frchito

Posts Tagged ‘Ikasiyam na araw ng Misa de Gallo’

, ,

NASA TAMANG LUGAR BA ANG PUSO MO?

In Adviento, Panahon ng Pagdating, Simbang Gabi, Tagalog Homily, Tagalog Sunday Reflections, Taon K on Disyembre 23, 2012 at 17:12

heartsinrightplacefinalIka-9 na Araw ng Simbang Gabi (K)

Disyembre 24, 2012

Mga Pagbasa: 2 Samuel 7:1-5,8b-12,14a,16 / Lc 1:67-79

NASA TAMANG LUGAR BA ANG PUSO MO?

Sa wakas, nakarating na tayo sa huling yugto ng ating taunang pagninilay at paghahanda para sa Pasko. Mamaya, nasa simbahan na naman kayo, yayamang ayaw ninyo masyadong maging abala bukas, liban sa pagdiriwang ng pasko. Ngayon at mamayang gabi ay pasko ng mga di na bata. Bukas, lalu na sa umaga, ay pasko ng mga bata. Ang mga malls ay malamang na puno bukas ng mga bata, at mga lolo at lolang walang retirement, kasi full-time na trabaho nila ang mag-alaga sa mga apo.

Kung minsan, parang naliligaw ang ating puso sa maraming bagay. Nang dahil sa pag-ibig, (pag-ibig na makamundo lamang), maraming tao ang nadidiskaril, ika nga, ang buhay. Sa pag-ibig sa gadgets, nagkakabaon-baon sa utang sa credit card, sapagka’t madaling bumilin nang ano man, pagka plastic lang ang pambayad.

Nangyayari din minsan, na dahil sa maling mga prioridad, nadidiskaril rin ang mithiin sa buhay. May mga kilala akong hindi nakapagtapos ng pag-aaral, dahil sa halip na mag-aral ay ginugol ang panahon sa musika, sa banda, o sa pakikipag-barkada. Bilang guro sa loob ng 34 na taong lumipas, alam na alam ko sa simula pa lamang ang makakukuha ng magandang grado. Ang mga taong walang pokus, walang iisang layunin, ay laging natatangay ng kung ano ang “flavor of the month,” ika nga. Ang mga masisinop at matiyaga ay matiyaga na sa simula pa lamang … nagbabasa na, gumagawa na ng review guide sa simula pa lamang, at walang patid na naghahanap ng karagdagang mga babasahin.

Ang mga taong walang pokus ay kaladkarin, kumbaga, ang isipan at damdamin ng kung ano ang kinahihibangan ng marami – telenobela, DOTA, facebook, at chatting na walang patumagga – hanggang madaling araw!

May lumang kwento tungkol sa Tatlong Mago. Ayon sa kwentong ito, apat raw sila. Subali’t yung ika-apat ay hindi nakarating sa sabsaban. Kay raming tinulungan. Kay raming ginawa liban sa hanapin kung saan nanduon ang bagong silang na hari. Dumating siya 33 taon matapos isilang ang Mesiyas, at nakita niya diumano ang hari ng mga hari na nakabayubay sa krus.

Ang mga nadidiskaril ang buhay ay masasabi nating wala sa tamang lugar ang puso. Ang puso ay dapat nasa dibdib, sa ilalim ng rib cage o parilla – napaka sensitibo, maselan, at dapat ay pinoprotektahan. Kapag nasa labas ang puso, tulad ng nakikita sa internet na batang labas ang puso sa dibdib, delikado ang lagay ng buhay, sapagka’ta walang proteksyon ang puso.

Katumbas nito ang mga taong walang pahalaga sa kanilang pananampalataya. Kakaunti na nga ang alam ay isinusuong pa sa mga pagdududa sa pagbabasa ng mga kung ano-ano sa internet o iba pang mga babasahin na laban sa pananampalatayang Katoliko.

Mayroon namang ang puso ay malapit sa kamay o sa bibig, o sa utak. Kung karugtong ng utak, walang pinaiiral liban sa isip … walang damdamin, walang pakiramdam. Kung ano ang iginiit ng utak ay siyang tama. Katumbas nito ang mga taong ang lahat ay inaanalisa, pinag-aaralan, at hindi nilulukuban kahit kaunting damdamin. Ang lahat ay dinadaan sa kalkulasyon, sa pamimilosopo o sa pagpapairal ng isipan at wala nang iba.

Mayroon namang ang puso ay kakabit sa kamay. Ang lahat ay dinadaan sa gawa, sa pagsisikap. Walang pitak para sa pananampalataya … ang lahat ay nabibilang, nasusukat, natitimbang. Katumbas ito ng mga taong hindi masaya kung walang bunga, walang produkto, walang kita, at walang naikakahon o naiimbak.

Tanong natin ngayon ay ito: NASAAN ANG IYONG PUSO?

Bakit mahalaga ang tanong na ito? Simple lang po. Ito ay sapagka’t ang CREDO, ang ating pagpapahayag ng pananampalataya ay nangangahulugang IPAGKALOOB ANG PUSO SA DIYOS, na galing sa Latin cor-dare. Ang ibig sabihing literal ng Credo ay I give my heart!

Ano-ano ba ang kahulugan ng pagbibigay ng puso natin sa Diyos?

  • Sumasampalataya sa Diyos na mapagmahal na manlilikha na tumanggap sa tao bilang ka-partner o katuwang upang palawigin ang paghahari ng Diyos sa buong sangnilikha
  • Sumasampalataya tayo kay Jesus bilang ganap na tao at ganap na Diyos, na siyang ipinangakong Mesiyas – Kristo. Ang modelo ng buhay niya ay siyang DAAN  tungo sa pamumuhay Kristiyano. Ang kanyang pagpapakasakit at muling pagkabuhay ang nagbibigay lakas sa atin upang isabuhay at isatupad ang mapagpalayang kaligtasan sa kasaysayan ng sangkatauhan.
  • Sumasampalataya tayo sa Espiritu Santo bilang tagapag-kaloob ng  buhay, and ikatlong persona ng iisang Diyos. Siya ang naggagabay sa tao at sa buong Iglesya upang maging tapat sa kasunduan, upang mamuhay nang tama sa pakikipag-ugnay sa Diyos, sa sarili, sa kapwa, at sa buong sangnilikha.
  • Iisa at parehong binyag at panawagan ang ating inaangkin upang maging Iglesya tayong nagkakaisa sa pag-ibig at pananampalataya, banal ayon sa bunsod ng Espiritu Santo, katoliko sa kanyang pagnanasang magkaisa ang lahat sa puso at kaisipan, at apostoliko sa pamamagitan ng kanyang katapatan sa sinimulan ni Jesus.
  • Sama-sama tayong nagsisikap pumasok sa kaisahan ng mga banal; nagdiriwang tayo at nagsasaya sa awa ng Diyos; umaasa tayo sa muling pagkabuhay, katawan at kaluluwa; at nagtitiwala tayo sa pangako ng buhay na walang hanggan sa harapan ng Diyos.

Hindi mahirap unawain na ito rin ang ginawa ni Zacarias sa ating ebanghelyo sa wakas ng simbang gabi. Sa kanyang katandaan at kakulangan ng pang-unawa, nakuha pa rin niyang ipagkaloob ng kanyang puso. At nagawa niya ito sapagka’t wala sa kamay ang kanyang puso. At lalung wala sa kanyang talampakan. Wala rin sa kanyang noo, o sa tuhod. Nasa tamang lugar ang kanyang puso. Nababalot ng kaha sa dibdib – iningatan at itinaguyod nang buong pag-iingat, nag-aalaba sa pag-ibig, hindi mababaw na pagnanasa, nagpupuyos sa paggawa ng mabuti at hindi pahapyaw na pananaghili.

Ang pusong nasa tamang lugar ay pusong nag-uumapaw ng pag-ibig at papuri. Ito ang pusong handang umawit, tulad ng ginawa ni Zacarias: Purihin ang Panginoon, ang Diyos ng Israel, sapagka’t iniligtas Niya at pinalaya ang kanyang bayan.”

Ang pagliligtas na ito ay magaganap mamaya sa historya at sa hiwaga; sa ritwal at sa pagsamba; sa awit at sa dasal; sa paggunita at sa pagdarasal nang buong Iglesya.

Matuwa at magalak, sapagka’t dumatal na ang kaligtasang dulot sa atin ng Diyos!

Advertisement

, , , ,

MABUSILAK NA NAGMAMADALING-UMAGA!

In Adviento, Homily in Tagalog, Panahon ng Pagdating, Simbang Gabi, Taon A on Disyembre 23, 2010 at 06:49

Ika-9 na Araw ng Simbang Gabi(A)
Disyembre 24, 2010

Mga Pagbasa: 2 Samuel 7:1-5.8-11.16 / Lk 1:67-79

MABUSILAK NA MADALING-ARAW!

Kailan ba natin huling ginamit ang larawan ng madaling-araw na mabusilak? Kailan ba natin naranasang ang alindog ng walang hanggang liwanag ay sumilay sa buhay at bayan natin?

Ito ang larawang tumatambad sa atin sa huling araw ng Simbang Gabi!

Sa ating makamundong karanasan, hindi busilak ng nagmamadaling umaga ang hinintay natin noong isang araw. Marami sa mga kaibigan ko sa US mainland ang nagpuyat, naghintay, at nagbantay para sa total lunar eclipse. Marami pa sa buong mundo, kasama ako, ang nagmatyag sa USTREAM, upang makita ang buwan na nilalamon ng kadiliman, at namula, hindi nag-busilak, nang ito ay matakpan ng higanteng telon, upang maglaho sa paningin ng mga tao. Marami sa mga estudyante ko sa Guam ang nagmatyag sa gabi ng nakaraang Miercoles upang makita ang nakita ng marami sa Texas, at sa maraming lugar sa North America sa madaling araw! Ilan sa kakilala ko ang nabigo sapagka’t hindi mabusilak na buwan ang kanilang nakita, kundi nagpupuyos na mga itim na ulap na nagdala ng ulan sa mga taga California!

Sa Pilipinas, sa dami ng mabubusilak at kumukutitap na mga christmas lights, at sa haba ng trapiko saanmang dako ng Kamaynilaan, marami ang hindi nakatunghay sa nagkakamatis na buwan habang kinukublihan ng kung anong damuhong humarang sa ilaw ng araw na para sa buwan!

Nguni’t tuloy pa rin ang marubdob na paghihintay ng Pinoy sa Pasko. Tuloy ang Simbang Gabi, at tuloy pa rin ang pagkutitap ng mga artipisyal na ilaw sa mga lansangan ng Maynila at buong kapuluan!

Sa umagang ito, muli tayong inaanyayahan … tingnan, tunghayan, at masdan ang mabusilak na madaling-araw, ang maalindog na liwanag na walang hanggan, ang araw ng katarungan. Patuloy natin ngayon isinasamo sa Kaniya: “Halina at silayan kami at ang mga nabubuhay sa ilalim ng anino ng kamatayan!”

Taos-puso at puno ng emosyon naming ginagawa ang panalanging ito. Tulad nang sa panahon bago dumating ang Mesiyas, ang puso namin at damdamin ay puno pa rin ng bagong pag-asa, bagong pagsuyo, at bagong pagsusumamo upang makamit namin ang kaganapan ng mga pangakong kaakibat ng pagsilang ni Jesus, Panginoon, Manliligtas, Mananakop, at Mesiyas!

Kadiliman ang bumabalot sa atin. Ang tanging isang buwan ng pag-asa natin, ay hindi lamang nagkakamatis sapagka’t natatakpan ng dambuhalang mga suliraning hindi natin kayang lapatan ng lunas. Ang buwan na hindi na natin napapansin sa dami ng mga pinagkakaabalahan natin sa buhay, ngayon ay hindi lamang nilalamon ng dambuhalang anino … Sa maraming antas at aspeto ng buhay natin, pinapanawan na tayo ng lagablab ng pag-asa. Maraming katanungan ang sumasagi sa puso natin tuwing may nangyayaring hindi dapat mangyari: mga boarding houses na nasusunog, at nagiging sanhi ng pagkamatay ng mga talubatang dapat sana ay pag-asa ng kanilang tumatangis na magulang … mga nasasawi sa mga bus na minamaneho ng mga tampalasang mga driver na bangag sa shabu, o lasing sa anumang inuming nakalalasing! … mga naulilang pinanawan na ng pag-asa na mabigyang hustisya ang kanilang hinaing sa loob ng maraming taon … mga taong magpapasko na malayo pa rin sa kanilang mahal sa buhay sapagka’t kailangan magtrabaho para sa kanilang pamilya …. mga kriminal na napalalaya, dahil sa kaya nilang magbayad nang malaki sa mga mahistrado, at sa mga kinauukulan … mga batang paslit na patuloy na “nang hoholdap” ng mga sasakyan sa gitna ng mga lansangan upang punasan ang salamin ng sasakyan, na matapos maganap ay lalu mong dapat ipa-car wash dahil lalung dumumi ang iyong sasakyan, at kung hindi ka pumayag ay magagasgasan ang tagiliran ng iyong sasakyan!

Mahaba ang listahan natin … Nagdurugo ang buwan ng pag-asa, hindi nagkakamatis. Naglalaho ang buwan na sagisag ng ating minimithi, sapagka’t nakublihan ng mga tiwaling makapangyarihang mga tao, na kayang gumawa ng mga “milagro” araw-araw, at baluktutin, baliktarin, at pawalaing-bisa ang mga batas. Butas ang batas sa harap ng mga tiwaling kawani ng gobyerno na may madidilim na balak. Tulad nga ng nabanggit ko na sa loob ng siyam na araw na ito … dito lamang sa atin na ang kriminal ay nagiging maginoo kapag nagbago ang administrasyon. Dito lamang sa atin na ang dating tinutugis ng batas ay ngayon ay biglang naging maginoo at “honorable” muli dahilan lamang sa napalitan ang mga namumuno!

Mayroong matinding lunar eclipse sa bayan natin. Kapag eclipse ang pinag-uusapan, matinding eclipse ng Diyos ang nagaganap, hindi lunar or solar eclipse lamang. Sa panahon natin, kung kailan ang mali ay nagiging tama, at ang tama ay nagiging mali, ang Diyos ay nakublihan na ng maraming mga dambuhalang mga katotohanang nagpapabago ng takbo ng isipan at kultura ng bayan.

Kahapon, binigyang pansin ko ang mga palabas at napapanood natin, salamat sa showbiz … Pagsasalamin ba kaya lamang ito ng katotohanan sa lipunan natin? Sa tingin ko, ay hindi lamang salamin ng realidad. Ito man ay isang makapangyarihang nagsusulong ng isang bagong kamalayan, bagong kaisipan, bagong takbo ng kalinangan na unti-unting humuhulagpos sa tama, sa batas moral o sa katotohanang moral. Ang lahat ay puede na sapagkat ito ay sining. Ang lahat ay maari nang ipakita maging sa batang musmos, at batang paslit sapagkat mayroon tayong “freedom of expression.” Ang lahat ay nagiging tama o amoral sapagka’t “hanap-buhay” lamang ito.

Di ba’t ito ang malimit nating marinig sa maraming mga jeepney driver na tigil dito, tigil doon, bara dito at bara duon, at kapag tinanong mo, ang sagot ay “naghahanap-buhay lang naman kami?”

Di ba’t ito ang dahilan kung bakit hindi natin matanggap ang mga heneral sa hukbong sandatahan na, habang halos mamatay sa gutom ang mga sundalo na wala ni sapatos o sapin sa paa, o wala ni duling na galunggong upang pamatid gutom tuwing pasko, ay nagpapakasasa naman ang mga ito sa milyon milyong piso na ipinuslit sa Europa o sa America?

Di ba’t ito ang tanong natin kung bakit may mga mayayaman at makapangyarihan sa piitan na mayroong sariling country club sa loob ng piitan?

Nagkukubli ang buwan ng ating masidhing pag-asa!

Nguni’t dahil dito ay hindi nagkukubli ang pananampalataya natin. Hindi natin pinapayagan na matakpan ng kadiliman ang maalindog na walang hanggang liwanag na sumilay, sumisilay, at patuloy pang sisilay sa buhay natin bilang tagasunod ni Kristo!

Ito ang liturhiya ng Simbahan. Ito ang kahulugan ng ating pagpupuyat o paggising ng maaga sa siyam na araw na ito. Tayo ang nagpapanatili ng mabusilak na madaling araw. Tayo ang nagtataguyod upang buwan ng pag-asa ay hindi lamunin ng nangangamatis na mga paghamong handang lunukin at lamunin ang lahat ng mga pagpapahalagang hawak natin.

Ito ang maliiit na magagawa nating lahat. Sama-samba, sabay-sabay, kapit-bisig, kapit-kamay! Ito ang dahilan kung bakit kaya pa rin nating sambitin ang panalanging mataginting at puno ng pag-asa: “O Mabusilak na madaling-araw, alindog ng walang hanggang liwanag, araw ng katarungan: Halina at sumilay sa lahat naming nabubuhay sa kadiliman at napapasa ilalim sa anino ng kamatayan! Alleluia! Alleluia!”