frchito

Posts Tagged ‘Paghihirap’

, , ,

PAGSIKAPANG PUMASOK SA MAKIPOT NA PINTUAN

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Propeta Isaias, Taon K on Agosto 23, 2013 at 20:27

Ika-21 Linggo ng Taon K
Agosto 25, 2013

PAGSIKAPANG PUMASOK SA MAKIPOT NA PINTUAN

Kung pasyal lang ang hanap natin, mas maiging maglakad sa malawak na daan. Walang tinik, walang dawagan, walang harang at walang katitisuran. Pero kung paghamon ang hanap mo, mas maiging maglakad sa makipot na daan. Ito ang hanap ng mga umaakyat ng bundok, liban kung tinatawag na “executive trail” ang gusto mo para lang masabing umakyat ka sa bundok.

Hindi na kailangang imemorize iyan … masarap kung maluwang at maaliwalas ang daan. Masarap mamasyal kung walang balakid at walang harang.

Nakatutuwang isipin ang pangitaing kwento ni Isaias. Magdaratingan daw ang iba-ibang mga tao mula sa lugar na hindi nila kakosa, kumbaga. Magtitipon daw pati ang mga taong walang pananampalataya sa Diyos na kinikilala ng mga Israelita. Isa itong pangitaing puno ng pag-asa, tigib ng kagalakan. Pati ang mga Israelitang may pagka suplado at walang pagtingin sa hindi nila kapanalig ay magiging kasama ng mga pagano sa kanilang pagsamba at pag-aalay ng sakripisyo sa dambana.

Nais ko sanang panghawakan natin ang pag-asang ito. Marami ang nagaganap sa ating kapaligiran at sa ibang lugar sa mundo. Kahindik-hindik ang sinapit ng maraming taga Syria nang sila ay pasabugan ng Sarin gas habang natutulog. Kahabag-habag ang dinaranas ng mga Kristiyano sa Egipto, kung saan mayroon ring sigalot na nagaganap. Ang ating bayan ay muling binabalot ng pag-aagam-agam dahil sa usaping pork barrel, at muling nagkakahati-hati ang taong bayan.

Hindi malawak ang landas na nilalakaran natin ngayon. Hindi maaliwalas at walang maliwanag na pangakong napipinto. Mahirap ang magpasya kung saang panig tayo at kung saan tayo susuling. Mahirap rin ang manatiling nasa balag ng alanganin tuwina, na walang tiyakang paninindigan, sa harap ng laganap na kawalang-hiyaang ginagawa ng mga taong dapat sana ay nangunguna sa pag-ugit ng isang magandang tadhana para sa bayan.

Pero hindi totoo na wala tayong magagawa. Meron tayong kakayahang umugit ng pagbabago. At ito ay nagmumula sa pusong handang magbata ng hirap, handang tumahak sa isang landasing hindi man malawak, ay siyang naghahatid sa wasto, sa tama, at sa kaaya-aya.

Ito ang binigyang-pansin ng liham sa mga Ebreo: “Tiisin ninyo ang lahat bilang pagtutuwid ng isang ama, sapagka’t ito’y nagpapakilalang kayo’y inaari ng Diyos na kanyang mga anak.” Sa madaling salita, may katuturan ang pagtitiis. May kahulugan ang paghihirap.

Hindi lang malawak ang daan ng karangyaan at kapangyarihan. Marami ang nabibili ng pera. Maraming sarap ang nakukuha ng salapi. Ngunit kung gaanong kabanayad ang agos sa maluwang na ilog, ay ganuon din kabilis ang takbo tungo sa kapariwaraan.

Noong ako ay nasa kolehiyo pa, nagtuturo ako ng katesismo sa isang baryo sa Calamba. Isang araw, habang naghihintay sa sasakyan pauwi, may nakita akong maliit na bagong tanim na puno ng mangga. Sapagka’t walang magawa, ibinuhol ko ang puno. Pagkaraan ng mahigit sampung taon, binalikan ko ang punong yaon sa tabing daan. Naroon pa ang buhol. Matigas na. Pati puno ay malaki na. At ang pinakamatigas na bahagi ay kung saan ko siya pinahirapan, sa lugar kung saan ko siya ibinuhol. Lumakas at tumibay ang bahagi ng puno kung saan siya nasugatan.

Hindi lihis sa ating usapan ang paalaala ng Panginoon sa araw na ito: “pagsikapan ninyong pumasok sa makipot na pintuan.” Huwag nang makisabay sa karamihan. Huwag nang magpadala na lamang sa agos at sumunod sa karamihan. Gumawa ng tama kahit na parang iilan kayong tumatahak sa daang matuwid.

Advertisement

, , ,

AKING KINASASABIKAN, IKAW LAMANG!

In Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Taon K on Hunyo 21, 2013 at 10:38

images-3Ika-12 Linggo ng Taon K

Hunyo 23, 2013

AKING KINASASABIKAN, IKAW LAMANG!

Ligalig ang mga salita ni Zacarias … nagwika siya tungkol sa pagtangis, iyakan, at paninibat. Pero ang kapalit ay malayo sa ligalig: pagiging mahabagin at mapanalangin, at ang karumihan ay mapapalitan ng kalinisan.

Pangako rin, at hindi pagkapako sa dusa ang dulot na aral ni San Pablo. Sa kabila ng pagkakaiba-iba, sa pagitan ng mga Judio at Hentil, babae at lalake, alipin o malaya, ang lahat ng nabinyagan, aniya, kay Kristo, ay nagkakaisa, at naging tagapagmana ng pangako ng Diyos.

Hindi madaling tanggapin ang pangaral na ito, lalu na’t hindi maganda ang takbo ng buhay natin sa ngayon. Sa kaunting ulan ay baha. Matapos ang baha ay ang sisihan, ang tapunan ng lahat ng uri ng pagbibintang. Nguni’t dahil sa tayong lahat ay nalalagay sa alanganin ang buhay, nakapag-iisip tayong lahat ng hindi maganda tungkol sa kung sino dapat ang managot sa mga problemang ito. Minsan, at kasama na ako rito, hindi maalis sa isipan natin ang mga katanungang tulad ng ganito: bakit kaya kahit taon-taon namang problema ito ay wala pa rin tayong nagawang solusyon sa mga ito? Bakit kaya sa kabila  ng mga batas ay tuloy pa rin ang pagdami ng mga namamahay sa tabing ilat, ilog, at estero. At ito ang matindi … sa kabila ng taon-taon nating parehong problema, ay bakit kaya parang walang magawa ang sinuman, at tuwing eleksyon ay bida pa sa mga kandidato ang mga taong pinagsasamantalahan lang naman nila tuwing eleksyon?

Mahirap ang buhay natin at ang higit na masahol na kahirapan ay ang kakitiran ng isipan at ang pag-iisip lamang ng pansarili at panandaliang kapakanan.

Nais kong isipin na lahat tayo ay naghahanap ng short-cut, ng madaliang daan, ng landas na maghahatid sa atin sa mabilisang ginhawa. Kausap ko kahapon ang isang kababayan kong naging kapitan ng barangay sa loob ng 18 taon. Tinanong ko siya kung bakit ang dami nang dayuhan sa aming bayan. At ito ang sagot niya … may lupa silang sinasaka sa probinsiya. Pero ang hanap nila ay madaliang pera, ang sweldo na walang masyadong hirap, at walang sobrang habang panahon ng paghihintay. Wala nang gustong magsaka … wala nang gustong magtanim … wala nang gustong sobrang mahirapan. Gusto lamang ay mabilisang ginhawa.

Nais kong isipin rin na pati si Kristong Panginoon ay misang natukso rin na maghanap na kaunting katanyagan mula sa tao. Nagtanong siya sa ebanghelyo: “Sino raw ako ayon sa mga tao?” Tulad nating lahat … naghahanap rin tayo ng kaunting pagtingin, kaunting paghanga, kaunting pagpapahalaga sa mabutin nating nagagawa kung minsan …

Pero di naglaon at bumalik si Jesus sa tunay niyang layunin at pakay. Bumalik siya sa tunay na katauhan niya at misyon. At nang sinagot siya ni Pedro: “Ikaw ang Kristo, ang Mesiyas ng Diyos,” kagya’t niyang sinabihan ang mga alagad: “Ang Anak ng Tao’y dapat magbata ng maraming hirap. Itatakwil siya ng matatanda ng bayan, ng mga punong saserdote at ng mga eskriba. Ipapapatay nila siya, nguni’t sa ikatlong araw ay muling mabubuhay.”

May mga pagkakataong naghahanap rin ako ng ginhawa, ng kaunting katanyagan, o kahit man lamang konting pagtingin o pagpapahalaga sa aking nagagawang mabuti. Kung minsan dumarating. Subali’t sa kalimitan, ni ha ni ho ay wala kang marinig. Parang tungkulin mo lahat na gawin ang ginagawa mo, at ang masakit pa Kuya Eddie, ay ito. Ni gaputok na pasasalamat ay wala kang maririnig sa tao.

Masakit man ay makatotohanan. At ang higit na katotohanang dapat isaisip ay ito … na ang pinakamahalaga sa lahat ay ang ating pangangailangan sa Diyos, ang ating malalim na paghahanap sa Kaniya … “Aking kinasasabikan, Panginoon, ikaw lamang!”