Kapistahan ng Pagtatalaga ng Basilica ni San Juan de Letran
Nobyembre 9, 2008

Mga Pagbasa: Exequiel 47:1-2, 8-9, 12 / 1 Corinto 3:9c-11, 16-17 / Juan 2:13-22

Masukal na di biro ang buhay natin lahat sa masalimuot na daigdig na ito. Mabuti pa ang asukal, matamis. Nguni’t sa sakahang masukal at makapal ang mga dawagan at tinikan, mahirap magtrabaho; mahirap magpagal. Mahirap maghawan ng masusukal na dawagan at halamang hindi mo itinanim. Subali’t bago ka makapagtanim ay dapat hawanin muna ang sukal. Mapait at mabigat na trabaho, ngunit wala itong tinatawag nating short cut.

Madawag at masukal ang buhay natin. Puno ng intriga. Puno ng katiwalian. Puno ng suliranin saanman at kailanman. Nguni’t kung kayo ay nakapagsaka na sa tanang buhay ninyo, alam  ninyo na ang paghahawan ng sukal ay nagbubunga ng masagana. Ang isang magsasakang bihasa magpagal, maghintay, at magdasal ay nakakakita balang araw, ng karampatang ginhawa.

Ginhawa … ito ang sinasaad ng mga pagbasa ngayon. Isang pangitain ng propetang Exequiel ang ating pinanghahawakan, isang bukal ng tubig na bumabalon mula sa templo. Ang tubig na ito ay patuloy na dumadaloy patungong Arabah, patungong dagat, at ito ang nagpapasariwa sa tubig alat.  Ito rin ang nagdudulot ng buhay sa mga taong tigang, sa mga masaganang isda at lahat ng uri ng buhay, na umaasa sa tubig na dumadaloy mula sa ilog o bukal na ito.

Ewan ko sa inyo, pero ito para sa akin ay larawan ng pag-asa. At bakit ba hindi tayo dapat mapuno ng pag-asa? Tingnan na lamang natin ang karanasan ng America. Akala ng marami, wala nang pag-asa na makakatuntong ang isang taong may kulay sa White House. Akala ng marami, na ang pipiliin ng mga Kano ay isang tulad ng kanilang tiniis sa loob ng walong taon. Ngunit, nang magbotohan, nagdagsaan ang mga botante at nagpahayag ng kung sino ang nararapat. Nagapi ang mga maling akala, at nagwagi ang kalooban ng nakararami. Kay raming mga bata na ngayon lamang bumoto ang naglabasan at nagpahayag ng kanilang napupusuang kandidato.

Sa masukal na sitwasyon ng economic meltdown, sa madawag na kalagayan ng isang bansang nanghihinuhod ngayon sa ilalim ng balag ng alanganin, ay nagising ang mga kabataang dati-rati ay tulog nguni’t nagbalikwasan, at nangagsipagbotohan.

Tinatanggap ko na habang nanonood ako sa mga nagaganap sa America, ako ay napaluha sa galak para kay Obama. Napaluha ako sa pasasalamat sa katotohanang kahit puno ng sukal at kahit na ang mundo ay nababalot sa kawalang katiyakan, ay mayroong bukal na nagpapasariwa, mayroong ihip ng hanging nagpapabago sa takbo ng kasaysayan.

May Diyos na naggagabay. May Diyos na nagmamahal. May Ina na nagbabantay sa kanyang mga supling.

Ito ang diwa ng Ina ng lahat ng dambanang Kristiyano sa buong mundo – ang basilica ni San Juan de Letran. Ito ang katedral ng Papa bilang Obispo ng Roma. Ito ang simbahang tinitingala natin bilang Ina sa lahat ng mga dambana sa buong daigdig.

Angkop na angkop ang pangitain ni Exequiel. Isang ilog, isang bukal na dinadaluyan ng mapagbigay-buhay na sariwang tubig. Ito ang larawan ng pagbabantay at pangangalaga ng Inang Simbahan na pinapatnubayan ng Amang Diyos.

Ang tugon sa unang pagbasa ay hindi na mas liliwanag pa. Ang Diyos, sabi natin, ay ating muog at lakas, isang taga-tabang o tagatulong sa oras ng ligalig. Di dapat tayo sagian ng pangamba, mangyari man na ang mga bundok ay magsipagdagsaan patungong karagatan!

Tayo ani San Pablo ay gusaling itinatag ng Diyos mismo. Tayo ay walang iniwan sa isang matibay na muog na hindi magagapi na anumang puwersa ng kasukalan o kadiliman. Tayo, aniya rin, ay mga templo ng Diyos at dito nananahan ang espiritu ng Diyos.

Matindi ang pag-asang dulot ng mga pagbasa. Masukal ang mundo. Magulo ang buhay natin. Ang Pilipinas ay patuloy na nagiging higit na magulo sapagka’t walang sumusunod sa batas. Ang mga politico ay ganid at makasarili. Ang mga bus drivers ay walang magawa kundi sumunod sa “kalakaran” ng mga tsuper, na dapat ay magkarera at makamatay sa ating mga lansangan, lalu na sa EDSA. Wala na tayong magagawa kundi sumunod sa “kalakaran” – isang salitang ipinauso ni Lozada. At hindi kaila sa marami na kasama sa kalakarang ito ang pagtungga ng droga o bawal na gamot.

Masukal ang landasin natin. Magulo. At masalimuot. Parang tuyot at tigang na lupa ang larangan ng buhay natin sa pananampalataya. Mahirap magpakatino, kung lahat ng katabi mo ay masukal ang pag-uugali. Mahirap maging halimbawa kung ang lahat ng kasama mo, sa kaliwa at kanan mo ay sumusunod na lamang sa kalakaran ng mundong makasalanan.

Subali’t may isang naparito hindi upang sumunod sa uso at kalakaran kundi magturo ng landasing hindi tinatahak ng marami – the road less traveled by, ika nga. Ito si Kristo na nagpalayas ng mga manininda sa templo. Siya ay magandang balita sa gitna ng kasukalang nakakasuka sa lipunan. Siya ang simoy ng hangin na nagpapanariwa sa tunay na layunin ng kung bakit tayo nilikha ng Diyos – ang maging simulain ng buhay, buhay na ganap, buhay na nagbibigay-buhay sa kapwa, buhay na handang ialay, bilang pag-alalay sa mga higit na mahihina.

Ito ang ating Inang Simbahan. Ito ang ginugunita natin sa pagtatalaga ng basilica ni San Juan de Letran sa Roma – isang daloy ng malamig at mapanariwa at mapagbigay-buhay na tubig, mula sa bukal na siyang magpapanibago sa sukal ng buhay natin na unti-unting nalalayo sa Diyos, na siyang bukal ng buhay!