Ika-9 na Araw ng Simbang Gabi (K)

Disyembre 24, 2012

Mga Pagbasa: 2 Samuel 7:1-5,8b-12,14a,16 / Lc 1:67-79

NASA TAMANG LUGAR BA ANG PUSO MO?

Sa wakas, nakarating na tayo sa huling yugto ng ating taunang pagninilay at paghahanda para sa Pasko. Mamaya, nasa simbahan na naman kayo, yayamang ayaw ninyo masyadong maging abala bukas, liban sa pagdiriwang ng pasko. Ngayon at mamayang gabi ay pasko ng mga di na bata. Bukas, lalu na sa umaga, ay pasko ng mga bata. Ang mga malls ay malamang na puno bukas ng mga bata, at mga lolo at lolang walang retirement, kasi full-time na trabaho nila ang mag-alaga sa mga apo.

Kung minsan, parang naliligaw ang ating puso sa maraming bagay. Nang dahil sa pag-ibig, (pag-ibig na makamundo lamang), maraming tao ang nadidiskaril, ika nga, ang buhay. Sa pag-ibig sa gadgets, nagkakabaon-baon sa utang sa credit card, sapagka’t madaling bumilin nang ano man, pagka plastic lang ang pambayad.

Nangyayari din minsan, na dahil sa maling mga prioridad, nadidiskaril rin ang mithiin sa buhay. May mga kilala akong hindi nakapagtapos ng pag-aaral, dahil sa halip na mag-aral ay ginugol ang panahon sa musika, sa banda, o sa pakikipag-barkada. Bilang guro sa loob ng 34 na taong lumipas, alam na alam ko sa simula pa lamang ang makakukuha ng magandang grado. Ang mga taong walang pokus, walang iisang layunin, ay laging natatangay ng kung ano ang “flavor of the month,” ika nga. Ang mga masisinop at matiyaga ay matiyaga na sa simula pa lamang … nagbabasa na, gumagawa na ng review guide sa simula pa lamang, at walang patid na naghahanap ng karagdagang mga babasahin.

Ang mga taong walang pokus ay kaladkarin, kumbaga, ang isipan at damdamin ng kung ano ang kinahihibangan ng marami – telenobela, DOTA, facebook, at chatting na walang patumagga – hanggang madaling araw!

May lumang kwento tungkol sa Tatlong Mago. Ayon sa kwentong ito, apat raw sila. Subali’t yung ika-apat ay hindi nakarating sa sabsaban. Kay raming tinulungan. Kay raming ginawa liban sa hanapin kung saan nanduon ang bagong silang na hari. Dumating siya 33 taon matapos isilang ang Mesiyas, at nakita niya diumano ang hari ng mga hari na nakabayubay sa krus.

Ang mga nadidiskaril ang buhay ay masasabi nating wala sa tamang lugar ang puso. Ang puso ay dapat nasa dibdib, sa ilalim ng rib cage o parilla – napaka sensitibo, maselan, at dapat ay pinoprotektahan. Kapag nasa labas ang puso, tulad ng nakikita sa internet na batang labas ang puso sa dibdib, delikado ang lagay ng buhay, sapagka’ta walang proteksyon ang puso.

Katumbas nito ang mga taong walang pahalaga sa kanilang pananampalataya. Kakaunti na nga ang alam ay isinusuong pa sa mga pagdududa sa pagbabasa ng mga kung ano-ano sa internet o iba pang mga babasahin na laban sa pananampalatayang Katoliko.

Mayroon namang ang puso ay malapit sa kamay o sa bibig, o sa utak. Kung karugtong ng utak, walang pinaiiral liban sa isip … walang damdamin, walang pakiramdam. Kung ano ang iginiit ng utak ay siyang tama. Katumbas nito ang mga taong ang lahat ay inaanalisa, pinag-aaralan, at hindi nilulukuban kahit kaunting damdamin. Ang lahat ay dinadaan sa kalkulasyon, sa pamimilosopo o sa pagpapairal ng isipan at wala nang iba.

Mayroon namang ang puso ay kakabit sa kamay. Ang lahat ay dinadaan sa gawa, sa pagsisikap. Walang pitak para sa pananampalataya … ang lahat ay nabibilang, nasusukat, natitimbang. Katumbas ito ng mga taong hindi masaya kung walang bunga, walang produkto, walang kita, at walang naikakahon o naiimbak.

Tanong natin ngayon ay ito: NASAAN ANG IYONG PUSO?

Bakit mahalaga ang tanong na ito? Simple lang po. Ito ay sapagka’t ang CREDO, ang ating pagpapahayag ng pananampalataya ay nangangahulugang IPAGKALOOB ANG PUSO SA DIYOS, na galing sa Latin cor-dare. Ang ibig sabihing literal ng Credo ay I give my heart!

Ano-ano ba ang kahulugan ng pagbibigay ng puso natin sa Diyos?

• Sumasampalataya sa Diyos na mapagmahal na manlilikha na tumanggap sa tao bilang ka-partner o katuwang upang palawigin ang paghahari ng Diyos sa buong sangnilikha
• Sumasampalataya tayo kay Jesus bilang ganap na tao at ganap na Diyos, na siyang ipinangakong Mesiyas – Kristo. Ang modelo ng buhay niya ay siyang DAAN  tungo sa pamumuhay Kristiyano. Ang kanyang pagpapakasakit at muling pagkabuhay ang nagbibigay lakas sa atin upang isabuhay at isatupad ang mapagpalayang kaligtasan sa kasaysayan ng sangkatauhan.
• Sumasampalataya tayo sa Espiritu Santo bilang tagapag-kaloob ng  buhay, and ikatlong persona ng iisang Diyos. Siya ang naggagabay sa tao at sa buong Iglesya upang maging tapat sa kasunduan, upang mamuhay nang tama sa pakikipag-ugnay sa Diyos, sa sarili, sa kapwa, at sa buong sangnilikha.
• Iisa at parehong binyag at panawagan ang ating inaangkin upang maging Iglesya tayong nagkakaisa sa pag-ibig at pananampalataya, banal ayon sa bunsod ng Espiritu Santo, katoliko sa kanyang pagnanasang magkaisa ang lahat sa puso at kaisipan, at apostoliko sa pamamagitan ng kanyang katapatan sa sinimulan ni Jesus.
• Sama-sama tayong nagsisikap pumasok sa kaisahan ng mga banal; nagdiriwang tayo at nagsasaya sa awa ng Diyos; umaasa tayo sa muling pagkabuhay, katawan at kaluluwa; at nagtitiwala tayo sa pangako ng buhay na walang hanggan sa harapan ng Diyos.

Hindi mahirap unawain na ito rin ang ginawa ni Zacarias sa ating ebanghelyo sa wakas ng simbang gabi. Sa kanyang katandaan at kakulangan ng pang-unawa, nakuha pa rin niyang ipagkaloob ng kanyang puso. At nagawa niya ito sapagka’t wala sa kamay ang kanyang puso. At lalung wala sa kanyang talampakan. Wala rin sa kanyang noo, o sa tuhod. Nasa tamang lugar ang kanyang puso. Nababalot ng kaha sa dibdib – iningatan at itinaguyod nang buong pag-iingat, nag-aalaba sa pag-ibig, hindi mababaw na pagnanasa, nagpupuyos sa paggawa ng mabuti at hindi pahapyaw na pananaghili.

Ang pusong nasa tamang lugar ay pusong nag-uumapaw ng pag-ibig at papuri. Ito ang pusong handang umawit, tulad ng ginawa ni Zacarias: Purihin ang Panginoon, ang Diyos ng Israel, sapagka’t iniligtas Niya at pinalaya ang kanyang bayan.”

Ang pagliligtas na ito ay magaganap mamaya sa historya at sa hiwaga; sa ritwal at sa pagsamba; sa awit at sa dasal; sa paggunita at sa pagdarasal nang buong Iglesya.

Matuwa at magalak, sapagka’t dumatal na ang kaligtasang dulot sa atin ng Diyos!