frchito

Archive for Oktubre, 2014|Monthly archive page

SUKDULANG PIGHATI; WALANG HANGGANG LUWALHATI!

In Homily in Tagalog, LIngguhang Pagninilay, Tagalog Sunday Reflections, Taon A on Oktubre 24, 2014 at 13:39

images-1

Ika-30 Linggo ng Taon A
Oktubre 26, 2014

SUKDULANG PIGHATI; WALANG HANGGANG LUWALHATI!

Napakadali ngayon ang magkaroon ng “friend” sa social media, lalu na sa facebook. Isang pindot lang ng boton, magkaibigan na kayo. Sa Google+ puede ka mamili: circles, acquaintances, family, o iba pa. Madaling magkaroon ng koneksyon … talo mo pa ang PLDT, na “keeping you in touch” daw, pero, napakabagal naman ang wifi.

Sa social media, parang napakadaling magmahal, sing dali ng “like” button, sindali ng “accept” button sa Twitter.

Pero hindi ito ang tunay na buhay. Mahirap mahalin ang mga “banyaga,” ang mga “ulilang” hindi mo kaano-ano, at lalu na ang mga kaaway, at higit sa lahat ang mga nagpapahirap ng iyong buhay. Bagama’t marami sa ating mga kakilala ay hindi gagawa nito, tunay na may mga taong ang pakay kung minsan ay ibagsak ka, pahirapan ka, o siraan ka.

Mahirap ang magmahal. Mahal ang magbigay ng pagmamahal. Malaking halaga ang hanap nito. Malaking sakripisyo. Malaking pagpapahindi sa sarili ang kinakailangan.
Kung minsan, sukdulang pighati ang sasapitin mo, kahit hindi mo ito hahanapin. Mahirap ang magpatawad, at lalung mahirap ang magpautang sa taong alam mong hindi ka babayaran. Mahirap tumulong sa taong matapos mong tulungan ay ikaw pa ang masama.

Pero ang tanong ng dalubhasa sa batas ay lubhang mahalaga … ano raw ba ang pinakadakilang kautusan sa lahat? At ang sagot ng Panginoon ay walang iba kundi ang pinakamahirap gawin – ang magmahal sa Diyos nang higit sa lahat, at sa kapwa tulad ng pagmamahal sa sarili.

At ang dalawang mukha ng pag-ibig na ito ay parehong hindi madaling gawin. Mas madali ang mahalin ang sarili. Mas madali ang pagmalasakitan ang sarili. At lalung mas madali ang mag-like lamang ng mag-like sa posting ng mga taong malayo sa atin, pero friend natin.

Pero narito ang kabayanihan. Narito ang kadakilaan – ang magmahal kahit walang sukling maganda sa iyo … ang tumulong sa mga ulila na hindi ka naman mababayaran … ang magbigay-galang sa mga banyaga na hindi mo na muli makikita. Sukdulang pighati kung minsan ang sasapitin mo.

Pero ito ang nakalaan sa wakas matapos natin gampanan ang dakilang kautusan – ang walang hanggang luwalhati, kapiling ng Diyos sa langit na tunay nating bayan!

“Magdiwang sa Poon natin. Siya ay ating sambahin. Siya ay ating hanapin nang tayo ay palakasin ng mukha niyang maningning.”

Tagaytay City
Oktubre 24, 2014

CIRO … SAULO … CINO?

In Karaniwang Panahon, LIngguhang Pagninilay, Tagalog Sunday Reflections, Taon A on Oktubre 18, 2014 at 11:18

Cyrus the Great

Ika-29 na Linggo Taon A
Oktubre 19, 2014

CIRO … SAULO … SINO?

Masalimuot ang kasaysayan ng mga Israelita. Masalimuot rin ang pinagdaanan ng mga taong natanghal bilang hinirang ng Diyos. Kung gayon, masalimuot rin ang pinagdaanan nating lahat bilang bagong bayang pinili ng Diyos!

Vamos a ver! … sino sa atin ang isinilang na santito o santita? Malayo ito sa katotohanan. Baka maldito, puede pa. Lahat tayo ay isinilang na nagpoprotesta! Umiiyak … Lahat tayo ay nagpumiglas nang lumabas sa sinapupunan. (Si Juan Bautista nga, sa tiyan pa lang ni Isabel, nag-rally na … nagpumiglas!)

Pero, masdan nyo ang nangyari! Marami sa aking mga tagabasa ay mga taong dating maldito pero ngayon ay santito … at hindi lang sa araw ng Linggo, kundi Lunes hanggang Sabado! A ver! Sino ba si Saulo? … Maldito na nagsikap usigin ang mga tagasunod ni Kristo! Sino ba si Ciro? Isang emperador ng Persia, na bagama’t gumawa ng isang napakabuting pagpapalaya sa mga Israelita sa pagkatapon sa Babilonia, ay isang walang kupas na politikong ang pakay ay magkaroon siguro ng mga kakampi laban sa kaniyang mga kaaway!

Tingnan nyo si Saulo! Dati-rati’y ang pangit-pangit niya (sa ugali!). Dati-rati’y isa siyang masugid at mabangis na tagapagpahirap sa mga Kristiyano! Pero nang makita niya ang liwanag ay naging ibang tao siya. Nagpalit siya ng pangalan at tinawag na Pablo!

Ito ngayon ang Pablo na punong-puno ng pasasalamat sa Diyos dahil sa “mga gawang bunga ng pananampalataya, mga pagpapagal sa udyok ng pag-ibig, at ang matibay na pag-asa” na ipinamalas ng mga taga Tesalonika!

Sinong may sabing walang kinabukasan ang lahat? Di ba’t di miminsan na nating nabanggit na lahat ng santo ay may nakalipas, at lahat ng makasalanan ay may kinabukasan?

Sinong may sabing wala na tayong kinabukasan sa dami ng mga Cesar na walang ginawa kundi ang magpayaman at manloko sa taong bayan, sa likod ng kanilang hi-tech na pagnanakaw sa kaban ng bayan? Sino ang may sabing hindi dapat tayo magkaroon ng anumang pakikitungo sa mga Cesar, at tumalungko na lamang sa harapan ng altar at hayaan silang magpatuloy sa kanilang maruruming Gawain?

Sino ang may sabing hindi tayo dapat magbayad ng buwis sapagka’t ninanakaw lang naman ng mga tampalasan sa gobyerno? Sino ang nagsasabing ang isang makasalanan ay wala nang pag-asa at wala ka nang dapat asahan pa?

Si Saulo ay isa sa mga ito. Si Ciro ay posibleng may ibang gustong marating sa kanyang pagpapalaya sa mga Israelita. Hindi ko sigurado kung tunay ang kanyang pagmamalasakit sa mga Judio, pero sigurado ako sa isang bagay … na ang Diyos ay nagsusulat ng deretso, kahit sa pamamagitan ng mga baluktot na linya o guhit. Alam ko ring sa kabila ng aking pagkamakasalanan, ay patuloy akong pinagmamamalasakitan ng Diyos, at patuloy na tinatawagan upang matulad kanino? Kay Ciro at kay Saulo … kay Agustin at kay Domingo … kay Ignacio at kay Juanito Bosco … kay Lorenzo Ruiz at kay Pedro Calungsod!

At ito pa ang matindi … Alam ko ring tungkulin kong unti-unting gumawa upang ang mga Cesar sa ating mundo ay mapalitan ng mga tulad ni Ciro, ni Saulo, at nga libo-libong mga banal.

Wag tayong manghinawa. Wag tayo sanang magsawa. Wag sana tayo mawalan ng pag-asa. “Ibigay ninyo sa Cesar and sa Cesar, at sa Diyos ang sa Diyos.”

Pero .. tulad ng ginawa ni Ciro at ni Saulo … inuna nila ang Diyos!

Sino ngayon ang dakila? Si Ciro? Si Saulo? Si Pablo? Gumaya tayo sa “Simbahan sa Tesalonica – mga hinirang ng Diyos Ama at nga Panginoong Jesucristo: Sumainyo nawa ang pagpapala at kapayapaan!”

Sino ngayon ang dapat maging dakila? Walang iba kundi tayo!