frchito

Posts Tagged ‘Juan Bautista’

, , , ,

KATANUNGAN, KATOTOHANAN, KALIGTASAN

In Uncategorized on Disyembre 14, 2014 at 17:22

Advent-Joy-300x249

Ikatlong Linggo Adbiyento – Taon B

Disyembre 14, 2014

KATANUNGAN, KATOTOHANAN, KALIGTASAN

Malimit natin marinig sa social media ang KKK. At wala itong kinalaman sa katipunan nina Bonifacio at iba pang bayani ng bayan. Sa Linggong ito, linggo ng Gaudete, ayon sa tradisyon ng simbahan, nais kong bigyang-pansin ang kakaibang KKK. Basahin nyo na lang ang pamagat sa itaas.

Parang mga taga radio at TV ang nagtanong kay Juan Bautista. Panay tanong. Kulang naman sa pakikinig. Puro katanunga, pero hindi handang tumanggap ng katotohanan. Walang iniwan ito sa mga taong namumuhi sa ating mga Katoliko … marami rin silang tanong, pero ang tanong nila ay hindi upang marinig ang totoo, kundi upang palalimin ang pagdududa nila at hindi pagtanggap sa katotohanan: “Sino k aba?” “Ikaw ba si Elias?” “Ikaw ba’y ang propeta?” “Ano ang masasabi mo sa iyong sarili?”

Bagama’t panay ang tanong na mapag tuligsa, nanindigan si Juan Bautista. At para niya magawa ito, kinuha niya muna ito sa pagsasansala sa mga mali nilang akala: “Hindi ako si Elias.” Hindi ako ang propeta.” “Hindi ako ang inyong inaakala.”

Malinaw kay Juan ang totoo, at hindi siya tulad natin na nasa facebook o sa anumang sangay ng social media, na paiba-iba at pabago-bago ang profile, kahit malayo sa katotohanan. Sa facebook, malimit na ang larawan natin ay pinapayat, pinabata, pinaganda o pinaguapo. May mga kaibigan ako sa facebook na marami diumanong alam na lingguahe, mataas ang pinag-aralan, at laging nasa Starbucks, at umiinom ng kape na hindi naman nila pinapansin sa bahay.

Malinaw kay Juan ang totoo at hindi niya na kailangang magpanggap o magbalatkayo. “Ako ang tinig ng sumisigaw sa ilang. Tuwirin ninyo ang daraanan ng Panginoon!” Walang labis; walang kulang! Walang kabulaanan, walang dagdag at walang duda!

Malayong-malayo sa mga politico sa ating bayan … walang ginawa kundi magpahindi sa mga bintang, nguni’t hindi nagsasabi ng totoo, liban sa mga praise releases na walang patumangga at walang kahihiyan.

Ito ang magandang balita sa araw na ito. Ang totoo lamang at hindi anumang dagdag-bawas. Hindi si Juan ang Mesiyas. Hindi si Juan ang dakilang propetang pinakahihintay, kundi tagapagturo lamang. Walang problema kay Juan ang magpakatotoo. Walang problema sa kaniya ang manatiling supporting actor lamang, basta’t makilala ng tanan ang tunay na tagapagligtas.

Dapat tayong magalak sa araw na ito, hindi sapagka’t marami tayong gagastusin … hindi sapagka’t mayroon tayong bagong cellphone, o bagong phablet, o bagong damit. Maging mapagpasalamat tayo sa mga bagay na iyon, kung meron man. Ngunit ang kagalakang dulot ng mga pagbasa ngayon ay malinaw na may kinalaman sa ating hinihintay, nang higit sa lahat – ang taon ng Panginoong puspos ng biyaya, at pagdating ng kaganapan ng kaligtasan.

Marami tayong mga katanungan tulad ng mga nakikinig kay Juan. Nguni’t ang mga katanungan natin ay dapat lamang mauwi sa pagtanggap ng katotohanan, at ang rurok ng katotohanang ating mithi ay walang iba kundi ang ating kaligtasan.

Nagtatanong pa ba kayo kung bakit dapat tayo magalak?

, , ,

UKAY-UKAY O WASTONG PAMUMUHAY?

In Adviento, Homily in Tagalog, San Juan Bautista, Simbang Gabi, Taon K on Disyembre 18, 2012 at 17:15

samson

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ika-4 na Araw ng Simbang Gabi (K)

Disyembre 19, 2012

Mga Hukom 13, 2-7. 24-25a / Salmo 70, 3-4a. 5-6ab. 16-17 / Lucas 1, 5-25

UKAY-UKAY O WASTONG PAMUMUHAY?

Dalawang batang lalaki ang paksa ng dalawang pagbasa – si Samson at si Juan Bautista. Dalawang taong hinirang … dalawang misyong ginampanan … isang adhikaing pinangatawanan, at iisang Diyos ang pinaglingkuran.

Sa taong ito ng pananampalataya, ang parehong iisang Diyos na nagpakilala at nagpahayag ng sarili sa kasaysayan ang siya rin nating pinagsisikapang paglingkuran. Pero ayon sa Porta Fidei, na nagbigay sa atin ng mga alituntunin at prinsipyo ng pagdiriwang ng buong taong ito ng pananampalataya, ang paniniwala natin ay IPINAHAHAYAG, IPINAGDIRIWANG, ISINASABUHAY at nagiging isang GAWAIN O PANANAGUTAN ng bawa’t isa sa atin.

Napakadali ngayon ang mangako. Ngayong malapit na ang eleksyon, malulunod tayo muli sa pangako ng mga politiko. Sa bawa’t taong may nagtatapos sa kolehiyo at universidad at pumapasa sa Board, ang bawa’t bagong gradweyt ay nagbibigkas ng pangako … mga bagong abogado, bagong duktor, bagong akawntant, at bagong inhinyero. Ang mga bagong mahistrado ng Korte ay nangangako rin, tangan ang Biblia.  Maging kaming mga pari, bago ma-ordenahan bilang Diakono ay nangako rin at pumirma.

Subali’t ang pangako ay hindi napapako sa tubig, at hindi rin nasusulat sa buhangin. Sa buhay ni Samson, ang pagkahirang sa kanya at panata ng kanyang Amang si Manoah ay pinagtibay na kanyang buhok na hindi dapat nakatikim ng gunting – tandang malinaw at matibay na siya ay nakatalaga sa paglilingkod sa Diyos.

Maging si Juan Bautista ay hinirang rin at itinalaga … At ano ang tanda? Walang alak, o inuming nakalalasing … pagkaing kakaiba sa kinakain ng ibang tao … buhay na matiwasay sa ilang, kasama ng mga mababangis na hayop. May patunay at patibay rin, gaya ng nasabi natin kagabi, ang kanyang pagiging hinirang ng Diyos.

Ayon sa Porta Fidei, ang pananampalataya ay hindi lamang ipinagbubunyi at ipinagdiriwang, bagkus pinangangatawanan at isinasabuhay.

Marami ngayon ang nagsasabing sila raw ay katoliko. Bininyagan. Nag-aral sa paaralang katoliko. Sanay sila sa mga gawaing banal, sa pagsisimba, (kahit panaka-naka lamang), sa pagdarasal (kahit pahapyaw lamang). Mayroon raw silang pananampalataya. Pero ang ibig sabihin ng pananampalatayang ito ay isang mababaw na pagsang-ayon sa turong may Diyos, may langit, may impyerno, at may purgatoryo. Pero para sa karamihan ng mga katolikong ito, ang pahapyaw na damdaming may Diyos ay parang gripong puedeng buksan at saraduhan, depende kung nasaan sila. Buksan kapag Linggo. Sarahan kapag nasa trabaho, nasa party, o nasa eskwela. Iba ang simbahan; at iba ang lipunan. Ito ang pananampalatayang maganda lamang tuwing Pasko, Pista, o Graduation. Ito ang pananampalatayang walang paninindigan, walang pananagutan, at walang pakundangan sa kalikasan, sa kapakanang pangkalahatan.

Ang tawag dito sa Ingles ay “fiduciary faith,” na batay lamang sa damdamin, sa pansamantalang magagandang hangarin. Ito ang pananampalataya ng mga politikong handang isakripisyo ang paniniwala sa altar ng eleksyon at popularity ratings, at sa mga pragmatikong mga hangarin at adhikain. Ito ang pananampalatayang magandang kuhanan ng piktyur sa mga pray over kasama ng mga born again na panay ang hikbi at pikit at iyak sa prayer meeting sa entablado.

Pero nakita natin na may patunay at patibay si Samson at si Juan. Hindi lamang nagdiwang. Hindi lamang nangako, bagkus tinupad at iniaalay ang buhay para sa pangako.

Hindi natin kailangan ngayon ng fiduciary faith na walang kinalaman sa paggawa. Ang kailangan natin ay performative faith, isang pananampalatayang nakaumang sa kung ano ang tama at dapat.

Ang tama at dapat ay hindi ayon sa bugso ng damdamin. Hindi ito ayon sa iyak o sa tibok ng puso. Ito ay ayon sa kalooban ng Diyos, na nababatay sa desisyon, hindi sa lukso ng dugo. Ang pagiging katoliko ay hindi parang pagpunta sa cafeteria, na parang namimili ka ng putahe o parteng gusto mong paniwalaan. Hindi ito ukay-ukay na pipili ka at kukuha ng gusto mo at hindi mo papansinin ang ayaw mo.

Minsan sa ukay-ukay, sinuswerte ang tao. Nakakatiba, ika nga. Ang galing naman ng mga oportunistang katoliko na katoliko raw pero hindi katoliko ang ugali at saloobin. Paiikutin pa tayo sa mga salitang mababaw, tulad ng pro quality life raw sila, pero handang kumitil o pondohan ang saloobin at kaugaliang nagdudulot ng kultura ng kamatayan. Sinuswerte sila sa ukay-ukay.

Tapatin natin ang sarili. Ang buhay ay hindi ukay-ukay. Ang pananampalataya ay hindi isang eat-all-you want, at tapos ay itulak ang ayaw. Ito ay pakyawan, hindi ukay-ukay at utay-utay.