frchito

Archive for the ‘Pagninilay sa Ebanghelyo’ Category

, , , ,

KAPOS NA KAISIPAN; MARUPOK NA MGA PANUKALA

In Karaniwang Panahon, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Pagninilay sa Ebanghelyo, Taon K on Agosto 31, 2010 at 08:28

Ika-23 Linggo ng Taon (K)
Setyembre 5, 2010

Mga Pagbasa: Kar 9:13-19 / Fil 9-10, 12-17 / Lucas 14:25-33

Dumarating sa buhay natin ang pagkakataong tila natatanga tayo, natitigilan, naguguluhan … Sa mga sandaling ito, hindi natin tukoy kung ano ang dapat gawin, o ano ang dapat unahin, at alin ang dapat lapatan ng lunas, sa dami ng mga sabay-sabay at susun-susong mga bumabagabag sa isipan natin. Sa loob ng silid-aralan, tila kay dali ang lahat ng bagay, madaling ikahon, madaling i-analisa, mabilis siyasatin at hanapan ng katugunan. Nguni’t sa harapan ng isang krisis, hindi sapat ang mayroong isang komite … hindi puede ang magbuo lamang ng isang lupon upang pag-usapan, pag-aralan, at i-disekto ang mga nagaganap.

Sa ganitong mga pagkakataon, isang lider at matikas na pinuno ang kailangan. Sa ganitong mga pagkakataon, hindi komite, at lalung hindi isang propesor sa silid-aralan, ang dapat mangasiwa. Oo, at kailangan niya ng payo ng mga aral… Oo, at kailangan niya ng liwanag mula sa mga paham. Pero matapos marinig ang lahat at mapagtanto at matimbang ang mga sali-salimuot na bagay, ang maalam (hindi matalino), ang prudente (hindi tuso), at ang may karunungan (hindi ang may titulo lamang) ang nakapagsusulong ng kung anong dapat gawin ng kanyang mga tauhan.

Noong nakaraang Linggo, tinumbok ng mga pagbasa ang pangangailangan ng kababaang-loob. Ang kababaang-loob, sinabi natin, ay hindi ang maging isang sintu-sinto, isang taong walang kamuang-muang, at tila walang masulingan. Ang kababaang-loob ay ang pagiging matibay at matatag sa katotohanang panloob na kung sino tayo, sa mata ng Diyos at ng tao. Ang kababaang-loob ay hindi ang pag-aasam nang hindi natin makakayanan, ang paghahanap ng hindi para sa atin, at ang pagtutugis sa bagay na labis-labis sa ating katatayuan! Sa isang salita – ang kababaang-loob ay ang pananagana, pananatili, at pagtanggap sa KATOTOHANAN!

Sa Linggong ito, ano ba ang KATOTOHANANG dapat natin mapulot sa mga pagbasa?

Binuksan ng aklat ng Karunungan ang pinakamahalaga … “Kapos ang kaisipan ng tao at marupok ang ating mga panukala!”

Kapos ang kaisipan natin … tingnan nyo na lang kung paano tayo inaalipusta ng buong mundo … kapos ang mga gamitng mga pulis, kapos ang kanilang kakayahan, at kapos rin ang pinakamahalaga – ang pamumuno at buong-loob na pag-ako sa pananagutan!

Kapos ang kaisipan natin … Malimit hindi natin alam ang tama at mali. Mayroon pa ring mga nilalang na nagpakuha ng litrato sa tapat ng bus kung saan nagkamatay ang mga walang malay, na galit na galit sapagka’t nagtampo ang maraming tao sa kanilang kawalang ng pandama at pagiging manhid sa kanilang pagluluksa. Mayroon pa ring taong hindi nakauunawa na ang kanilang pagpapakuha ng piktyur sa tapat, na nakangiti, at naka-pose na parang nasa Grand Canyon o sa Tagaytay, ay kamuhi-muhi at kahiya-hiya. Hindi pa rin nakuha ng nag-aalaga ng Facebook account ng isang pinuno ang punto… Pinalitan nila ng hindi nakangiting larawan ang account niya. Hindi nila nakuha na hindi ito may kinalaman sa pagngiti o pagiging serious ng tao, kundi sa pagngisi sa maling lugar, sa maling pagkakataon, at sa oras na ang kailangan niyang ipakita ay pamumunong buo ang loob at matikas.

Kapos ang kaisipan natin … Mayroon pa ring galit at natanggal ang Wowowee … Ang tingin nila ay ito ang pang-aapi. Hindi nila nakikita ang mas malawak na larawan ng isang bayang nagiging engot dahil sa mga hungkag na palabas tulad nito na nagbibigay luwalhati sa mga bagsak sa skul, kulelat sa lahat ng bagay, at nanlilibak sa lahat ng uri ng kapansanan, kasalatan, kabobohan – lahat sa ngalan ng pagtulong sa kapwa at paggawa ng kabutihan.

Kapos ang kaisipan natin, at marupok ang mga panukala natin. Marupok ang panukala ng isang namumunong walang ibang alam gawin liban sa hamakin, libakin, at sisihin ang nauna sa kanya. Marupok ang panukala ng isang taong ang unang pinag-uukulan ng pansin ay sirain ang ginawa ng nauna, o palitan, o baguhin na parang nililikha niyang muli ang gulong mula sa kawalan.

Marupok ang panukala natin malimit … bihasa tayong maliitin ang mga tulad ni Onesimo na isang alipin … bihasa tayong mang-ismol ng mga taong walang kakayahan. Nguni’t ang karunungang binabanggit ni Pablo ay may kinalaman sa pagtuturing kay Onesimo, hindi bilang alipin, kundi bilang isang kapatid sa Panginoon.

Marupok ang panukala natin … Tingnan nyo na lang ang naglipanang mga poste ng ilaw sa buong Pilipinas… binabarahan nila ang bangketa … Alam ng lahat na ang tunay na pakay ay hindi ang pagpapailaw ng mga kalyeng may ilaw na galing sa Meralco. Alam natin na ang tunay na pakay ay ang ilagay ang kanilang mga naggagandahang mga pangalan sa poste, wag nyo nang pakialaman kung walang malakaran ang mga mahihirap na walang sasakyan!

Marupok ang mga panukala natin … mga tulay na walang patutunguhan, mga kalyeng tuwing eleksyon lamang naaaspaltuhan, at mga waiting shed na nagiging tulugan ng mga informal settlers.

Naparito tayo sa simbahan ngayong araw upang magpugay at magpuri, tumanggap ng aral at mag-balak nang mabuti. Ang magandang balita ay isang reality check … kapos ang ating kaisipan … Hindi lang iyan, marupok ang ating mga panukala!

Kailangan natin ng isang antidota sa kamangmangang ito … na nagdulot at patuloy na nagdudulot sa atin sa kahihiyan. Kailangan nating matuto sa paanan ni Kristo, tulad ng ginawa ni Maria na kapatid ni Marta. Kailangan nating mapaalalahanan na para sa Diyos, walang bagay na imposible… walang hindi makakamit. Nguni’t kailangan natin maupo at magkwenta, magbalak at humabi ng isang panibagong kasalukuyan at panibagong kinabukasan … kailangan nating tingnan kung kaya natin gumawa ng isang tore … kailangan natin mag-plano at mag-isip ng anumang hihigit sa pansariling kapakanan … Oo, tumpak …. Kapos ang ating kaisipan at marupok ang mga panukala, nguni’t nagkakaloob ang Diyos ng karunungan … “Sa ganitong paraan lamang maiwawasto ang mga tao sa matuwid na landas.” (Unang Pagbasa).

, , , , ,

PUMALAOT, IHULOG ANG LAMBAT, UPANG MAKAHULI!

In Homily in Tagalog, Karaniwang Panahon, Lingguhang Pagninilay sa Ebanghelyo, Pagninilay sa Ebanghelyo, Propeta Isaias, Tagalog Sunday Reflections, Taon K on Pebrero 2, 2010 at 13:03

Ika-5 Linggo ng Taon(K)
Pebrero 7, 2010

Mga Pagbasa: Isaias 6:1-2a, 3-8 / 1 Taga-Corinto 15:1-11 / Lucas 5:1-11

Ayaw natin ng lahat ng uri ng kababawan. Ayaw natin ng puro pa-cute lamang sa mga naglilingkod sa bayan. Hindi natin gusto ang puro palabas lamang, bagaman at, tila ang mananalo bilang Presidente ay isang taong katulad lamang ng mga kalsadang aspaltado na kanyang pinagkakaabalahan. Ayaw rin natin ng mga kandidatong kaya lamang tumanyag ay dahil sa kanilang apelyidong tanyag. Ayaw natin ng mga pangakong parang ampaw lamang – hungkag at walang laman. At higit sa lahat, ayaw natin ng mga taong sa kabila ng lahat ng pangako at mababagsik na salita laban sa katiwalian, ay tiwali rin palang walang katulad.

Kababawan … ito ang hindi ipinagawa ng Panginoon sa mga disipulo. Tumbukin agad natin … Nang buong magdamag na nagsikap makahuli ang mga disipulo ng isda, muli niyang inutusan ang mga puyat at pagod, at marahil ay wala nang pag-asang mga disipulo: “Pumalaot kayo …”

Isang magandang panalangin ni Sir Francis Drake ang hindi makatkat sa aking isipan. Hiniling niya sa Diyos na hindi siya matulad sa mga taong nanatili lamang sa pampang at malapit sa dalampasigan … mga taong ayaw pumalaot sapagka’t nangangamba, natatakot, nag-aalanganin, nag-aatubili.

Ang pananatili sa pampang ay isang malinaw na tanda ng isang taong ayaw mangahas, ayaw isugal, ika nga, ang katiyakan, at kapanatagan ng kalooban, at walang kakayahang isuong ang sariling kapakanan sa ikabubuti ng pangkalahatan. Ito ang mga taong sukat na sukat ang bawa’t kilos, mga namumunong hindi gagalaw hangga’t wala silang mahihita o kikitain sa anumang transaksyon.

Takot ako sa kababawang ito ng isang taong walang kurap na nagnanakaw sa kaban ng bayan, at naniningil ng labis sa pamahalaan, kahit na ang tunay na kikita ng malaki ay siya rin.

Takot ako sa kababawan ng mga panoorin sa TV na nagsasamantala sa kahirapan, kamangmangan, at kasalatan ng mga taong ang tanging pinanghahawakan lamang ay isang hungkag na pag-asang sila ay baka sakaling maambunan ng biyaya mula sa lahat ng uri ng kababawan at panlilibak sa kapwa na nagaganap sa telebisyon.

Takot rin ako sa kababawan ng mga pastol ng simbahan na laging wala sa kanilang mga parokya, parang mga retiradong mga “tagapaglingkod” na may oras para sa golf at panonood ng TV, nguni’t walang oras sa pagpapakumpisal at pagbisita sa mga maysakit.

Kababawan … ito ang sakit ng mga taong ang gusto ay manatili sa pampang at dalampasigan, namamaybay lamang sa mababaw na tubig ng katiyakan at kawalang-pansin.

Mayroon tayong ilang halimbawa ng kabaligtaran ng kababawan. Una si Isaias, na hindi nag-atubiling sumagot sa Panginoon: “Narito po ako. Ako ang isugo ninyo.” Ang taong handang sumuong sa trabaho ay hindi isang taong mababaw at walang kakayahang lumalim at maging makahulugan.

Isa ring halimbawang tumataginting si San Pablo … Itinuring niya ang sarili bilang “tulad ng isang batang ipinanganak nang di kapanahunan,” subali’t naging apostol. Anong uring apostol ba si Pablo? Siya na mismo ang nagsabi. Hindi basta basta. Hindi patakbuhin. Hindi mababaw at pakitang-tao lamang. Siya na rin ang nagsabi: “Nagpagal ako nang higit kaysa kaninuman sa kanila, bagama’t hindi ito sa sarili kong kakayanan.”

Pumalaot si Isaias. Pumalaot rin si Pablo. Ngunit higit sa lahat, si Jesus ay hindi lamang pumalaot. Mayroon pa siyang ginawa … nagpatihulog siya sa kamay ng mga tampalasan sa ikapapanuto ng sambayanan. Ngayon, sinasabi niya sa atin … Hindi sapat ang kababawan. Walang mararating ang pagkukunwari, panlilinlang, at pangbabalasubas ng bayan. Walang mahihita ang lahat ng uri ng pakitang-tao at pahapyaw na pagtupad sa tungkulin. Hindi makakalayo ang kalsadang pinalitadahan lamang ng manipis na patong ng alkitran o semento.

Malinaw ang tagubilin ni Jesus … pumalaot … lumayo … lumalim … lumarga pa … at ipagtagubilin ang sarili sa Diyos. Higit rito, sinabi niyang kailangang “ihulog” ang lambat sa kalaliman. Kailangang ihulog ang lahat ng personal na katiyakan at kasiguraduhan. Kailangang tulad ng binhi ng mustasa, ay mahulog sa lupa upang yumabong at mamunga.

Iisa ang tinutumbok nito … kailangang lumalim… kailangang magpakatunay, magpakatapat, magpaka-totoo.

Pumalaot … ihulog ang lambat, ibagsak ang lahat ng kababawan at ka-plastikan … magpakatotoo, magpakatunay, at ano ang bunga ng lahat ng ito?

Upang makahuli!

Isang mungkahi para sa lahat … mag-ingat sa lahat ng uri ng kababawan, kabulastugan, at kasakiman … Lahat ng ito ay nauuwi sa kapariwaraan. Pumalaot upang makahuli!