[TINAPAY NG SALITA NG DIYOS]

Ika-30 Linggo Taon B

Oktubre 25, 2015

PIKIT MAN ANG MATA, DILAT NAMAN ANG PUSO!

Nagdudumilat ngayon ang katotohanang ang buong Pilipinas ay nahumaling sa Al-Dub phenomenon. Wag kayong mabahala … kasama ninyo ako sa paghanga kay Yayadub. Sa sandaling ito, libo-libo na ang nakapasok at libo-libo rin ang nagpalipas ng gabi sa labas.

Lahat sila ay naghahanap … naghahanap ng ilang oras na kasiyahan at tawanan at iyakan. Walang masama rito. Ako man, ay naghahanap rin ng lahat ng ito.

Ang mga pagbasa ngayon ay nakatuon rin sa paghahanap. Sa kabila ng mga pagdurusa at kalungkutan, sinabi ni Jeremias na “umawit” sila sa kagalakan dahil sa sila ay iniligtas ng Panginoon. Isa itong paanyaya sa mga Israelita na tumingin nang higit pa sa kanilang nakikita.

Isa itong panawagan sa pag-asa. At ang sinumang may pag-asa ay nakakakita nang higit, hindi kulang.

Maraming kabulagan sa ating kapaligiran. Maraming bulag sa korupsyon ng kanilang paulit-ulit na inihahalal. Maraming bulag sa kadayaan ng mga taong tinatawag nating kagalang-galang. Maraming bulag sa katotohanang ang trapiko ay hindi lamang problema ng hindi pagdaloy ng mga sasakyan – na ito ay bunga rin ng kawalan nating lahat ng disiplina at pagpapahalaga sa kapakanang pangkalahatan!

Pero naghahanap tayo. Nag-aasam pa rin tayo. At ang pagdagsa ng mga tao sa Tamang Panahon concert ay tanda na mayroon tayong hinahangad pang iba, na mayroon tayong inaasam pang higit.

Sabi ni Fr. Rolheiser na sa likod ng ating pagnanasa at pag-aasam ay ang malalim nating paghahanap sa Diyos. Sa likod ng ating kagustuhang kiligin sa Tamang Panahon ay ating masugid na paghahanap sa kung ano ang magbibigay sa atin ng kaganapan ng kaligayahan at kahulugan sa buhay.

Naghahanap tayo ng kaliwanagan.

Mabuti pa si Bartimeo. Pikit ang mga mata niya, pero dilat ang kaisipan at ang puso. Nang marinig niyang papalapit ang Panginoon, nilisan niya ang kinauupuan sa bangketa at humiyaw sa Panginoon: “ANAK NI DAVID, MAHABAG PO KAYO SA AKIN!”

Maraming bulag sa ating lipunan. Hindi tayo napapalibutan ng masidhing pananampalataya sa Diyos. May kababawan rin tayo. Masaya na tayo sa kilig factor, at sa mababaw na tawanan at iyakan.

At dito ngayon pumapasok ang Tamang Panahon … Sapagka’t uhaw tayo sa magagandang asal at wastong pagkilos, tuwa at galak ang ating isinukli sa Yayadub. Sa likod ng kagustuhan nating matawa at maiyak, ay naghahanap tayo ng mga pagpapahalagang dati-rati ay ginagawa natin at isinasabuhay.

Huwag tayong padala lamang sana sa agos. Tularan natin si Bartimeo, na bagama’t pikit ang mata ay dilat ang puso sa paghahanap ng liwanag at katotohanan.

At hindi siya nag-atubiling tumayo at sumigaw: “Ibig ko pong makakita!”