Ikalawang Linggo ng Kwaresma(K)
Pebrero 28, 2010

Isa sa mga palatandaan ng postmodernismo ay ang palaisipang ang mahalaga ay ang nakikita, ang nahihipo, ang nabibilang, at nasusukat. Ang katotohanan ay hindi tiyak, hindi maipapako sa iisang paka-unawa, at bagay na napapalitan, nababago, at nahuhubog. Ang objetivong katotohanan, ayon sa palaisipang ito, ay hindi makakamtan ninuman.

Isa ito sa pinakamahalagang dahilan kung bakit ang karamihan ng tao ay puno ng pagdududa, at ang pagtitiwala ay tila naglaho nang parang bula. Wala tayong tiwala sa mga namumuno. Wala tayong tiwala sa mga naghahatid ng balita. Ang lahat ng institusyon ay pinagsususpetsahan ng balana. At ang nagsisikap mamuno ay nananalo lamang kung pina-aandar ang pera o dili kaya ay malawakang pandaraya.

Bunga ng lahat ng ito ang paniniwalang ang buhay ay nakatuon lamang dito sa lupang ibabaw. Kung ang mahalaga ay dito at ngayon, ang impiyerno, ang purgatoryo, at ang langit ay hindi na masyadong pinag-uusapan.

Tutumbukin ko na agad ang gusto kong sabihin … May langit, kaibigan. May purgatoryo at may impiyerno. Ito ang turo ng Simbahan magmula pa noong una, sapagka’t ito ang nilalaman ng Banal na Kasulatan.

Ito rin ang paalaala sa atin ng mga pagbasa natin ngayon. Una, si Abraham ay tinawag mula sa Ur upang humayo at maging pinuno ng isang malaking angkan. Pinangakuan siya ni Yahweh, na ang kanyang magiging supling ay higit na marami pa kaysa sa mga bituin sa langit. Larawan ito ng isang malinaw na turo ng Biblia – na ang buhay ay kahalintulad sa isang paglalakbay, at ang hantungan ng paglalakbay na ito ay hindi lamang Canaan o Israel. Ang hantungan ng paglalakbay na ito ay walang ibang kundi ang pakikipagniig sa Diyos sa langit na tunay nating bayan!

Binabanggit ni San Pablo sa liham niya sa mga taga Filipos ang kabaligtaran ng pangaral na ito – ang pagpapahalaga sa mga bagay na makamundo lamang: “Ikinararangal nila ang mga bagay na dapat sana nila ikahiya at ang pinag-uukulan lang nila ng pansin ay ang mga bagay na panlupa.”

Ang pagpapahalaga lamang sa mga bagay na panlupa ay kawalan ng wastong pananaw – kawalan ng tinatawag nating perspektibo, ang wastong pagtingin at tamang pagturing sa lahat ng nakikita, nahihipo, nabibilang, at nasusukat. Alam nating lahat na ang pera ay nabibilang. Alam nating lahat na may bahay na maliit at may bahay na sobra ang lalaki, kahit tatatlong butil lamang ang nakatira. Alam natin na pangarap ng lahat na magkaroon ng komportableng tirahan, magarang sasakyan, at maraming ipong pera sa bangko. Walang masama sa lahat ng ito. Tungkulin natin ang magsikap upang mapaganda ang kinabukasan natin.

Ngunit ang taong walang wastong perspektibo ay nabubulagan sa lahat ng ito at hindi na nakikita ang higit pa sa ngayon at sa rito.

Sa ebanghelyo isang pahimakas ng katotohanang may langit at may hantungang marangal ang buhay ng tao ang ipinaaalala sa atin. Nang umakyat si Jesus sa bundok upang manalangin, ayon kay San Lucas, nagbago ang kanyang anyo, nagmistulang bulak o niyebe ang kaputian at naging busilak ang kanyang katawan. Nakatikim si Pedro, Juan, at Santiago ng kung ano ang naghihintay sa kanila at sa atin lahat.

May langit kaibigan. May higit pa kaysa sa politikang pinamumugaran ng mga tampalasan. Bagama’t kay raming kawalan ng katarungan sa mundong ito, alam nating may hangganan ang lahat, may katapusan. At ang wakas ng lahat ay ganap na kapayapaan, katarungan, at kaligayahan para sa naging tapat sa kanya, tulad ni Abraham, tulad ni Pablo at ang mga tagasunod ni Kristo na tumahak sa landas ng Panginoon.

Ang mga salaysay sa Biblia na binabasa natin sa Liturhiya ay salaysay na may kinalaman sa buhay natin lahat. Ang kwento tungkol sa pagtawag kay Abraham ay kwento rin ng patuloy na pananawagan ng Diyos sa kanyang bayang pinili. Ang suliranin at pagsubok na pinasan ng mga Israelita noong araw, ay katumbas ng atin ring mga pasanin noon, ngayon, at bukas.

Subali’t para sa taong may wastong pagtingin at tamang pagturing – mga taong may sapat at tapat na perspektibo sa mga bagay-bagay, ang mga mata nila ay nakatuon, hindi lamang sa lupang ibabaw, kundi “sa langit na tunay nating bayan!”