Ika-25 Linggo ng Taon(A)
Septiembre 14, 2008

Mga Pagbasa: Is 55:6-9 / Filipos 1:20c-24,27a / Mt 20:1-16

Ang mga pagbasa natin ay nagsisimula sa isang pang-araw araw na karanasan. Lagi tayong naghahanap ng kung ano man. Ang buhay ay tila isang mahabang pagtugis sa pinakamahalagang katotohanan. Ito ang makabagbag damdaming panalangin ni San Agustin: “Hindi mapakali ang aming puso Panginoon, at hindi ito malalagay sa tahimik hanggang hindi ito nananatili sa Iyo.”

Puede natin matagpuan o masumpungan ang lahat ng ating inaasam at hinahanap. Kung naghahanap tayo ng makamundong bagay, panandaliang kasiyahan ang ating nakakamit. Subali’t batid natin lahat, na matapos natin matanggap o makuha ang hanap, balik na naman tayo sa simula. May iba na naman tayong hahanapin at aasamin.

Sa unang pagbasa, paalaala sa atin ni Isaias kung ano o sino ang dapat higit na tugisin at hanapin: “Hanapin ang Diyos, habang Siya ay masusumpungan pa.” Sa madaling salita, sinasabi niya na ang panahon na nakalaan sa atin ngayon ay dapat gugulin sa paghahanap ng Siyang humihigit sa lahat, sa Kaniyang lampas ang kahalagahan sa lahat ng bagay o tao sa daigdig.

Ang lahat ng ito ay may kinalaman sa wastong hanay ng pagpapahalaga. Ito rin ang diwang napapaloob sa panulat ni San Pablo. Bagama’t mahalaga ang buhay makamundo, bagama’t may saysay ang buhay pang katawan, at bagama’t dumarating ang panahon na mahirap mamili sa dalawa, malinaw niyang sinasabi na ang lahat ay pumapasailalim sa kadakilaan ni Kristo. Si Kristo lamang ang sukdulan ng kahalagahan. Ang buhay niya ay walang ibang saligan liban kay Kristo, at pati na rin ang kamatayan ng katawan ay daan para makapiling si Kristo. Kahit malinaw na hindi niya minamaliit ang buhay sa mundo, minamatamis niya ang makapiling si Kristo nang higit sa lahat, higit pa sa buhay sa daigdig.

Sa kanyang mga kataga, malinaw na ang hanap niya nang higit sa lahat ay ang Panginoon at ang buhay kapiling niya.

Subali’t ang lahat ng ito ay nagbubunga ng isang katanungan para sa atin. Tayo ba ay pinahahalagahan din ng Diyos? Kung tayo ay ganuon na lamang ang paghahanap sa kanya, tayo ba ay kanya ring pinahahalagahan?

Ang talinghaga tungkol sa taong naghanap ng magtatrabaho sa kanyang  ubasan ay malaking paliwanag sa katanungan natin. Oo, naghahanap din ang Diyos para sa atin. At hindi lamang ito, ang kanyang pagtingin sa atin ay pantay-pantay … walang lamangan, at walang pagtatangi.
Normal na isipin natin na ang pasuweldo sa mga naunang magpagal ay dapat na higit kaysa sa mga nahuli sa pagpapagal. Subali’t malaking gulat natin nang malamang ang bigay ng may-ari sa nauna at nahuli ay pareho lamang.

May isang mataginting na turo ang lahat ng ito. Maari natin tanungin ang sarili natin: “Ano pa talaga ang aking hanap?” “Ano ba talaga ang ating pinag-aasam-asam? Kung ang hanap natin ay material na bagay, natural na tayo ay mabibigo at malulungkot sa ating tatanggapin. Hindi kailan man tayo masisiyahan sa kaunti, sa kapantay ng tinanggap ng mga taong huli na ang lahat nang sila ay magsimulang magpagal. Parang isa itong kawalan ng katarungan.

Subali’t kung ang hanap natin ay ang Diyos at ang kanyang kalooban, masisiyahan tayo sa anumang kanyang kaloob, sapagka’t sa kabila ng lahat, ang tunay niyang kaloob ay ang kaniyang sarili, ang kaniyang pag-ibig.

Tama si San Agustin. Maaarin tayong maghanap ng napakaraming bagay. Nguni’t tanging Diyos lamang ang siyang makapagpupuno ng pagkukulang na malalim sa ating pagkatao. Wala nang iba.

Hanapin natin Siya, habang Siya ay matatagpuan pa.