Ika-4 na Araw ng Simbang Gabi (K)

Disyembre 19, 2012

Mga Hukom 13, 2-7. 24-25a / Salmo 70, 3-4a. 5-6ab. 16-17 / Lucas 1, 5-25

UKAY-UKAY O WASTONG PAMUMUHAY?

Dalawang batang lalaki ang paksa ng dalawang pagbasa – si Samson at si Juan Bautista. Dalawang taong hinirang … dalawang misyong ginampanan … isang adhikaing pinangatawanan, at iisang Diyos ang pinaglingkuran.

Sa taong ito ng pananampalataya, ang parehong iisang Diyos na nagpakilala at nagpahayag ng sarili sa kasaysayan ang siya rin nating pinagsisikapang paglingkuran. Pero ayon sa Porta Fidei, na nagbigay sa atin ng mga alituntunin at prinsipyo ng pagdiriwang ng buong taong ito ng pananampalataya, ang paniniwala natin ay IPINAHAHAYAG, IPINAGDIRIWANG, ISINASABUHAY at nagiging isang GAWAIN O PANANAGUTAN ng bawa’t isa sa atin.

Napakadali ngayon ang mangako. Ngayong malapit na ang eleksyon, malulunod tayo muli sa pangako ng mga politiko. Sa bawa’t taong may nagtatapos sa kolehiyo at universidad at pumapasa sa Board, ang bawa’t bagong gradweyt ay nagbibigkas ng pangako … mga bagong abogado, bagong duktor, bagong akawntant, at bagong inhinyero. Ang mga bagong mahistrado ng Korte ay nangangako rin, tangan ang Biblia.  Maging kaming mga pari, bago ma-ordenahan bilang Diakono ay nangako rin at pumirma.

Subali’t ang pangako ay hindi napapako sa tubig, at hindi rin nasusulat sa buhangin. Sa buhay ni Samson, ang pagkahirang sa kanya at panata ng kanyang Amang si Manoah ay pinagtibay na kanyang buhok na hindi dapat nakatikim ng gunting – tandang malinaw at matibay na siya ay nakatalaga sa paglilingkod sa Diyos.

Maging si Juan Bautista ay hinirang rin at itinalaga … At ano ang tanda? Walang alak, o inuming nakalalasing … pagkaing kakaiba sa kinakain ng ibang tao … buhay na matiwasay sa ilang, kasama ng mga mababangis na hayop. May patunay at patibay rin, gaya ng nasabi natin kagabi, ang kanyang pagiging hinirang ng Diyos.

Ayon sa Porta Fidei, ang pananampalataya ay hindi lamang ipinagbubunyi at ipinagdiriwang, bagkus pinangangatawanan at isinasabuhay.

Marami ngayon ang nagsasabing sila raw ay katoliko. Bininyagan. Nag-aral sa paaralang katoliko. Sanay sila sa mga gawaing banal, sa pagsisimba, (kahit panaka-naka lamang), sa pagdarasal (kahit pahapyaw lamang). Mayroon raw silang pananampalataya. Pero ang ibig sabihin ng pananampalatayang ito ay isang mababaw na pagsang-ayon sa turong may Diyos, may langit, may impyerno, at may purgatoryo. Pero para sa karamihan ng mga katolikong ito, ang pahapyaw na damdaming may Diyos ay parang gripong puedeng buksan at saraduhan, depende kung nasaan sila. Buksan kapag Linggo. Sarahan kapag nasa trabaho, nasa party, o nasa eskwela. Iba ang simbahan; at iba ang lipunan. Ito ang pananampalatayang maganda lamang tuwing Pasko, Pista, o Graduation. Ito ang pananampalatayang walang paninindigan, walang pananagutan, at walang pakundangan sa kalikasan, sa kapakanang pangkalahatan.

Ang tawag dito sa Ingles ay “fiduciary faith,” na batay lamang sa damdamin, sa pansamantalang magagandang hangarin. Ito ang pananampalataya ng mga politikong handang isakripisyo ang paniniwala sa altar ng eleksyon at popularity ratings, at sa mga pragmatikong mga hangarin at adhikain. Ito ang pananampalatayang magandang kuhanan ng piktyur sa mga pray over kasama ng mga born again na panay ang hikbi at pikit at iyak sa prayer meeting sa entablado.

Pero nakita natin na may patunay at patibay si Samson at si Juan. Hindi lamang nagdiwang. Hindi lamang nangako, bagkus tinupad at iniaalay ang buhay para sa pangako.

Hindi natin kailangan ngayon ng fiduciary faith na walang kinalaman sa paggawa. Ang kailangan natin ay performative faith, isang pananampalatayang nakaumang sa kung ano ang tama at dapat.

Ang tama at dapat ay hindi ayon sa bugso ng damdamin. Hindi ito ayon sa iyak o sa tibok ng puso. Ito ay ayon sa kalooban ng Diyos, na nababatay sa desisyon, hindi sa lukso ng dugo. Ang pagiging katoliko ay hindi parang pagpunta sa cafeteria, na parang namimili ka ng putahe o parteng gusto mong paniwalaan. Hindi ito ukay-ukay na pipili ka at kukuha ng gusto mo at hindi mo papansinin ang ayaw mo.

Minsan sa ukay-ukay, sinuswerte ang tao. Nakakatiba, ika nga. Ang galing naman ng mga oportunistang katoliko na katoliko raw pero hindi katoliko ang ugali at saloobin. Paiikutin pa tayo sa mga salitang mababaw, tulad ng pro quality life raw sila, pero handang kumitil o pondohan ang saloobin at kaugaliang nagdudulot ng kultura ng kamatayan. Sinuswerte sila sa ukay-ukay.

Tapatin natin ang sarili. Ang buhay ay hindi ukay-ukay. Ang pananampalataya ay hindi isang eat-all-you want, at tapos ay itulak ang ayaw. Ito ay pakyawan, hindi ukay-ukay at utay-utay.