IKAAPAT NA LINGGO NG KWARESMA (K)
Marso 14, 2010

Mga Pagbasa: Josue 5:9a, 10-12 / 2 Corinto 5:17-21 / Lucas 15:1-3, 11-32

Paghango at pag-angat ang diwang sumasagi sa isipan natin sa unang dalawang pagbasa. Malinaw pa ito sa tanghaling tapat kung kailan ang kasikatan ng araw ay pinakamatindi. Ayon kay Josue, “hinango” ng Diyos ang Israel sa “kahihiyan ng pagkaalipin sa Egipto.” Bukod dito, hinango rin sila ng Diyos sa ganap na pagkagutom sa disyerto nang pinagkalooban sila ng manna, na di maglaon ay napalitan ng tunay na tinapay na mula sa ani nilang trigo sa Canaan.

Hindi lang sila hinango sa pagkaalipin. Asenso rin ang dulot sa kanila ng Diyos. Matapos magsawa sa manna, tumanggap sila ng tunay na pagkain, tunay na bunga ng mga halamang tanim – “sinangag na trigo at tinapay na walang lebadura.”

Pagbabago naman ang bunga ng pagkahango ng mga tagasunod ni Kristo sa dating pamumuhay. “Ang sinumang nakipag-isa kay Kristo ay isa nang bagong nilalang.” Ang “dati” ay naglaho na. Dating “kaaway,” sila ngayon ay itinuring na “kaibigan.” Dating malayo at siniphayo, sila ngayon ay tinatawagan upang “panumbalikin” sa Diyos.

Ang pagkahango ay malinaw ang tinutumbok … malinaw ang kahihinatnan – pagbabagong anyo, tulad ng narinig natin noong isang Linggo – ang pagbabagong anyo ni Kristo na siya rin nating tadhana.

Sa dinami-dami ng taong nagdaan bilang isang guro, isang tagahubog ng mga kabataan, matapos ang 33 taong pagtuturo sa iba-ibang dako ng daigdig, alam kong mayroong kabataang mahirap hanguin at hutukin ang asal at mayroon namang madaling turuan at hubugin. Nguni’t kalimitan, ang mga madaling hubugin sa simula ay tulad ng mga butil o buto na nahulog sa mababaw na lupa. Madaling yumabong, nguni’t pagdating ng init ng araw, ay madaling nalalanta at namamatay. Mayroon namang makunat kumbaga, sa simula, mahirap hutukin, mahirap pasunurin. Pero dumarating ang sandali, na kapag nagbago ay tuloy-tuloy na ang wagas at malalim na pagbabago.

Sa aking karanasan, mayroong sandali kung kailan kumbaga, ay nauuntog nang matindi ang bata … natatauhan … nayayanig … at kagya’t nakakaunawang oras na upang magbago. Nahango siya, ika nga, mula sa lusak. Nguni’t dapat ito ay masundan ng higit pa – ang pagbabago.

Sa 33 taon kong pagtuturo, isa ito sa marami kong karanasan. Mayroong pagkakataon na dapat “mauntog” kumbaga ang bata. Pag nauntog ay natatauhan, at sa sandaling matauhan, ay tuloy-tuloy na, hindi lamang ang pagbabago, kundi ganap na pagpapanibago.

Nais kong isipin na isa ito sa nilalaman ng magandang balita sa araw na ito. Bukod sa pagkahango natin sa kasalanan, tayo ay tumanggap ng balita at katotohanan ng ating pagbabagong-anyo kay Kristo.

Nguni’t ang pagbabagong-anyong ito ay bagay na Diyos ang may gawa. Hindi natin kayang gawin ito sa ganang sarili nating kakayahan. Diyos ang may akda na bagong buhay natin kay Kristong tagapagligtas.

Nguni’t “nasa Diyos ang awa, pero nasa tao ang gawa.” Kaligtasan ang dulot ng Diyos, pero hindi magaganap ito kung walang pakikipagtulungan ang tao.

Dito ngayon papasok ang talinghaga sa ebanghelyo ni Lucas tungkol sa alibughang anak. Dala ng kapusukan, nagsikap magsarili ang bunsong anak … humiwalay sa ama, at kinubra ang kanyang mana. Nagbuhay-mayaman at at nag-asal makasarili … nagpakasasa at nilustay ang hininging mana … hanggang sa siya ay mauntog at mapagtantong siya ay nagkamali.

Natauhan … nagkamalay … at sa kanyang pagkamulat, ay nakita niyang kailangan niya ng pagkahango. Kailangan niyang hanguin sa kahangalang kinabuliran niya, sa kasawiang-palad na siya mismo ang may kagagawan.

Lumutang sa kwentong ito ang tunay na kalikasan ng Diyos – ang kanyang dakilang habag at kahandaang magpatawad, na ipinamalas ng ama na araw-araw na nakapamintana sa pag-aabang sa pagbalik ng kanyang alibughang anak.

Natupad nang ganap ang hula sa unang pagbasa. Napatunayang lubos ang sinasaad ni San Pablo sa kanyang liham sa mga taga Corinto. Hinango tayo sa lusak … tinatawagan tayo sa pagbabago. At pinagkakalooban tayo ng higit pa – ang unti-unti, nguni’t ganap na pagpapanibago.

Alam natin kung ano ang kahulugan nito. Ang ginto na minimina sa lupa ay hinahango sa putik. Puede natin kaskasin ito o pakintabin. Nguni’t hangga’t hindi ito inilalagay sa lantayan, ay hindi kailanman magiging dalisay at lantay na ginto. Kailangan itong dalisayin sa proseso ng paglalantay ng ginto.

Ito ang naganap sa alibughang anak. Hinango. Nagbago. At higit sa lahat, gumawa ng hakbang, at ginawan ng paraan ng mapagmahal na ama, upang lubos na magpanibago.

Ito ang katotohanang naghihintay para sa atin lahat … ngayon kwaresma, bukas at makalawa, hanggang marating ang langit na tunay nating bayan.