Ika-31 Linggo ng Taon(K)
Oktubre 31, 2010

Mga Pagbasa: Kar 11:22 – 12:2 / 2 Tesalonika 1:11 – 2:2 / Lucas 19:1-10

Maramdamin ang dating ng mga narinig nating pagbasa noong nakaraang Linggo. Narinig natin muli kung gaano kabisa ang dasal ng mga payak at mababa ang loob, na ayon sa kasulatan, ay “lumalampas sa mga ulap!” Iyan ang binigyang-diin rin ni Pablo, na handa nang humarap sa huling pagsasara ng tabing sa kanyang buhay, dahil sa mababang-loob na katapatang ipinakita niya sa kanyang paglilingkod sa ebanghelyo. Iyon din ang ipinamalas na kababaang-loob sa pananalangin na nagbunsod sa publikano upang tanggapin ang katotohanang napakahirap tanggapin ninuman: “Maawa ka sa akin, isang makasalanan!”

Nagtutuloy ang maramdaming pagpapaalaala sa atin ng mga pagbasa sa Linggong ito. Hindi lamang kababaan ang pinapaksa, kundi pati karunungan, na kaakibat ng kababaang-loob. Ano ba ang saligan at batayan ng karunungang ito?

Tutumbukin ko na agad ang sagot ng aklat ng Karunungan – at ito ay ang KATOTOHANAN. Ano bang katotohanan ito? Heto … ang “daigdig ay para lamang isang butil na buhangin” … “para lamang isang patak ng hamog sa umaga” …

Isa sa mga larawang-diwa na napulot ko kay Kahlil Gibran ay ito. Sinabi niya sa isa sa kanyang mga sinulat: “Takot ako sa taong mahina na nagpupumiglas at nagsisikap makilala bilang isang taong malakas.” (I am afraid of the weak man who tries furiously to appear strong!) Bilang isang tagapayo, batid ko ang bunga ng kahinaang nagmamaskara bilang kapangyarihan – reaction formation kung tawagin … mga taong hindi matanggap ang kanilang kahinaan, na bilang reaksyon, ay nagpupumiglas upang kakitaan ng katatagan ng ibang tao, tulad ng mga taong mangmang at walang alam na nagdudunung-dunungan.

Alam natin lahat kung ano ang ibig sabihin nito. Sa amin sa Cavite, may kasabihan: ang unang pumutak ay siyang nangitlog. Ang unang umangal ay siyang may suliraning panloob. Ang masyado magtatalak ay siyang unang unang may dapat gawin sa kanyang ipinagbubunganga.

At ang lahat ng ito ay dahilan sa iisang ugat – ang kawalang kakayahang tanggapin ang totoo – na tayong lahat bilang nilikha ay walang iniwan sa damo na narito ngayon, nguni’t wala na bukas … “isang butil ng buhanging di halos makatikwas ng timbangan!”

Ganito si Zaqueo sa simula … isang maliit na taong nagpupumiglas upang maging makapangyarihan, dahil sa kayamanan. Hindi lang na hindi siya makatikwas ng timbangan … Hindi rin niya kayang akyatin ang puno nang walang tulong at suporta ng kanyang mga utusang tinapakan ang mga balikat.

Subali’t may sandaling nakapag-isip at nakapagmuni-muni si Zaqueo. Nagpadala siya sa simula sa isang matinding kagustuhan. “At pinagsikapan niyang makita si Jesus upang makilala kung sino ito.” Nguni’t ang naghanap ang siyang hinanap at natagpuan. “Tumingala si Jesus at sinabi: Zaqueo, bumaba ka agad, sapagka’t kailangan kong tumuloy ngayon sa bahay mo.”

At dito pumasok ang katotohanan. Sa kanyang kababaan o kapandakan, ay natutunan niya ang higit pang kababaan – ang kababaang-loob na bunga ng pagtanggap ng katotohanan, na siya namang nagbunga ng kaligtasan!

Walang itinanong si Jesus tungkol sa kung magkano ang kinikita niya. Walang pagsusulit na hiningi ang Panginoon. Hindi siya hiningian ni Jesus ng “financial statement.” Nguni’t ang naghanap kay Jesus ay nakasumpong rin sa higit pa – ang katotohanan. Ang pagtanggap sa totoo ay nagbunsod sa kanya upang tanggapin rin ang hamon ng katotohanan – ang kaligtasang dulot ni Jesus.

Maraming kamangmangan at kahirapan sa mundo. Hindi ito ang masama. Hindi masama ang maging mahirap o dukha, lalu na’t ginawa na natin ang lahat upang makaahon dito. Nguni’t hindi gusto ng Diyos na tayo ay mahirati at manatili sa kahirapan. Hindi gusto ng Diyos na manatiling mangmang ang tao. Tinatawagan niya tayo sa karunungan. Nguni’t anong klaseng karunungan?

Ito ang karunungang nagmumula sa katotohanan – katotohanang moral – katotohanang mapagpalaya, mapagligtas, – katotohanang may gawaing masama at gawaing mabuti, at katotohanang ang panawagan ng mabuti ang siyang dapat pagsikapan ng tao.

Nasumpungan ni Zaqueo ang katotohanang ito. At nang makita niya ito, sinundan niya kagyat ang panawagan ng katotohanan. Kumilos siya at nagpasiya. Bagama’t walang sinabi ang Panginoon, sinabi niya: “Panginoon, ibibigay ko po sa mga dukha ang kalahati ng aking ari-arian. At kung ako’y may nadayang sinuman, apat na ibayo ang isasauli ko sa kaniya.”

Anong uri ng katotohanan ang pinanghahawakan natin?