IKATLONG LINGGO SA KWARESMA (K)
MARSO 7, 2010

Kalinga, kabusugan, at malasakit ang nababanaag ko sa tatlong pagbasa. Sa una, kalinga ng Diyos na naghatid sa bayang pinili sa lupaing mayaman – sa Canaan. Sa ikalawang pagbasa, narinig naman natin ang kabusugang dulot niya – ang pagkakaloob ng “pagkain at inuming espiritwal” sa pamamagitan ni Kristong bugtong na Anak ng Diyos.

Ang ikatlong pagbasa naman ay ang pagmamalasakit ng isang tagapangalaga ng ubasan. Sa kanyang malasakit, hiniling niyang palampasin pa ang kaunting panahon upang maalagaan niya at malagyan ng pataba ang lupa – at magbunga.

Pagtitimpi, pagpapasensiya, pagpaparangya … ang lahat ng ito ay mga katagang hindi makatkat sa aking isipan habang binabasa ang tatlong sipi mula sa Kasulatan. Laging magandang balita ang marinig ang lalim at lawak at tayog ng pag-ibig ng Diyos sa atin. Sa kagustuhang ikintal ito sa ating guni-guni at alaala, iba-ibang larawan ang ginamit ng mga nagsulat ng Biblia.

Pati si Jesus ay gumamit ng mga talinghaga upang ipamalas ito. Kasama sa mga talinghagang ito ang salaysay ngayon sa Bagong Tipan. Normal na dapat magbunga ang pananim. Dapat lamang na ang igos ay magbigay ng matatamis na prutas, tulad nang ang aso ay likas na dapat tumakin o tumahol, o magbantay sa bahay ng amo, sumunod at maging malapit sa kanyang amo.

Subali’t alam natin na sa maraming dahilan, may papayang hindi nagbubunga, may punong hindi yumayabong, may halamang walang ibinibigay sa nagtanim. May hayop na hindi napapakinabangan, at may taong dahil sa marami pa ring mga dahilan ay tumataliwas sa tadhanang nakalatag para sa kanila.

Alam natin ito kung halaman at hayop ang pag-uusapan – sakit, peste, o anumang salot na dumapo sa hayop o halaman. Ayon sa Biblia, ang para sa tao naman ay may kinalaman sa kasalanan – ang paglihis sa tuntunin at balaking inilatag ng Maylikha para sa tao.

Ito ngayon ang magandang balitang hatid sa atin ngayon, ikatlong Linggo ng Kwaresma. May isang tagapangalaga ng ubasan na inatangan ng tungkuling pamungahin ang mga igos at mga ubas.

May hangganan ang pasensya ng may-ari. Nguni’t ang dakilang habag at awa ng Diyos ay kinakatawan ng tagapangalaga – na kumakatawan din sa bugtong na Anak ng Diyos na isinugo upang “iligtas at ihatid sa lupaing mayaman” ang bayan ng Diyos.

Di miminsang pinag-usapan natin ang katotohanang ang bayan natin ay tulad ng punong igos na bahagya mamunga. Sa dinami dami ng naging presidente natin, sa dinami-dami ng mga halalan at mga balaking inilatag ng iba-t ibang mga administrasyon, ang katotohanang tumatambad sa atin ay pareho pa rin, kundi lumalala pa nga – ang higit na pagdami ng mga dukha, ng mga mangmang, at mga matindi ang pangangailangan sa buhay.

Tulad ng may-ari ng ubasan, gusto na natin tagpasin ang punong walang silbi, patayin at sunugin ang mga halamang di nagbubunga.

Madali ang magpadala sa pagpupuyos ng damdamin. Madali ang madala ng kapusukan at ng galit. Madali ang magbalak ng kung ano mang marahas. Subali’t dito sa sitwasyong ito lumulutang ang magandang balita tungkol sa Diyos at ang kanyang balak para sa kanyang bayan.

Noong isang Linggo, ang binigyang-buod natin ay isang katotohanang hindi natin dapat makalimutan: may langit kaibigan, at ayon sa kasulatan, langit ang tunay nating bayan.

Subali’t bilang tao, bilang nilalang, may pinagdadaanan tayong panahong may wakas, at lugar na may hangganan – ang buhay natin dito sa lupang ibabaw. May pagtitiis tayong dapat gawin, paghihintay, pagbabantay, paghahanda. Ito ang larangan ng pag-asa, na nagsasabi sa atin na hindi lahat ng gusto at nais ay nakahain sa bandeha, at pipitasin lamang natin na parang hinog na prutas, nang walang pag-aagguanta.

Ito ang kalikasan ng Diyos na dapat natin tularan. Ito ang magandang balita na, sa kabila ng lahat ng kabulukan at kawalang bunga sa daigdig, ay nananatiling totoo magpakailanman – ang Diyos ay mahabagin, mapagtimpi, at mapagparangya. Iginagalang niya ang kalayaang makatao na ipinagkaloob niya sa atin.

Mahaba pang lakbayin ang hinaharap natin, lalu na’t hindi pinakikialaman ng Diyos ang kalayaan natin. Mahaba pang pagtitiis ang dapat natin gawin, lalu na’t dumarami ang mandarambong at mapagsamantala sa lipunan. Ang kasalanan ay bahagi ng ating karanasang makatao at bahagi ito ng pinagdadaanan nating kasaysayan.

Pero magkikibit-balikat na lamang ba tayo sa harap nito?

Hindi ito ang naririnig ko sa pagbasa. Mayroong nagsikap; mayroong nagpagal at nagmalasakit. May nagpakahirap upang maglagay ng pataba, maghukay sa palibot ng puno, at gumawa ng paraan upang ito ay magbunga.

May magagawa tayo. May pag-asa pa ang tao. May angking kakayahan ang balana upang bumalikwas sa pagkalulong ito sa kasalanan. Ano ang pinanghahawakan natin? — Walang iba kundi ang pangako ng Diyos: “bumaba ako upang kayo ay iligtas, ialis sa Ehipto at ihatid sa lupaing mayaman.”