Ika-33 Linggo ng Taon (K)
Nobyembre 14, 2010

Mga Pagbasa: Mal 3:19-20 / 2 Tesalonika 3:7-12 / Lucas 21:5-19

Dalawang tila magkasalungat na larawan ang ipinipinta ng unang pagbasa. Dalawang hakbang ng Diyos … dalawang nag-uumpugang gawain na tila hindi dapat makita sa Diyos ayon sa ating makataong pang-unawa. Narinig natin si Malaquias na sa dalawa lamang pangungusap ay nagwika ang Diyos: “Lilipulin ko ang mga palalo at masasama,” at sa kabilang iglap ay nagwika rin ng ganito: “Ngunit ang mga sumusunod ay pagagalingin ng aking kapangyarihan na lulukob sa inyo, gaya ng sikat ng araw.”

Maliwanag pa sa sikat ng araw ang katotohanang ang Diyos ay Diyos ng katarungan at Diyos ng habag at dakilang awa.

Isa ito sa mga kababalaghan ng Diyos na malimit hindi maunawaan ng tao. Diyos na nagsusulit at Diyos na nag-iinit sa pagmamalasakit sa mga nagsisikap magpakabanal at magpakabuti! Salubungan ang ating pakikitungo sa Diyos, hindi puro pakabig, hindi puro papasok sa atin. Palitan, ika nga … nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa!

Sa mga huling Linggong ito ng taong liturhiko, tinatawag ang pansin natin sa mga bagay na may kinalaman sa higit mahahalagang bagay sa buhay. At sa unang pagbasa pa lamang ay narinig na natin kung ano ang isa sa mahahalagang bagay na ito …. Kung tayo ay dapat lipulin, o kung tayo ay karapat-dapat pagalingin!

Tingnan natin sumandali ang halimbawang pamalas ni Pablo … “dapat,” aniya, “tularan ninyo ang aming ginawa.” Hindi lamang iyon, sinabi pa niya: “hindi dapat pakanin ang ayaw gumawa.” Bigayan, palitan, hindi puro pakabig, hindi panay pahila. Nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa!

Tingnan naman natin ang maling pinagkakabalahan ng marami … mga giyera, mga pagputok ng bulkan, mga trahedya na lahat ay nagbubunga ng pangamba at takot. Hindi ito ang mahalaga… hindi takot at pangamba, at hindi dahil sa gugunaw ang mundo at maglalaho ang lahat ng nakikita natin. Iyang lahat ng iyan ay mangyayari, bukas o makalawa … sa panahong hindi natin inaasahan. Ang mahalaga ay kung ano ang kahulugan ng lahat ng ito … ang pagpapahalaga sa Diyos ng katarungan at ang pagkilala sa kanya bilang Diyos na mahabagin at makatarungan.

Mayroon namang ang pinahahalagahan ay ang magandang pangalan lamang, ang kanilang imahe sa harap ng madlang tao, ang kanilang posisyon o kapangyarihan dito sa mundong ibabaw.

May isang higit na mahalagang bagay ang pahatid sa atin ng ebanghelyo … ang pribilehiyong makapagdusa katulad ni Kristo, para sa Diyos at sa kapwa, para sa kahariang walang hanggan. Parang hindi yata magandang balita ito! Sino ang gusto magdusa? Sino ang naghahanap maghirap? At sino sa atin ang matutuwa na tayo ay dakpin at usigin?

Tila tumbalik ang hanay ng pagpapahalaga ng Diyos, at talagang mahirap isakatuparan!

Subali’t ang magandang balita ay hindi lamang ang magandang pakinggan. Ang balitang mapagpalaya ay hindi lamang iyong nakakakiliti ng puso at damdamin. Ang balitang mapagligtas ay humihingi ng puhunan … nangangailangan ng “patinga” kumbaga … Nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa!

Kamakailan, nabalita ang isang dalagitang pinagtangkaang patayin noong bata pa … halos pugutan ng ulo ng mga salarin, at pinutol ang dalawang kamay. Mahirap isipin … lalong mahirap tanggapin. Nguni’t sa kabila ng lahat, natanggap niya ang nangyari … sa kabila ng karumal dumal na bagay na ginawa sa kanya, hindi siya nagpatalo sa kasamaang palad. Gumapang mula sa siguradong kamatayan … nagsikap, nag-aral, nagpatawad at ngayon ay isa nang tanyag ng chef, na marunong magluto, maggayat at maghanda ng pagkain, kahit walang mga kamay at daliri! Isa itong kapwa natin Pinoy mula sa Mindanao!

Inusig, nilapastangan, pinahirapan at halos patayin … Hindi niya hinanap ito, ngunit tinanggap niya nang maluwag. Naghirap, nagdusa, nagpakasakit sa ngalan at alang-alang sa Diyos. Halimbawang malinaw na patunay sa mga kataga ng ebanghelyo: “Sa inyong pagtitiis ay tatamuhin ninyo ang buhay na walang hanggan.”

Dalawa ang puede natin pagpilian … tayo ba ay nabubuhay upang “lipulin” o tayo ba ay nagsisikap upang “pagalingin?”