upang bayaran ang PR machinery na nagsiwalat ng balitang gumulantang sa mga Katoliko at di katoliko … sa mga antemano ay galit na sa simbahan, at sa mga nagmamahal sa simbahan.

Sa muling sulyap, mabuti na rin na nangyari ito … Kailangan ngayong maging mapag-isip at magkaroon ng karunungan mula sa itaas bago makipag-tulungan sa mga politicong ang hangad lamang tuwina ay ang palawigin ang kanilang sariling mga nasa at panukala. Dahil rito, kinakailangan munang magmuni at humiling ng tulong mula sa itaas bago tumanggap ng anumang tulong mula sa anumang sangay ng gobyernong dapat naman sa mula’t mula pa ay gumaganap sa tungkuling makatulong sa mga nangangailangan.

Sa muling sulyap ay mabuting naganap ito. Naging malinaw ang pangangailangang ang mga namumuno ay dapat magtaglay ng karunungang hiniling ni Solomon: ang kakayahang maging maawain at magpasya at kumilala ng masama at magaling.

Ito ang hiling at panalangin natin sa araw na ito … Karunungang maka-Diyos, karunungang makalangit … at ang una nating dapat kilalanin ay ito … “Alam nating ang Diyos ay gumagawang kasama ang mga nagmamahal sa kanya, ang mga tinawag ayon sa kanyang panukala, sa kanilang ikabubuti.”

Para sa mga nagmamahal sa Kanya, ang nagaganap ay pawang sa ikabubuti nila. Para sa Simbahan, sa mata ng pananampalataya, ang kababaang-loob na ipinakita ng pitong Obispo ay walang ibang bunga kundi kabutihan para sa bayan ng Diyos. Mukhang natalo at nagapi, at napahiya, nguni’t kailanman ay hindi magagapi ang Simbahan na pinamumugaran ng banal na tao at baluktot na tao, ng damong mabuti at damong masama, nguni’t tinatawagan sa iisang hantungan – ang kaligtasan at buhay kapiling ng Diyos.

Ang ikalawang mahalagang bunga nito ay ang dagdag ng kabatiran na ang pinagsisikapan nating lahat ay walang iba kundi ang paghahari ng Diyos, na inihalintulad ni Kristo sa isang kayamanang nadiskubre sa isang lupain, kung kaya’t pinagsikapang makamit ng isang tao, gaano man kataas ang halaga.

Ang paghaharing ating inaasam ay hindi nalalayo sa isang lambat na inihagis, na nakahuli ng iba-ibang isda … masama at mabuti, nguni’t ang karunungang dapat natin ngayon makamit ay ang katotohanang balang araw, pagdating ng panahon, ang mga ito ay pagbubukud-bukurin, paghihiwalayin ang mabubuti at masasama.

Sa wakas, ang karunungang dapat natin makamit ay kakayahang magpasya at kumilala ng magaling at masama, upang sa pagdating ng araw na ito, ay mabilang tayo, hindi sa mga mapapariwara, kundi kasama sa mga maliligtas at makakapiling ng Diyos sa langit na tunay nating bayan!

Magkaroon nawa tayong lahat ng karunungang ito!