Ika-13 Linggo ng Taon(K)
Junio 26, 2016

Mga Pagbasa: 1 Hari 19:16b, 19-21 / Gal 5:1, 13-18 / Lk 9:51-62

KALAYAAN TUNGO SA PAGLILINGKOD

Mahirap kahit kailan ang napipilitan lamang. Walang sinumang matutuwa kung ang
ginagawa niya ay bunga ng pamimilit ng kapwa. Walang sinumang magagalak sa
paggawa ng anumang iniatang sa kanyang balikat nang wala niyang pahintulot, ni
wala siyang kaalaman, at pagsang-ayon.

Ewan ko sa inyo, pero susunod kaya si Eliseo kung wala siyang paggalang at
paniniwala kay Elias? Isa itong palaisipan para sa ating lahat na naglilingkod sa
Diyos, sa bayan, at sa Inang Santa Iglesya.

Ito ang binibigyang-diin ng mga pagbasa ngayon – ang pagiging disipulo, ang
pagiging tagasunod, ang paglilingkod na bunga ng kalayaan at hindi sapilitan.

Alam nating lahat kung ano ang ibinubunga ng pamimilit. Alam nating ang
napipilitan ay hindi masayang naglilingkod, hindi maaasahan, hindi
mapagkakatiwalaan. Kung pilit ang paglilingkod, hindi ito magtatagal. Hindi
maglalaon at manghihinawa, magsasawa, at maglalaho na lamang na parang bula,
pagdating ng panahon. Kahit bayaran, kung sapilitan ang ginagampanan, ay hindi rin
magtatagal, hindi lalawig, at hindi makalalayo at papanawan ng pagpupunyaging
maglingkod nang bukal sa kalooban.

Mahirap ang gawain ng isang tagapaghatid ng magandang balita. Malimit, ang
kausap naming mga pari ay ang mga taong ebanghelisado na, ang mga taong hindi
na kailangan makarinig sa aming mga pangaral. Ang tunay na nangangailangan ng
pangaral at mabuting balita ay ang mga taong nagbibigay rin ng sakit ng ulo sa atin –
ang mga pasaway, ang mga walang paggalang sa krus, ang mga taong nanlilibak sa
doktrina ng Santa Iglesya, ang mga grupong galit sa Misa, sa Eukaristiya, sa
debosyon kay Santa Maria at sa mga banal, at ang inaakala nating pagsamba sa mga
diyus-diyusan.

Ito ang mga taong namumuhi sa Iglesya, hindi sapagkat ang Iglesya Katolika at tunay
kamuhi-muhi, kundi sapagka’t hindi nila lubos na nauunawaan at naiiintidihan ang
mga pangaral ng banal na Iglesya. Galit sila hindi sapagka’t masama ang Iglesya,
kundi masama ang pagkakilala nila sa Iglesya. Galit sila sa larawan, hindi sa
katotohanan ng kung sino at ano ang Santa Iglesya.

Bilang pari, di miminsan akong nakatikim at nakaramdam ng pagkamuhing ito …
lalu na ngayon kung kailan ang larawan ng pagkapari ay nabahiran ng susun-susong
mga karumihang nagawa ng ilan sa amin. Ang sabi ng marami, ay wala raw kami
karapatang mangaral kung kami mismo ay pinamumugaran ng mga marurumi ang
budhi na nagsasamantala sa kawalang-malay ng mga kabataan.

Walang iniwan dito ang karanasang tumambad sa Panginoon at sa kanyang mga
alagad. Sa pagpasok nila sa Samaria, ay sinalubong sila ng pagtutol ng madla. Ngali-
ngaling tawagin ng mga alagad ang kapariwaraan sa lupaing yaon, upang sila ay
lipulin at puksain ng apoy.

Subali’t hindi sumang-ayon ang Panginoon … Nanatiling nakatuon ang kanilang
layunin sa kanilang tungkulin, sa kanilang mithiin, sa kanilang adhikain.

Sa ating panahon, ito pa rin ang adhikain ng Simbahan, sa kabila ng kawalang tiwala
ng marami sa Inang Santa Iglesya. Ito pa rin ang mithiin, ang layunin at panuntunan
ng Santa Iglesya, kahit na marami na ang pinanawan na ng paniniwala at
pananampalataya sa kapangyarihan ng ebanghelyo upang papagpanibaguhin ang
mundo, at iayon sa landas ng kaligtasan.

Dito ngayon papasok ang bawa’t isa sa ating lahat – ang pangangailangan ng tulad
ng kabataang nagwika, “susunod ako saan ka man magpunta.” Nguni’t nang ilahad ni
Kristo ang kabayaran sa pagsunod na ito, malamang na napag-isip ang mga mabilis
pa sa agos ng rumaragasang tubig ang bibig sa pagbibitaw ng pangako. Kailangan
nito ang isang matibay at matinding pagpapasya na bunga ng malalim na kalayaan.
Hindi ito isang salitang itinatapon na lamang at sukat. Ito ay katagang
pinaninindigan, pinananagutan, at pinagyayaman at buong pusong tinutugunan.

Ito ang kahulugan ng pagiging disipulo… mahirap, masalimuot, mapanganib, at tigib
ng makamundong pangamba, at pag-aalinlangan.

Ito ang pagiging disipulo sa panahong ito na maraming namumuhi sa aming mga
pari, sa Simbahan, na hindi maipagkakailang hindi madali, mahirap, at puno ng
hilahil, problema, at pagsubok.

Tama ang nanay ni San Juan Bosco … ang pagsisimulang mag-Misa, ay simula rin ng
paghihirap at pagsasakripisyo – kung tutuparin lamang namin ang aming misyon,
nang puno ng kalayaan, pagpupunyagi, at pagsisikap.

Ganap na kalayaan ang kailangan nito … kalayaang hindi lamang nauuwi sa pamimili
sa dalawa o higit pang pagpipilian, bagkus isang kalayaang malalim na nagbubunsod
sa ganap at wagas na paglilingkod … ang kalayaan sa pagbibigay ng sarili at wagas
na paglilingkod.

Ang bayaran at swelduhan ay madaling manghinawa. Ang disipulo ay parang
energizer na baterya … patuloy ang pagsulong, patuloy ang paggawa, tigib ng
kalayaan tungo sa lubusang paglilingkod.