Unang Linggo ng Pagdating(A)
Nobyembre 28, 2010

Mga Pagbasa: Is 2:1-5 / Roma 13:11-14 / Mateo 24:37-44

Pumanaw na muli ang lumang taon. Isang bagong taon ng pagsamba ang pinasisinayaan natin sa araw na ito … sinisimulan, kinamumulatan! Isa na namang tila pagbangon mula sa pagkakatulog ng matagal na panahong di miminsang pinanawan ng pag-asa, dahil sa napakaraming bagay.

Marami ang dahilan upang panawan ng pag-asa ang puso ng tao. Sa Indonesia, dose-dosena ang pinanawan ng buhay dahil sa pagkagising na muli ng bulkan ng Merapi. Sa Sorsogon, ang bulkan ng Bulusan ay tila nagulantang rin at handa na muling mag-alboroto. Sa Korea, ginulantang ang buong mundo nang magpaputok sa isang isla ang mga taga hilaga bilang isang babala o pananakot. Muli na namang niyanig ng mass media ang usapin tungkol sa reproductive health nang ang isang panayam ng Santo Papa ay binaligtad ng mga manunulat o mananalathala at ginamit upang tukuran ang kanilang mga plataporma, o poot at galit sa Inang Simbahan.

Sa mga sandaling ito, kay hirap gumising, kay hirap bumangon. Sa panahong ang simbahan at ang kaparian at paboritong tampulan ng hindi lamang paninisi, kundi panlilibak ng balana, kay hirap tumayo o tumindig ng tuwid. Mas madali ang magpadala sa agos. Mas madali ang sumang-ayon sa takbo ng karamihan, at magpadala sa palasak na kaisipan ng madla.

Sa mga sandaling ito, higit na madali ang matulog na lamang. Mas madali ang magtulog-tulogan at magpanggap na ang mga suliraning hinaharap natin ay maglalaho rin balang araw. Mas madali ang magkibit-balikat na lamang, lumingon sa kabilang dako, at mag-isip na ang problemang hinaharap ay isa lamang masamang panaginip.

Nguni’t alam nyo at alam ko rin na ang mga ito ay tunay … ang lahat ng ito ay hindi mabuburang parang isang pagkakamaling puedeng palitan at patungan ng panibagong salita o kataga. Alam natin na ang mga pumatay sa 57 katao sa Maguindanao ay hindi makakagawa ng ganoong karumal-dumal na pamamaslang kung walang koneksyon, walang tulong, at walang suporta ng marami, kasama rito ang mga namumuno sa itaas ng gobyerno. Alam natin na ang nauubos na isda sa dagat, mga puno sa gubat, at mga hayop na napipintong maglalaho sa loob ng 12 o 15 taon sa balat ng lupa, ay kagagawan hindi lamang ng kaunting tao ngayon, kundi maraming generasyon na nagdaan. Alam natin na ang mga baha ngayon sa lahat ng dako ng daigdig, ay hindi lamang sa tindi ng ulan, bagkus dahil din sa pagkamakasarili at pagkasakin ng tao.

Harapin natin ang totoo … Tulog tayo sa maraming bagay. Tulog na ang konsiyensiya ng tao na hindi na nagugulantang at nangangamba kahit pumapatay sila ng mga batang nasa sinapupunan sa araw-araw na ginawa ng Diyos. Tulog na ang pagnanasa ng tao sa mabuti at ganap na maganda, sapagkat kinitil na sa puso ng bawa’t tao ang likas na pagkilala sa masama at mabuti.

Tulog, hindi lamang ang konsiyensiya ng tao, kundi pati na rin ang kanilang pananampalataya. Marami ang higit na naniniwala sa pungsoy kaysa sa maniwala sa sinasaad ng Biblia, o pangaral ng Simbahan. Pati sa facebook ay laganap ang daily horoscope, na parang salita ng Diyos kung bigyan pansin ng marami.

Sa bagong taong ito ng pagsamba, unang sa tatlong taong siklo ng mga pagbasa sa Misa, nais kong isipin na iisa, at tanging iisa ang buod na dapat natin maunawaan. At ito ay ang konsepto o pangaral sa pananatiling gising.

Isang panggising ang mga larawang ipinipinta ni Isaias – mga pangitaing umiikot sa isang himala … Isang himala itong nangangako ng isang panibagong takbo ng panahon at takbo ng pamumuhay … mga pangitain tungkol sa mga tabak na magiging sudsod, mga sibat na magiging karit – na ang lahat ay may kinalaman sa kapayapaan!

Parang isang masamang pangarap ang nakalantad sa harapan natin. Sa katotohanang ito, ayaw na natin magising at makita at maranasan ang lahat. Pagod na tayo. Pagod na ang lahat sa pagtutungayaw. Pagod na ang isipan ng lahat sa pangamba. Kami rito sa Guam ay takot at nangangamba na kung lumala ang tension sa Korea ay kami ang unang babanatan ng mga bomba mula sa kabilang panig.
Sa Pilipinas, pagod na tayo sa puro simula, na sa bawa’t pagluklok sa kapangyarihan ng mga bagong pinuno, ay nag-rereset kumbaga ang lahat, ang nagsisimula muli sa zero. Pagod na ang bayan sa mga imbestigasyon, at mga drama ng mga lukarit sa Congreso at Senado na walang inuuwian. Pagod na ang madla sa walang kabuluhang mga bangayan sa lahat ng antas ng lipunan.

Para ba akong pinapanawan na ng pag-asa?

Hindi! Isang madiing hindi! At dito ngayon sa unang linggong ito ng panahon ng pagdating pumapasok ang bagong silay ng isang panibagong umaga at panibagong panahon. Bilang tugon sa paanyaya ni Isaias, “halina at umahon sa bundok ng Panginoon, sa templo ng Diyos ni Jacob,” nagtitipon tayo sa dambanang ito upang mangako, upang umako sa tungkulin natin, sapagka’t kung kailan madilim at puno ng kawalang katiyakan, ay nararapat na gunitain na “panahon na upang gumising sa pagkakatulog.”

Noong araw, kung kailan wala masyadong mga gamit tulad ngayon, kung kailan walang karangyaan sa buhay ang marami, maaga ang gising ng lahat. Madaling araw pa ay nag-aararo na, nagpapakain ng mga hayop na alaga, at nagsasaka na. Kung kailan salat, lalu tayong nagbabanat. Sa panahong ito na puno ng lahat ng uri ng paghamon, hindi lamang kasalatan ang dapat pagbanatan ng buto. Kailangan natin magising. Kailangan natin bumangon. “Panahon na upang gumising sa pagkakatulog!”