frchito

Posts Tagged ‘Kaluguran’

, , , ,

KATUBUSAN, KALUGURAN … NOW NA!

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, Tagalog Homily, Taon B, Uncategorized on Pebrero 9, 2012 at 21:07

Ika-6 na Linggo ng Taon B

Pebrero 12, 2012

Mga Pagbasa: Lev 13:1-2.44-46 / 1 Cor 10:31-11:1 / Mc 1:40-45

 

Mahaba-haba na ring panahon ang itinigil ko sa mundong ibabaw. Hindi na ako isang bisirong nanginginain sa parang, na tila walang kapapaguran sa mga nagaganap sa kapaligiran. Marami-rami na rin akong napagdaanan … mga pagsubok sa nakalipas na panahon, na naging tuntungan ko at ng marami pa, upang patuloy na umasa, patuloy na magtiwala, na, sa kabila ng lahat, ay may pinilakang alapaap na nagkukubli sa likod ng madidilim na ulap ng pagkabigo at pagkasiphayo ng tigib ng pag-asang mga pangarap sa panahong lumipas.

 

Lagi kong bukambibig sa aking mga estudyanteng tinuturuan … tila yata ako ay isinilang sa ibang bansa. Ngayon, sabi nga nila, “it’s more fun in the Philippines … holdufun, kidnafun, carnafun,” atbp … nang ako ay lumalaki sa probinsiya, na hindi lalampas sa 60 kilometro ang layo sa Maynila, panay kaluguran ang aking nararanasan. Sariwang hanging … sariwang gulay, na pipitasin mo lamang kapag “nasulak” (kumukulo) na ang tubig, mga pansahog sa nilulutong hindi na kailangang bilhin, kundi hinahanap sa bakuran, o hinihingi sa “kahanggan” o kapitbahay.

 

Isang malaking kaluguran ang mamuhay noon sa Pilipinas … walang maruming usok, walang nakasusulasok na buga ng maiingay na traysikel o kuliglig, na walang sinusundang batas trapiko.

 

Nguni’t isa sa hindi makatkat sa aking isipan ay ang kaluguran maski na sa mga sandaling may sakit ako bilang bata. Habol ako ng hagod ng lola ko, sa likod, sa batok at sa mga masasakit na kasu-kasuan. Wala siyang dulot liban sa saltin (crackers) at Tru-orange, o nilugaw na walang lasa, pero hindi iyon ang mahalaga …

 

Ang mahalaga ay ang hagod sa likod … ang mahalaga ay ang damang katubusang nagmumula sa kalugurang ako ay mahal na mahal, at pinagmamalasakitan. Mababaw ang aking kaligayahan, kumbaga. Nakukuha sa hagod, nadadala sa haplos, na sagisag ng kaligtasang  dulot ng kabatirang ikaw ay may kaugnayan, may kaniig na nagmamahal sa iyo nang walang pasubali.

 

Ito marahil ay isang malinaw na larawan ng magandang balita sa araw na ito.

 

Lahat tayo ay nagdadaan sa iba-ibang uri ng kapansanan. Lahat tayo ay nagkakasakit. Lahat tayo ay nanghihinawa, napapagod, nawawalan kung minsan ng pag-asa, at nanlulumo sa kawalan ng kaluguran sa ating pamumuhay sa lipunan nating punong-puno ng suliranin.

 

Inaamin ko … masahol pa sa ketong ang pinagdadaanan ko. Mabigat ang aking damdamin sa mga pasakit na hatid ng mga trahedyang nagaganap na tila sunod-sunod sa bayan natin … Sendong … lindol … at ang kawalan ng kaisahan sa lipunan, ang magulong mga usaping ang puno at dulo ay kasakiman, at pagkagahaman sa kapangyarihan ng tao … bawa’t isa sa atin, pati na rin ang mga naglilingkod sa atin.

 

Ang ketong ng kasalanan ay patuloy na nagdudulot ng kawalan ng kaluguran sa buhay natin at ng buong lipunan. Kailangan natin ng hagod ng Diyos. Kailangan natin ng haplos ng Kanyang mapanligtas na dampi ng mga kamay na naghahatid ng katubusan, bukod sa kaluguran!

 

Ito ang magandang balitang pinanghahawakan ko. Ito ang nakalulugod na hagod ng mga kamay na mapagligtas ni Kristong nagpagaling sa ketongin sa ebanghelyo. Ito ang katubusang ating inaasam, balang araw …. Pagdating ng tamang panahon!

 

Nguni’t kailangan natin bumaling sa Kanya. Sa unang pagbasa, ito ang utos ni Moises … ang may ketong ay dapat raw pakita sa pari, upang mabigyan ng babala ang iba, ang lumayo sa angking karumihan ng isang ketongin. Sa ikalwang pagbasa, payo sa atin ni Pablo, na anuman ang gawin natin, anuman ang sapitin natin, kumain man tayo o uminom, ang lahat ay dapat laging patungkol sa kanya.

 

Kailangan natin bumaling sa Panginoon, tulad ng ketongin. Kailangan natin manikluhod at magmakaawa. Now na … sabi nga ng mga bata ngayon.

 

Now na … sa panahong tayo ay nagkakawatak-watak sa magkakaibang mga pananaw…

 

Now na … sa panahong tayo ay sinasagian ng matinding pangamba at takot dulot ng trahedyang natural o gawa natin mismo … Now na … sapagka’t gaya nga ng sinaad sa Lucas 7:16, narito at dumating na, isang dakilang propeta, sugo ng Diyos sa bayan niya.”

 

Now na … lumapit tayo sa kanya at hayaan siyang hagurin tayo, at haplusin ng kalugurang hatid ng ganap niyang katubusan!

Advertisement

, , , , , ,

LUGOD, LOOB, SUNOD!

In Catholic Homily, Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Tagalog Homily, Taon B on Setyembre 22, 2009 at 09:50

1832662-togetherness-1
Ika-26 na Linggo ng Taon (B)
Setyembre 27, 2009

Mga Pagbasa: Bilang 11:25-29 / Santiago 5:1-6 /Marcos 9:38-43, 45, 47-48

Gaan ng loob o bigat ng kalooban ang dalawang magkasalungat na damdamin sa araw na ito. Sa unang pagbasa, mabigat ang loob ng ilan dahilan sa katotohanang maging si Eldad at si Medad, na hindi kabilang sa pitumpu ay kinasihan din ng Espiritu, at sila ay nakapagpahayag din tulad ng pitumpu. Inggit ang tawag dito. Inggit na nagpapabigat ng damdamin ng taong hindi matanggap na ang iba ay may tangang kakayahang kapantay o lampas pa sa kanyang kakayahan.

Sinikmat ni Josue ang mga nainggit o nahili. “Takot ba kayong mabawasan ang inyong karangalan?”

Mabigat sa kalooban ang mainggit. Hindi lugod ang dulot ng inggit. Hindi ito ang niloloob ng Diyos, tulad ng sinasaad ng ating tugon: “Ating kabutiha’t lugod ay nasa loobin ng Diyos.!”

Mabigat rin sa loob ang magnasa nang higit pa sa kung ano ang ipinagkaloob sa atin. Ito ang mariing turo ni Santiago laban sa mga mayayamang mapaniil, mapagsamantala, at walang kabubusugan. Ang kanyang pangaral: “Tumangis kayo at humagulgol sa kapighatiang darating sa inyo!”

Sama ng loob, hindi lugod ang dulot ng pagiging duhapang at swapang sa salapi at yaman!

Naparito tayo sa simbahan dahil sa maraming dahilan. Una, upang magpugay sa Diyos. Sa kanya lamang nararapat ang ating papuri at pasasalamat. Ikalawa, naparito tayo upang tumanggap ng liwanag mula sa Kanyang Salita. Ito ang mabuting balita na naghahatid sa kaligtasan. Subali’t ang maling akala ng marami ay ang magandang balita ay dapat tuwinang may kinalaman sa mga bagay na nakapagpapagaan ng loob.

Pero tingnan natin ang mga pagbasa. Hindi gaan ng loob natin kundi ang kalooban ng Diyos ang siyang tinutumbok ng mga ito. Ito ang magandang balita … hindi kalugod-lugod sa pandinig natin, nguni’t naghahatid sa tunay na lugod, sapagka’t galing sa niloloob ng Diyos.

Sinikmat ni Josue ang mga masama ang loob. Binalaan ni Santiago ang mga swapang at mapagkamal ng yaman. Hindi gaan ng loob ang bunga nito, kundi isang paghamon na tuparin ang kalooban ng Diyos.

May kinalaman ito sa tinatawag ni Gadamer na “fusion of horizons.” Nagsasalubong ang pananaw ng Diyos at pananaw ng tao sa liturhiya. Ang magandang balita ay hindi pawang kaaya-aya at magandang pakinggan o magandang isipin. Ang magandang balita, ayon sa sulat sa mga Hebreo ay isang tabak na doble ang talim … nanunuot, tumatagos, at dapat ay tumatalab.

Ito ang paghamon sa atin sa araw na ito. Hindi nalugod si Josue sa pagkainggit ng ilan kay Eldad at Medad. Hindi nalugod si Santiago sa kaswapangan ng mga mapagkamal ng yaman. Hindi kalugod-lugod ang mga nangyayaring kadayaan, katiwalian, at kaswapangan sa lipunan natin, lalu na sa pamahalaan, at sa lahat ng antas ng lipunang Pinoy.

Alam natin kung saan magmumula ang tunay na kabutihan at lugod. Ayon sa ating tugon, “ang kabutiha’t lugod ay nasa loobin ng Diyos.”

Pati mga disipulo ay sinagian ng inggit. Hindi nila matanggap na mayroong kahit hindi nila kasamahan ay nagpapalayas ng demonyo. Sa dami ng turo ng Panginoon ay napadala sila sa inggit, sa pagkamakasarili, at pag-iisip lamang sa kanilang kapakanan.

Bilang isang guro, iniangat ni Jesus ang usapin. Pinalawak niya ang kontekstong kinapapalooban ng kanyang pangaral. Parang sinasabi niya sa atin ngayon: “Huwag tayong padala sa sama ng loob at nalamangan tayo ng iba … Huwag tayong malungkot at mayroon ibang taong nakagagawa o nakahihigit pa sa atin sa maraming bagay.”

Kung gayon, ano ba ang dapat nating pagtuunan ng pansin? Ang tugon ng Ebanghelyo ay malinaw pa sa sikat ng araw!

Una, ang lugod at loob ng Diyos ay nakatuon sa pagsunod sa kanyang kalooban. Mabuti pa aniya na ang isang taong naghahatid sa kasalanan sa ibang tao ay itapon sa dagat na may taling mabigat na bato sa leeg. Mabuti pa aniya, na mawalan ng isang kamay at makarating sa langit, kaysa sa manatiling ganap ngunit mapunta naman sa impyerno. “Mabuti pa ang pumasok ka sa kaharian ng Diyos nang bulag ang isang mata kaysa may dalawang mata na mahulog ka sa impyerno.”

Maraming dahilan upang sumama ang loob natin. Kung minsan, sumasama ang loob natin dahil sa inggit, dahil sa nalamangan tayo, o natalo, o naisahan. Nguni’t may higit pang mahalaga kaysa sa sama ng loob natin na dulot ng pagkamakasarili. At ang higit na mahalagang ito ay ang isipin natin, pagbalakan, at tupdin ang siyang higit na mahalaga kaysa sa lahat – ang kabutiha’t lugod na nagmumula sa kalooban ng Diyos! Ito ang tinatagurian nating lugod na wagas, loob na dalisay ng Diyos, na sinusuklian natin ng pagtalima at pagsunod sa Diyos.