Ika-30 Linggo ng Taon (K)
Oktubre 24, 2010

Mga Pagbasa: Sirac 35:12-14, 16-18 / 2 Tim 4:6-8, 16-18 / Lucas 18:9-14

Karanasan nating lahat ang magdaan sa unos, mabasa sa ulan, at mahamugan sa karimlan. Kapag tag-ulan, ang hanap natin ay mainit na sabaw, pagkaing nakapagbibigay-init sa kalamnan, at humahagod sa katawan at kaloobang dumaan sa pagsubok at paghihirap.

Isa sa hindi ko malimutang karanasan sa pagkabata ay ang walang kapagurang paghagod ng likod ng Lola ko tuwing ako ay may sakit. Bukod sa paghagod sa masasakit na kalamnan, iyon lamang ang pagkakataong pumupunta sa tindahan sa kanto ang lola – upang bumili ng Royal Tru-orange … walang masyadong halaga, walang masasabing anumang bisa, nguni’t tagos sa kalamnan at puso ang pagmamahal na lubha kong kinakailangan kung masakit ang ulo at katawan, at nag-aapoy sa lagnat!

Nais kong isipin na hagod ng puso at kaluluwa ang pahayag ni Sirac sa unang pagbasa. Matapos ang patong-patong at sunod-sunod na pagbagyo sa bayan natin … matapos ang susun-susong mga suliranin na ating hinarap, kasama rito ang panlalait ng mga Insik sa HongKong dahil sa kapalpakan sa Luneta, hagod ng kaluluwa at puso ang hanap natin.

Ito ang hagod ng magandang balita para sa atin sa araw na ito. “Lagi niyang dinirinig ang daing ng ulila, at ang pagsusumamo ng balong nagsasaysay ng nangyari sa kaniya.”

Kailan ang huling pagkakataong ikaw ay “nagsaysay” sa Diyos? Kailan ang huling pagkakataon na nakapagsumbong, ika nga, tayo sa Panginoon? Ewan ko sa inyo, pero marami tayong dapat isaysay sa Kaniya. Marami tayong mga panimdim, mga kahilingan, mga kagustuhan, at mga bagay na hindi dapat kay Tulfo isumbong.

May bahid ng kalungkutan ang mga pagbasa, lalu na ang ikalawa. Sa sulat ni Pablo kay Timoteo, malungkot ang binabanggit na paglisan ni Pablo. Nguni’t ang kabilang mukha ng kalungkutan ay kagalakan. Ang kabilang pisngi ng paglisan ay ang gantimpala para sa isang naging tapat sa Diyos. Ang kabilang bahagi ng larawan ng paglisan ni Pablo ay ang magandang balitang naghihintay sa lahat ng tapat sa Diyos: “Ang Panginoon ang siyang magpuputong sa akin ng korona, hindi lamang sa akin, kundi sa lahat ng nananabik sa muli niyang pagparito.”

Subali’t tingnan sandali kung sino ang karapat-dapat sa tender loving care na ito o hagod na mapagmahal ng Diyos! … Nagkakatugma ang dalawang naunang pagbasa: “ang naglilingkod sa Kaniya nang buong puso,” “ang mapagpakumbaba,” hindi ang Pariseo na sigurado na sa kanyang sarili, bagkus ang publikanong mababa ang turing sa sarili, nguni’t tumanggap sa kanyang pagkakamali at kahinaan.

Sila, hindi ang palalo at mayabang, ang tumatagos sa puso ng Diyos. Ang kanilang dalangin ang “lumalampas sa mga ulap at hindi tumitigil hanggang di dumarating sa kinauukulan.”

May aral sa bawa’t isa sa atin ang mga pagbasa. May tama tayong lahat dito. Sino sa atin ang hindi nagmalabis sa buhay natin? Sino sa atin ang hindi napadala sa hambog at yabang? Sino sa atin ang hindi makuhang tumanggap ng pagkakamali sa ilang pagkakataon sa tanang buhay natin? Sino sa atin ang hindi nakapagmalabis at nakapagyabang sa harapan ng mga taong kayanan natin? Ilan sa atin ang nagmalabis sa paggamit ng titulo, ng wangwang, ng plaka ng sasakyan, at nahirati sa paghahawi ng mga simpleng taong walang kilala sa gobyerno at walang kaya sa lipunan?

May Pariseo sa puso ng bawa’t isa sa atin. May Pariseong mapag-kutya, mapagmata, at mapagmalabis sa lahat ng tao, kabilang tayong lahat. Ang panalangin ng mga ito ay “hindi lumalampas sa mga ulap” at hindi makahahagod ng puso at kalamnan.

Ang Royal tru-orange na bigay ng lola ko noong bata ako at maysakit, ay walang tunay na halaga at bisa. Pero may “tender loving care.” Humahagod, nanunuot sa puso, at nakapagpapagaling.

Ito ang panalangin ng mga taong nagpapakumbaba, nagsasaysay, o sabihin na nating nagsusumbong sa Diyos … lumalampas sa mga ulap! Tayo na’t magsaysay sa Diyos, mag-ulat at magsumbong. Lagi niyang dinirinig ang daing ng ulila at busabos … tulad nating lahat, dito sa lupang bayang kahapis-hapis!