[TINAPAY NG SALITA NG DIYOS]

Unang Linggo ng Adbiyento – K

Nobyembre 22, 2015

UMASA KAYO’T AKING TUTUPARIN

Panay kawalang katiyakan ang pinagdaanan ng mga Israelita sa lumang tipan. Puro kawalang kaayusan rin ang pumalibot sa batang-batang Iglesya na itinatag ng Panginoon. Isang malawak na karagatan ng walang katapusang alitan ang pumaligid sa mga unang mananampalataya.

Wala itong kaibahan sa nagaganap sa kapaligiran natin. Kahit saan tayo sumuling ay mayroong gawang karahasan. Kahit saan tayo tumingin ay merong kawalang katiyakan at kaguluhan tulad ng terorismo at walang pakundangang paggamit ng mga kaloob ng kalikasan.

Dalawa ang malimit nating solusyon dito: una, ang magbalik-tanaw sa nakaraan – ang gunitain lamang ang magagandang panahong nakalipas. Ang ikalawa ay ang umasam na lamang sa kinabukasan ng higit na maganda, ang humiling o mangarap na lamang na ang lahat ng bagay ay gaganda kahit papaano.

Hindi ito ang sinasaad ng mga pagbasa ngayon. Walang hungkag na pag-aasam. Walang mababaw na pagnanasa o paghiling lamang.

Sa tuwing papasok ang Adbiyento, mayroong diwa ng pagbabago at pag-asa. At ang diwang ito ay laman ng mga pagbasa. Sa unang pagbasa, halaw kay Jeremias, malinaw na isang tiyak na pangitain ang kanyang paksa: “Pasisibulin ko ang matuwid na sanga ni David. Paiiralin ko ang katarungan at ang katwiran sa buong lupain.”

Pati ang mga taga Tesalonika ay tila tuwang-tuwang naghihintay sa muling pagdating ni Kristo. Pero, pinayuhan sila ni San Pablo, na ang wastong paghihintay ay ang paggawa ng mabuti at ang pagmamahal sa kapwa.

Mayroong mahalagang paalaala sa atin ang ebanghelyo. Hindi na kailangang magbantay tayo ng mga makatindig balahibong mga tanda sa araw, sa buwan at sa mga bituin sa langit. Sapat na ang maraming nagaganap sa ating kapaligiran upang mabatid na may mahalagang aral para sa ating lahat.

At ang aral ay walang iba kundi ito … may wakas ang mundong kilala natin. May hangganan ang panahong iniikutan natin. May katapusan ang lahat at may hantungan ang lahat.

Subalit mayroon pang isang mahalagang aral bukod rito. Hindi lang paghihintay ang dapat nating gawin. Ito ang turo ni San Pablo: ang “pagbutihin ang pamumuhay na ayon sa natutunan sa kanya” … ang maging “kalugud-lugod sa Diyos.”

Sa madaling salita, ang Kristiyanong paghihintay ay hindi ang pagbababad sa kawalan. Ang maka Kristianong paghihintay ay katumbas ng pagiging aktibo sa paggawa nang mabuti … ang pag-iwas sa gawang tungo sa kapariwaraan tulad ng “pagkagumon sa katakawan at paglalasing at ang mabuhos ang pag-iisip sa mga intindihin sa buhay na ito.”

Ito mismo ang kahulugan ng Adbiyento, ang aktibong paghihintay na puspos ng pag-asa. Magulo man o hindi ang mundo; puno man ng pag-aalinlangan at kaguluhan, taas noo pa rin tayo, sapagka’t batid natin at tiyak tayo sa isang bagay: Si Kristo’y dumating. Si Kristo’y muling darating. At ang tagumpay ay nasa panig ng Diyos, at hindi sa panig ng kadiliman.

Umasa kayo’t ito ay tutuparin ng Diyos!