Ika-2 Linggo Kwaresma(A)
Marso 20, 2011

Mga Pagbasa: Genesis 12:1-4a / 2 Tim 1:8b-10 / Mateo 17:1-9

Takot ang bumabagabag sa puso ng marami sa mga araw na ito. Sunod-sunod na sakuna at trahedya sa maraming lugar sa mundo ang tumatambad sa ating paningin, at sumasagi sa ating isipan. Para sa maraming may kamag-anak sa Libya, sa Saudi, sa Bahrain, sa Japan, sa New Zealand at marami pang lugar, pangamba, kundi pighati ang namumuo sa puso nila.

Nakapagtatakang isipin na kahit ang tatlong disipulong nakatunghay, nakakita, at nakaranas ng pahimakas ng luwalhati ng Diyos sa bundok ng Tabor, sila man ay sinagian ng takot at pangamba. Hindi nila nakayanan ang pangitaing tumambad sa kanilang paningin – ang pagbabagong-anyo ng Panginoon.

Kung minsan, mayroon tayong hindi makayanan. Kung minsan may mga larawan na ipinapaskil sa Facebook na hindi ko matingnan – mga kahindik-hindik na mga pangyayaring hindi na dapat ipakita sa balana. Minsan rin, may mga pangyayari sa buhay na matapos natin maranasan ay pinapanawan tayo ng lakas, kundi ng ulirat. Hindi natin makayanan isipin kung anong posibleng sakuna ang muntik nang maganap. At sa mga pagkakataong ito, hindi tayo makatayo, hirap tayong manatiling nakatindig, at kung minsan ay nawawalan tayo ng malay.

Ito ang mga pagkakataong kailangan natin ng tapang. Ito ang pagkakataong kailangan nating tumindig o manindigan. Ito ang mga pagkakataong ang panlulumo o panghihina ang pinakahuli nating dapat maranasan.

Hanga ako sa mga kapatid nating Hapon … Sa kabila ng matinding paghihirap, kawalan ng lahat, at kakapusan na hindi nila kinasanayan, matapos ang lindol at tsunami, matapos maglaho ang lahat, pumipila pa rin sila … walang nag-uunahan … walang nagnanakawan … at walang nagwawala dahil sa isang bagay na wala silang kayang baguhin o gawan ng paraan.

Tapang at katatagan ng loob ang kanilang ipinapakita … Tiim ang bagang at tikom ang bibig, hinaharap nila nang buong tapang ang anumang dagok na hatid sa kanila ng kalikasan.

Nguni’t nais kong isipin na ang tapang na ito na bahagi ng kultura o kalinangan o yaman ng pagkatao ng Hapon ay isang makataong katangian lamang, kamangha-mangha man. Bunga ito ng edukasyon. Bunga ito ng wastong pagpapalaki at paghubog ng lipunan. Ito ay isang katangiang maaaring matutunan na nananalaytay sa dugo ng buong bansang Hapon.

Sa araw na ito, isang higit na mataas na antas ng katapangan ang binibigyang-pansin ng mga pagbasa, lalu na ng ebanghelyo. Ito ay tapang na hindi bunga ng edukasyon lamang. Ito ay tapang na hindi galing lamang sa kalinangan o kultura ng isang lahi. Ito ay isang saloobing naka-ugat sa higit na malalim na pundasyon o batayan. Ito ay tapang na nakasalalay, hindi sa nakasanayang gawi ng isang bayan, kundi nakasalalay sa pakikipag-ugnayan sa tunay na simulain at may-akda, at dahilan ng tunay at wagas na katapangan at katatagan ng loob.

Masinsin at marami ang dahilan upang manghinawa at panawan ng pag-asa. Parang isang sine ang nagaganap sa Fukushima sa Japan, kung saan ang radiasyon sa instalasyong nuclear ay patuloy na pasama nang pasama. Kung ako ang inyong tatanungin, ang muhi at galit ng ilang mga panatiko laban sa Kristianismo ay nakababahala, tulad ng nakababahala ang gulo sa maraming bansa sa Africa at Gitnang Silangan.

Nguni’t ito ang dahilan kung bakit tayo nagtitipon tuwing Linggo. Ito ang dahilan kung bakit ang paningin natin ay nakatuon ngayon sa isang pahimakas ng luwalhati ng Diyos. At ito ang dahilan kung bakit pinatikim ni Jesus ang tatlong disipulo ng luwalhating nasa Kanya sa mula’t mula pa, luwalhating naghihintay sa Kanya matapos ang kanyang misyon sa mundo.

Bagama’t natigilan sila at hindi nila lubos na nakayanan ang pangitain, tapang ang kapalit ng kanilang panandaliang pangamba.

Lahat ng pinagdadaanan natin ngayon ay ganito – panandalian … hindi mananatili nang matagal. Hindi maglalaon ay mapapawi ang lahat ng ito. Hindi magtatagal at makakamit natin ang inaasam natin nang higit sa lahat.

Tumindig tayo at huwag matakot! Ito ang aral mula sa transfiguracion ng Panginoon. Ito ang matinding pangaral ng kanyang pagbabagong-anyo. Ito ang pagpapahalagang dulot sa atin ng Panginoon na nakasalalay hindi lamang sa kultura kundi sa pananampalataya.