frchito

Archive for the ‘Kristong Hari’ Category

,

KUNG BAKIT AKO IPINANGANAK AT NAPARITO!

In Karaniwang Panahon, Kristong Hari, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Taon B on Nobyembre 23, 2012 at 20:14

PAGKAHARI NG PANGINOONG JESUCRISTO

Nobyembre 25, 2012

Mga Pagbasa: Dan 7:13-14 / Pahayag 1:5-8 / Jn 18:33-37

KUNG BAKIT AKO IPINANGANAK AT NAPARITO!

 

Wala tayong karanasan sa pagkakaroon ng hari sa bayan natin. Sa simula’t sapul, pinamugaran ang bayan natin ng maraming mga maliliit na pinuno, na singdami ng kung ilan ang tribo o balangay, na nagkalat sa buong kapuluan. Bawa’t isang pulutong ay may datu o rajah, at ang bawa’t isa ay sinusunod ng kanya-kanyang maliliit na pangkat ng mga nasasakupan.

Pero sanay tayong lahat sa pakikisalamuha sa naglipanang mga hari-harian. Ito ang mga kung kumilos at umasta ay masahol pa sa haring may tunay na nasasakupan. Ang daming hari sa mga daan natin, halimbawa. King of the road, bi da? Alin? Depende kung nasaan ka. Sa maliliit na daan, ang mga trisikad ang hari … keep left pa nga sila, at laging pasalubong sa regular na daloy ng trapiko. Sa mga dinadaanan ng dyipni, sila ang hari ng daan … tigil dito, hintay doon; para dito, himpil doon. Sa mga expressway, ang hari ng daan ay siempre yung may magagarang sasakyan, lalu na yung may mga patay-sinding ilaw … wala ngang wangwang ay mayroon namang nakasisindak na umiikot na ilaw para patabihin ang lahat ng iba.

Naglipana ang hari sa ating lipunan. May hari-harian sa paaralan. May hari-harian sa LRT, kung saan kung minsan ay sumosobra ang kabastusan ng mga guardia, o ng mga mananakay. May hari-harian rin sa mga parokya, pati mga paring kadarating pa lamang ay binabago ang lahat, at binabale-wala ang ginawa ng nauna sa kanya. May mga hari-hariang mga laiko sa maraming parokya. Kaya nilang magpatalsik ng pari na ayaw nila, sa pamamagitan ng santong dasalan, o santong paspasan. Sa isang parokyang alam ko, ang tawag sa mga hari at reynang ito ay “alis-pari brigade.”

Nakakita na ba kayo ng ganitong hari-harian? Pumunta kayo sa anumang opisina ng gobyerno … marami doon. Pero wag kang pupunta kung malapit na ang tanghalian o malapit nang magsilabasan. Walang aasikaso sa iyo.

Pero isa lamang mungkahi. Wag tayo masyado lumayo. Tumingin tayo sa sarili natin, at kung tayo ay tapat, ay makikita natin ang sarili natin bilang isang potensyal na hari-harian din.

Pista ngayon, hindi ng Hari, kundi ng pagkahari ni Kristo. Medyo may kaibahan ito. Pag sinabi nating Kristong Hari, nasa kanya ang lahat ng katangian ng isang makamundong hari. Pero pag sinabi nating pista ng kanyang pagkahari, mayroon lamang ilan sa pagiging hari ang makikita natin sa kanya.

Hayaan nating mangusap ang mga pagbasa …

Sabi ni Daniel, na hindi niya nakuha ang kanyang karangalan sa pang-aagaw nito. Hindi ito galing sa dinayang eleksyon, o galing sa palakasan o popularidad. “Binigyan siya ng kapamahalaan, ng karangalan at ng kaharian.” Ikalawa, hindi ito ipinagkaloob na parang nakahain sa bandehang pilak mula sa itaas. Sabi sa aklat ng Pahayag, ay “inibig niya tayo at sa kanyang pagkamatay ay pinalaya niya tayo mula sa ating mga kasalanan.” Ikatlo, ito ay hindi isang paghaharing palamuti o pang seremonya lamang, tulad ng ginagawa ng mga makamundong haring walang ginawa kundi ang magpa-litrato at gumupit ng ribbon sa mga pasinaya ng mga bagay na hindi naman nila ginawa.

Sa simpleng mga kataga, may pakay at katuturan ang kanyang paghahari: “Ito ang dahilan kung bakit ako ipinanganak at naparito sa sanlibutan: upang magsalita tungkol sa katotohanan. Nakikinig sa akin ang sinumang nasa katotohanan.”

Sa pistang ito ng paghahari ni Kristong Panginoon, mayroon marahil tayong dapat gawin una sa lahat. Sabi nga nila, mahirap mamuno sa isang bayang ang bawa’t isa ay pinuno. Mahirap maglingkod sa isang pamayanang ang sarili lamang ang hanap ng bawa’t isa. Kung mayroon tayong itinuturing na hari, dapat bawasan ng bawa’t isa ang pag-uugali bilang mga munting hari-harian sa pamayanan.

Kailangan nating matulad sa kanya … naglingkod … nag-alay ng sarili … nagpakasakit para sa ating lahat. Siya ang “tunay na saksi, ang unang nabuhay sa mga patay, at Hari ng mga hari sa lupa.” (Ika-2 pagbasa).

Narito ang tunay at wagas na debosyon … hindi sa palamuti at pagsigaw ng “mabuhay si Kristong Hari!” kundi sa paggawa ng nararapat upang, una: mawala tayo sa kanyang daraanan at hayaan siyang maghari nang tunay; ikalawa, ang tumalima o sumunod sa kanyang bawa’t nasa at nais para sa kanyang mahal na bayan.

Hali! Tanggalin ang lahat ng wangwang sa buhay natin: ang wangwang ng kayabangan, ang wangwang ng pagkamakasarili, ang wangwang ng kabuktutan, at ang wangwang ng pagiging sutil at matigas ang puso at kalooban kung ang pag-uusapan ay ang paggawa ng mabuti at ng wasto.

Tulad ng kay Jesus, Hari, Pari at Propeta, ito ang dahilan kung bakit tayo isinilang at naririto sa lupang bayang kahapis-hapis!

, , , ,

PASTULAN AT PAHINGAHAN; HINDI RANGYA AT KAPANGYARIHAN!

In Homily in Tagalog, Kristong Hari, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Tagalog Sunday Reflections, Taon A on Nobyembre 16, 2011 at 11:22

DAKILANG KAPISTAHAN NI KRISTONG HARI
Nobyembre 20, 2011

Mga Pagbasa: Ez 34:11-12.15-17 / 1 Cor 15:20-26.28 / Mt 25:31-46

Hindi kaila sa lahat na magulo ang politika saanman. Sa Europa, halos magsipagbuwagan ang mga gobyerno dahil sa mas masahol pang sitwasyon ng ekonomiya. Sa mga bansang pinamumugaran ng mga diktador, malamang na hindi mapagkakatulog ang mga diktador na kapit-tuko pa rin sa kanilang poder, sa kanilang posisyon, at mapanlinlang na mga administrasyon. Ang mga inihalal na matindi ang mga pangako hinggil sa pagbabago ay di malayong hindi na muling manalo, sapagka’t wala namang nagbago sa takbo ng kanilang pamumuhay.

Mahirap ang tayo ng mga hari … Sa ilang mga bansang mayroon pang hari o reyna, ang malaking problema nila ay ang makakita ng karapat-dapat na kahalili. Sa Thailand, bagama’t napaka tanyag at popular si Haring Bhumibol, hindi kaila na ang kanyang anak, ang prinsipe, ay isang kabiguan para sa mga taga Thailand. Sa ilang mga bansa sa Africa, ang mga namumuno ay nanganganib na sapitin ang kahindik-hindik na sinapit ng diktador ng Libya, si Ghadafi.

Mahirap ang mamuno. Mahirap ang mangasiwa. Kahit saan, ang may putong na korona ay hindi matiwasay ang buhay … “uneasy lies the head that wears a crown,” ika nga. Mahirap ang maghari. Mahirap ang magkaroon ng karangalang umupo sa kataas-taasang trono. Ito ang dahilan kung bakit hanggang ngayon, ay nagtataka ako kung bakit nagkakandarapa ang mga bihasa sa katiwalian, at nag-uunahan upang maging presidente ng Pilipinas, na pagkatapos naman ng termino ay singkaran nang paghahanapan ng butas, para ipako sa krus, o kung hindi man ay ikulong sa piitan.

Ito ang telon sa likod ng entablado natin sa araw na ito. Ano ba ang eksena? Sino ba ang bida sa ating entablado sa liturhiya natin ngayon?

Mahirap man natin isipin, isang Hari ang nasa sentro ng ating eksena ngayon – si Kristong Hari!

Pero ano ba ang takbo ng kwento natin ngayon? Kwento ba ito na tulad kay Ghadafi, o tungkol sa kinamumuhiang si GMA? Kwento ba ito tungkol sa mga AFP generals na sa liit ng kanilang sweldo at laki ng kanilang pagkagahaman ay nakapag-tago ng daan-daang milyon, hindi lamang sa Pilipinas, kundi pati sa Amerika at sa buong mundo? Kwento ba rin ito tungkol sa isang mapaghiganting Presidente na walang inatupag kundi maghanap ng isisisi sa nauna at maghanap ng masisisi sa hindi niya kayang gawin? Kwento ba ito tungkol sa mga mapanlinlang at magulang at masibang mga pinuno na walang ginawa kundi mag-imbestiga at magpapogi sa harapan ng kamera at mag-ipon ng mga alipores upang maging kampon sa susunod na eleksyon?

Ang eksena natin ay tungkol sa hari ngunit kakaibang hari, kakaibang pinuno, na may kakaibang mga pinahahalagahan. Ito ay kwento ng isang hari na walang kaharian, isang pinunong walang inuutusan at kinukutusan (o kinokotongan). Ito ay Hari na ang paghahari ay hindi makamundo, at lalung walang kinalaman sa kamunduhan.

Ito ang pinunong ang pamunuan ay wala sa kapangyarihan, kundi sa panunungkulan, sa paglilingkod, at kahinahunan. Ito ang paghaharing ang pangunahing pakay ay ang tipunin, kupkupin, at arugain ang kanyang kawan.

Kawan! … hindi kaharian! Tupa! Hindi lupa at lugar na pinamumugaran!

Hindi kaila sa atin lahat na ang Israel mismo ay hindi pinalad sa kanilang mga pinuno. Sa salin-saling mga namuno sa Israel, na pawang nakabiyak ng puso ng mga Israelita, Diyos na mismo ang nangako at nagwika at nagpamalas nang kung ano ang kahulugan ng mamuno – na walang iba kundi ang maglingkod, manungkulan, at magpa-alipin: “Ako mismo ang magpapastol sa kanila at hahanap ng kanilang pahingahan. Hahanapin ko ang nawawala, ibabalik ang nalalayo, hihilutin ang napilay, palalakasin ang mahihina, at babantayan ang malulusog at malalakas.”

Ang mga haring makamundo ay may mga kaharian, may pinaghaharian, may mga taong nasa kanilang pinangingibabawan.

Sa kapistahang ito ng Kristong Hari, hindi ang kanyang pagiging nasa itaas o nasa ibabaw ang pokus, ang tinutukoy at binibigyang-halaga ng liturhiya. Hindi ito tungkol sa kanyang kapangyarihan, kundi tungkol sa ating kakayahang magpasailalim at sumunod sa Kanyang kalooban.

Kailangan natin ng Hari – hari ng puso at kaisipan bago maging hari ng sangkalupaan. Ang trahedya sa panahon natin ay ito … Gusto nating maging hari, pero ayaw natin ang paghahari ng Diyos. Gusto natin ang Panginoong Jesucristo, pero ayaw natin ang krus na kanyang pinasan. Gusto natin ng luwalhati, pero ayaw natin ng pighati. Gusto natin ng tagumpay, pero ayaw natin ang pagpupunyagi.

Oo … si Kristo ay Hari … Pero hindi ang kanyang pagiging Hari ang mahalaga ngayon. Ang pinakamahalaga para sa atin ngayon ay ito … anong uri ba tayong tagasunod? Anong uri ba tayong mga tagasunod sa Haring siya mismo ang nagpakita kung ano ang kahulugan ng maka Kristiyanong panunungkulan … “Ako mismo ang magpapastol sa kanila at hahanap ng kanilang pahingahan.”

Mabuhay ang paghaharing ito ni Kristong Panginoon!