frchito

Archive for Oktubre, 2009|Monthly archive page

, , , ,

BAYANG DUMUDULOG, BANAL NA LUMULUHOG

In Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, LIngguhang Pagninilay, Taon B on Oktubre 27, 2009 at 18:33

blog-all-saints
Kapistahan ng Lahat ng mga Banal
Todos los Santos
Nobyembre 1, 2009

Mga Pagbasa: Pahayag 7:2-4,9-14 / 1 Juan 3:1-3 /Mateo 5:1-12a

Hindi na ako masyado nagbabasa ng mga kasaysayan ng mga banal. Hindi sapagka’t hindi ako naniniwala sa kanilang kabanalan. Sampalataya ako sa kababalaghang ginawa ng Diyos para sa mga banal. Sampalataya ako sa masugid nilang paghahanap sa mukha ng Diyos. Sampalataya rin ako sa biyayang ipinagkaloob sa kanila ng Diyos na siyang may-akda at simulain ng lahat ng kabanalan.

Hindi nga lang ako masyadong hanga sa mga lumilipad sa alapaap, tulad ni San Jose de Cupertino. Hingi nga rin lang ako masyadong nabibighani ng mga banal na nakikipag-usap sa mga hayop, tulad ni San Francisco de Asis. Hindi rin ako masyadong natutulala sa mga kwentong ang mga banal ay nakita ng mga tao na nasasa dalawang lugar sa iisang parehong pagkakataon, tulad ni Don Bosco, na diumano ay nakita sa Torino at nakita rin sa Barcelona sa parehong magkasabay na araw at oras.

Huwag ninyo ako pagdiskitahan. Hindi ako suwail na walang pagsampalataya sa mga banal. Wala akong sinabing hindi ito totoo. Wala akong sinabing ang lahat ng ito ay mga kasinungalingan. Ang akin lamang sinasabi ay ang mga kababalaghang gawa ng Diyos ay hindi dahilan upang humanga tayo sa mga banal. Ang sinasabi ko lamang ay ito … ang mga banal ay malapit at pinagpala ng Diyos. At ito ang dahilan kung bakit sila ay pumailanlang tulad ni San Jose de Cupertino. Ito ang dahilan kung bakit sila nakapagwika sa mga hayop, o nakapunta sa dalawang lugar sa parehong araw at oras.

Ang mga banal ay kinasihan ng Diyos dahilan sa isang katotohanan. Dumulog sila sa Kanya, naghanap, nagsikap lumapit.

Ito ang aking hinahangaan sa mga banal. Ito ang hindi lamang dapat hangaan. Ito rin ang dapat tularan. Sila ang mga huwaran na dapat itanghal at ipagmakaingay sa lipunan.

At ito nga ang ginaganap natin sa araw na ito. Pagunita sa ating sarili ngayon ang tugon sa unang pagbasa: “Panginoon, ang bayan mo ay dumudulog sa Iyo!”

Subali’t ang dumudulog ay siyang hinahanap ng Diyos na dinudulugan. Ito ang katotohanang dulot sa atin ni Juan: “Isipin natin kung gaano kalaki ang pag-ibig sa atin ng Ama! Tinatawag Niya tayong mga anak ng Diyos at iyan ang totoo.”

Ito ang panawagang dininig at sinunod ng mga banal. Hindi ito mga panawagan upang lumipad at pumailanlang at maging mga salamangkero o magikero. Hindi ito panawagan upang tayo ay makagawa ng mga malalaking kababalaghan. Panawagan ito upang dumulog sa Kaniya at tumalima tulad ng isandaang libo, apat na daan at apatnapu’t apat na mga tagasunod sa kordero na nararamtam ng puting damit na hinugasan sa dugo ng kordero.

Ito ang itinatanghal natin sa pistang ito … ang kabanalang kaloob ng Diyos nguni’t nagkabuhay sa pagdulog ng tao, na lumuhog sa paanan ng Maykapal at naging banal. Ang kabanalang ito ay may malaking halagang pinagbayaran ng mga santo.

Sila ay naging banal at tinaguriang mapalad … hindi sapagka’t sila ay gumawa ng mga kababalaghan, kundi sapagka’t sa kanilang paghihirap ay naganap ng Diyos ang kababalaghan ng kabanalan sa kanilang pagkatao.

Ito ang pagiging mapalad na nakita natin kay Papa Juan Pablo II … ang kaniyang katapatan at matimyas na pag-ibig sa Diyos … ang kanyang matinding paghihirap dahil sa karamdaman, ang kanyang matibay na pagkapit sa pangako ng Diyos na nangahulugan ng matinding paghihirap at pag-uusig.

Ito ang diwa ng katagang “mapalad” na makailang ulit natin narinig sa ebanghelyo. Walang kinalaman ito sa nakatutuwang pangitain ng kabanalang walang kinalaman sa tunay na buhay ng taong may dugo at laman, sa mundong ibabaw.

Ang mga banal ay banal sapagka’t sila ay nagdusa … tulad ni Mother Teresa na nagdusa kasama ng mababaho at nanlilimahid … Ito ang kabanalang walang kinalaman sa mga mababangong rosas na bumalot sa kanilang katawang makatao …

Walang kapalaran at kasiyahan sa taong hindi nagdaan sa pagsuong sa kahirapan. Ang mga banal ay silang nanguna sa pagdulog ng bayan ng Diyos. Sila ang huwaran at tampulan ng lahat ng ating paghahanap at pagsisikap. Sa kanilang paghahanap sa mukha ng Diyos, sila ay nagdusa. Sa kanilang pagdulog, sila ay nahulog at nasuong sa lahat ng uri ng paghihirap at pag-uusig.

At ito ang dahilan kung bakit sa ngalan nilang lahat, ang bayan ng Diyos ay hindi lamang dumudulog sa Diyos. Kasama nila at sa ngalan nilang lahat, tayo ngayon bilang simbahan ay lumuluhog, tulad ng ginawa nila habang nabubuhay sa mundong ibabaw.

Lahat kayong mga banal sa kalangitan, ipanalangin ninyo kami!

Advertisement

, , , , , , ,

KALINGA, LINGAP, HANAP

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Tagalog Sunday Reflections, Taon B on Oktubre 19, 2009 at 17:02

Story of Jesus in Pictures 018
Ika-30 Linggo ng Taon(B)
Oktubre 25, 2009

Mga Pagbasa: Jeremias 31: 7-9 / Hebreo 5: 1-6 / Marcos 10: 46-52

Nakagawian ko nang bigyang lagom ang mga pagbasa sa tatlong magkakawing na mga kataga, isa para sa tatlong pagbasa. Isa itong nakasanayan ko nang pamamaraan upang mailahad ang ilang hibla ng pangaral na lumulutang sa mga pagbasa sa bawa’t Linggo ng taong liturhiko.

Bagama’t hindi natin maikakahon ang salita ng Diyos, tungkulin ko bilang pari na pagpira-pirasuhin kung baga, ang Salita tulad nang ang tinapay ng Eukaristiya ay pinagpipira-piraso natin sa Misa at ibinabahagi sa bayan. Mayaman at matalim at malalim ang Salita. Susun-suson ang mga nagkukubling kahulugan na makapagpapayaman sa buhay pangkaluluwa ng tao. Sa yaman at lawak at lalim na ito ng pangaral ng Salita, bawa’t Linggo, ay mahalagang pag-usapan natin ang ilan lamang sa mga hiblang ito na hindi natin maikakamada sa iisang iglap, at maipapaloob sa iisang maikling pagninilay.

Nais kong isipin na isa sa maraming hiblang lumulutang sa mga pagbasa ngayon ay ang maigting at mainit na kalinga na mula sa Diyos. Ang kalingang ito ay nakita natin sa mainit na pagtingin at pangangalaga para sa mga “nalabi sa Israel.” Nadarama natin ito sa pagsisikap ng Diyos na “tipunin ang kanyang bayan mula sa sulok ng sanlibutan.” Nakikita natin ito sa kanyang pagbubukod-tanging pagmamatyag sa mga “bulag at mga pilay, at mga inang may pasusuhin.” Damang-dama natin ito sa pagtuturing Niya kay “Israel na para Niyang anak,” at kay Efraim bilang Kanyang “panganay.”

Kalinga … ito ang hanap natin lahat. Kalinga … ito ang inaasam ng milyong nagdurusa pa rin magpahangga ngayon dahil sa baha, bagyo, at marami pang suliraning nagpatong-patong sa bayan natin. Kalinga … ito ang pangarap, pithaya, at sanghaya ng puso ng bawa’t Pinoy.

Kalinga … ito ang magandang balitang hatid ng liturhiya sa araw na ito. Ito ang ating hanap … Totoo … at ito ang lingap na pahatid sa atin ng Diyos. Sa Kaniyang pagkakalinga na ipinamalas hindi lamang kay Israel at Efraim, atin ngayong bukambibig: “Gawa ng Diyos ay dakila kaya tayo’y natutuwa!” (Salmong Tugunan).

Lingap … ito ang buod ng ikalawang pagbasa. Ang lingap at kalinga ng Diyos ay naging makatotohanan sa katauhan ni Kristong dakilang saserdote. “Itinalaga siyang maglingkod sa Diyos” at para sa tao. Hinirang siya at itinalaga ng Diyos na nagsabi: “Ikaw ang aking Anak, Ako ang iyong Ama.” Lingap ng Diyos na nagmahal nang sapat sa Kanyang bayan, upang isugo ang kanyang bugtong na Anak, para sa ating kaligtasan.

Lingap at kalinga ang hanap ng marami ngayon, kung kailan ang Pilipinas ay parang siniphayo ng tadhana. Tila tinikis ng kapalaran ang bayan natin, na nagdaan at nagdadaan pa rin sa hagupit ng kalikasang nag-aalboroto. Lingap at kalinga ang hanap natin sa lipunan, na nakilala sa maraming taon bilang “el pueblo amante de Maria,” ang bayang umiibig kay maria, isang bayang natanghal sa pamilya ng mga bansa bilang bayang tinaguriang “el pueblo Filipino te da su corazon” … isang bayang nag-alay ng puso sa Diyos mula pa sa mga nagdaang maraming taon.

Hanap … Tulad ni Bartimeong bulag na naghanap nang masinsin sa Panginoon, palahaw ang ating sigaw sa Panginoon sa oras ng panganib at pagsubok: “Jesus, Anak ni David, mahabag po kayo sa akin!” Nguni’t ang naghanap ang siyang natagpuan ng hinahanap … Tumigil si Jesus at ipinatawag ang naghahanap at nagwika: “Humayo ka; magaling ka na dahil sa iyong pananalig.”

Hindi lamang mga tulay at bahay ang naanod ng baha. Hindi lamang mga daan at mga gusali ang sinira ng bagyong Ondoy at Pepeng. Nawasak rin ang batayan ng ating kakayahang panatilihing matatag ang pananampalataya at pag-asa natin sa Diyos at sa sarili. Nagapi ng malagim at malungkot na katotohanan ng malawakang paghihirap ang kapanatagan ng kalooban at pananalig sa Diyos na mapagkalinga at nagbibigay-lingap sa atin hanggang ngayon … sa kabila ng maraming pagdurusa.

At dito papasok ang magandang balita … Ang magandang balita ng kaligtasan ay hindi dapat unawaing wala nang paghihirap, wala nang pagdurusa, at wala nang pagdududa. Ang magandang balita ay hindi lamang para sa ngayon at dito sa mundong ibabaw. Ang magandang balita ay may kinalaman sa dakilang panawagan ng Diyos sa isang kinabukasang dakila na hindi makakamit sa daigdig na ito.

At ang magandang balita ay may kinalaman sa malalim at batayang kahulugan ng mga nagaganap sa buhay ng tao, maging ang kahulugan na dapat natin mapulot sa gitna ng lahat ng kapaitang nagpapababa sa antas ng pag-asa ng bayang Pilipino. Ito ang katotohanang moral na mahirap man at mapait man pakinggan, ay siyang maghahatid sa tunay na kalayaan, at kaligtasan.

Isa sa mga katotohanang moral na hatid sa atin ng mapait na karanasan sa mga nagdaang mga linggo ay walang iba kundi ito … Ang pagdurusa ay bunga ng kasalanan ng tao. Ang kamatayan ay bunga ng kasalanan. At ang pagbabago ng takbo ng klima ay hindi isang pag-aalboroto ng kalikasan tulad ng isang juramentadong bigla na lamang nawala sa sarili at nagwalang-hiya. Bunga ang lahat ng ito ng kasakiman, katakawan, pagkamakasarili, at kawalan ng wastong pangangalaga sa kalikasan.

Nguni’t sa kabila ng katotohanang ito, ang kabilang mukha ng katotohanan ay namamalas din natin. Ang katotohanang tayo ay may kakayahang bumangon sa pagdurusa at makapagpakita ng pagkalinga, lingap, at pangangalaga sa isa’t isa. Sa kabila ng paghahanap natin sa kariwasaan at katiwasayan ng buhay, naaantig ang damdamin natin tuwing sasapit ang mga trahedya. Lumilitaw ang napakaraming bayaning sa ating wari ay walang pansin at walang pakundangan at walang pahalaga sa kapwa. Naglalabasan ang mga taong salat na salat rin sa mga pangunahing pangangailangan, nguni’t nanduon sila na nag-aalay ng kanilang angking yamang hindi mabibigyang-halaga – ang kanilang sarili.

Hindi pa huli ang lahat. Hindi pa lubusang naglalaho ang lahat ng yamang taglay ng bayang Pinoy. Kalinga ng Diyos ay nagkakabuhay sa lingap ng kaloob natin sa isa’t isa – sa pamamagitan ng bayanihan. Hanap man natin ang kariwasaan at kagaanan o alwan sa buhay, handa pa rin tayong magtiis, magbata ng dagdag pang hirap, at magpasan ng krus bilang tagasunod ni Kristo.

Kalinga at lingap man ang hanap; kalinga at lingap ng Diyos rin ang ating ginaganap … sa simple at payak na pamamaraan. Bulag mang paapu-apuhap sa dilim, liwanag ng panawagan ng Diyos ang ating hinaharap. At ang hinaharap nating ito ay isang tagubiling malinaw pa sa araw sa tanghaling tapat: “Humayo ka; magaling ka na dahil sa iyong pananalig.”