frchito

Posts Tagged ‘Misa de Gallo Homilies’

, , , , , , , , ,

PUSPOS NG GALAK AT PASASALAMAT

In Simbang Gabi, Tagalog Homily, Taon B on Disyembre 21, 2011 at 14:22

Ika-7 Araw ng Simbang Gabi (B)
Disyembre 22, 2011

Mga Pagbasa: 1 Sam 1:24-28 / Lu 1:46-56

PUSPOS NG GALAK AT PASASALAMAT

Mahirap mapuno ng galak sa mga araw na ito … Sa bawa’t sandaling natutunghayan ko ang mga video at mga larawang makabagbag-damdamin sa trahedyang naganap sa Iligan at sa Cagayan de Oro, mahirap isiping ang hinihintay nating Kapaskuhan ay may tunay at wagas na kahulugan, para sa mga, sa biyaya at awa ng Diyos, ay may pagkakataong magsama-sama, mag-salu-salo at magkaniig pa bilang isang buong pamilya ngayong Pasko.

Hindi ko maubos maisip ang pait at hapdi ng damdaming nararamdaman ng mga namatayan, na bukod pa rito ay nawalan ng buong kabuhayan, ng lahat ng kanilang ipinundar sa mahaba at maraming taon nilang pagsisikhay. Bagama’t naranasan ko rin ang maraming paskong kami, bilang isang malaking pamilya, ay nagdiwang sa magkakahiwalay na lugar sa maraming taon, hindi ko maubos maisip ang mga batang mga pamilyang, sa pagkamusmos ng mga anak, at kawalang malay ng mga batang paslit, ay bigla na lamang nagising sa isang katotohanang wala nang masasayang paskong maaring makita sa hinaharap, para sa marami sa kanila.

Sa mga sandaling ito, bilang Pari, wala akong malamang sabihin. Wala akong makitang angkop na pananalitang makapagpapalubag ng kaloobang namimighati, nagdadalamhati, at yinuyurakan ng matinding pasakit na mas matalim pa sa balaraw na tumitimo sa kalamnan.

Isa sa mga dahilan kung bakit ako ay nag-aral ng counseling/therapy ay ito. Maaga akong nakadanas ng pagdadalamhati ng isang Ina na nawalan ng isang anak noong panahon ng mga Hapon. Noong ako ay bata, malimit kong makita ang Nanay Ipay (Lola ko sa Ina) na sa pagdating ng takipsilim ay laging tumatangis mag-isa. Nakatingin sa lumulubog na araw ay habang ang mga labi ay nagdadasal ng orasyon, ay panay naman tulo ang luha ng pagtangis sa kanyang anak na lalaking pinaslang ng mga sundalong Hapon (o Koreano).

Hindi ko makakalimutan nang kami bilang mga bata ay naglalaro ng baril-barilan. Sapagka’t iniidolo namin noon si Fernando Poe, Jr. kaming lahat ay nagiging sundalong Pinoy (o Americano) at sundalong mga Hapon. Nagpapanggap kaming mga Hapon o Kano, at panay ang gaya namin sa salitang Hapon na natututunan namin sa mga sine ni Fernando Poe. Isang araw, nakita namin ang Lola namin na bigla na lamang natigilan, nanginginig ang buong katawan, nang makita niya at marinig na nagpapanggap bilang mga Hapon. Ngayon sa aking katandaan, ay alam kong ito ay isang halimbawa ng tinatawag naming Post-traumatic stress disorder, isang sikolohikal na kondisyon ng isang taong hindi pa lubusang nakalalampas sa pagtangis sa isang biglaan at malupit na pagkapatay sa kanyang anak.

Ang puso ko ay patuloy na nagsisikap yumakap sa lahat ng tulad ng Lola namin, na aming binigyang-pasakit nang kami ay nag-asal Hapones, na ngayon ay nagdadaan sa hindi natin lubos na mauunawaang kahirapang pangloob.

Nguni’t bilang Pari ay tungkulin ko rin na ikonekta ito sa magandang balita ng Panginoon.

Pero tatapatin ko kayo … ang magandang balita ng kaligtasan ay hindi nakamit kailanman liban sa daan ng pighati, daan ng paghihirap, at daan ng pagtalikod sa sarili. Ilang beses na natin binigyang pansin ang dakilang pagkatapon ng bayan ng Diyos, na siyang naging dahilan kung bakit si Isaias at ang iba pang propeta ay nagbigay hula, nagwika, at nangako tungkol sa darating na kaligtasan mula sa Diyos.

Tatapatin ko uli kayo … Ang lahat ng maganda sa araw ng Pasko ay hindi magaganap kung walang tulad ni Ana, na matagal nag-asam, matagal naghintay bago magka-anak. Hindi matutupad ang kaligayahan ng Pasko kung walang Zacarias at Elisabet, Joaquin at Ana, at Maria na, sa kabila ng kagulumihanan, ay nagsuong ng sarili sa matinding pananagutan. Hindi mangyayari ang kasaganaang isinasapuso natin tuwing Pasko, kung walang Jesucristong nag-alay ng buhay, nagdaaan sa lahat ng uri ng pasakit at hilahil, maganap lamang ang pangako ng kanyang Ama.

Sa aking pagbabalik-isip sa buhay ko, hindi kami makararating sa narating namin, at makatapos hanggang sa postgraduate level, kung wala kaming magulang na marunong magsinop, marunong magtiis, at marunong magpaliban ng kanilang sariling kapakanan para lamang kami ay mapag-aral. Sa maraming mga pista sa aming bayan, na wala kaming panghanda, ay hindi kami makakatikim ng masarap-sarap kung wala kaming Nanay Ipay na, lingid sa aming kaalaman, ay may paiwi palang baboy kung kani-kanino, upang paghahati-hatian ng tatlo niyang anak, at napakaraming apo. Siya, na hindi naman nagkakain ng baboy, ay siyang nag-paanyo upang kami ay makatikim rin ng kaunting handa sa Pasko o Pista.

Mga kapatid kong nagdadalamhati … Ito yata ang buod ng magandang balita na dapat nating ikagalak. Walang kaligayahang naghihintay, kung walang kapaitang handang tanggapin nang maluwag sa puso. Walang ginhawa kung walang paggawa, at walang tagumpay kung walang pagsisikhay.

Ito ang telon sa likod ng awit ng pasasalamat ni Ana at ni Maria. At ang telon na ito ay kwento, hindi ng isang maluwag at marangyang pamumuhay, kundi isang salaysay ng pagpapahindi sa sarili, paghihintay, pagsisikhay, at pag-aalay ng kaunting meron sila.

Ang Diyos na nagkakait kumbaga ngayon, ay may nakalaang luwalhati hindi maglalaon. Ang luwalhating pangako niya ay higit pa sa anumang makamundong bagay na atin ngayong inaasam, na ngayon ay ipinagdadalamhati natin at tayo ay nawalan, o naubusan, o hindi napagkalooban.

Ito ang dahilan kung bakit sa kabila ng lahat, ay dapat tayo magpasalamat sa kanya. Sa kabila ng lahat, ay dapat tayong umawit. Sa araw ng Pasko, wala mang anumang rangya o yaman o anumang inaasam ng lahat, magsaya tayo. Sapagka’t ito ang buod ng pasko … Puspos tayo ng galak at pasasalamat, sapagka’t ang dakilang kaloob na si Kristong Panginoon, ay sumasaatin, at hindi na kailanman maanod ng baha, madadala ng mga mandarambong, at maipagkakait ng mga pulitikong pulpol, at masisibang negosyante na ang tanging pakay ay makapanlamang, makapanlait, at makakitil ng buhay ng mga anak-pawis at mga simpleng taong ang tanging hanap, tulad ni Ana, ay ang kaloob ng isang sanggol na lalaki.

Siya si Jesus. Siya ang ating buhay. Siya ang dahilan ng Pasko. At siya ay Emmanuel, sumasaatin!

Advertisement

, , , , ,

MAGLILIHI, MANGANGANAK, AT TATAWAGIN!

In Adviento, Catholic Homily, Simbang Gabi, Taon B on Disyembre 19, 2011 at 10:19

Ikalimang Araw ng Simbang Gabi(B)
Disyembre 20, 2011

Mga Pagbasa: Isaias 7:10-14 /Lucas 1:26-38

MAGLILIHI, MANGANGANAK, AT TATAWAGIN!

Ayaw natin ng anumang bitin … Gusto natin ay todo-todo, kompleto, hindi isang bagay na iniiwan kang naglalaway pa at umaasa pa ng higit pa. Noong bago pa ang Jollibee, hindi bitin ang bawa’t order mo. Malaki ang balot ng kanin, (na kalimitan nuon ay hindi nauubos ng mga bata), at hindi tinitipid ang gravy. Ngayon, parang dadalawang subo na lamang ang kanin, at ang hamburger nila ay parang dadalawang kagat lamang.

Iyan ang dahilan kung bakit nauso ang UNLI rice … pinauso ni Mang Inasal, na ngayon ay pag-aari na rin ng makapangyarihang bubuyog na nakausli ang puwet. Lahat ng UNLI ay kumikita, sa kadahilanan ngang ayaw natin ng anumang bitin o kulang.

Ayaw rin natin ng mga kwentong alanganin ang wakas, yung mga nobelang ang katapusan ay nakabitin sa ere, nakayangyang sa alanganin, at ang nanunuod ang dapat gumawa ng kanyang sariling katapusan. Wala na sa uso ang komiks noong araw na “wakasan” – walang “itutuloy” na nakakabitin.

Ayaw natin ng mga proyektong hindi tapos … mga kalsadang sinimulan ngunit walang siguradong pagwawakas. Sa Bohol, may isang tourist attraction, sa Loboc … isang tulay na tinutumbok ang isang lumang simbahan na kung natapos ay sana’y nawala na sa mapa ang matanda at mayaman sa kulturang simbahan. Bitin na bitin … isang malinaw na palatandaan ng katiwaliang umaalingawngaw at hindi maikukubli.

Ayaw natin ng anumang kaunti na lamang sana ay tapos na. Kay raming mga nagsimulang mag master’s studies at doctoral studies … Karamihan sa kanila ay natapos lamang ang academics, pero walang thesis o dissertation. Ang kanilang degree? ABD … anything but dissertation! Ito ang tunay na bitin … puro simula, walang katapusan. Isang proyektong nabuksan, nguni’t hindi nasaraduhan. Isang mithiing sinimulan, nguni’t walang katapusan, walang “closure,” sabi nga natin sa Ingles.

Pues, tingnan natin ang kwento tungkol sa simula, o sa bukang liwayway ng kaligtasan … isang kwentong may simula at may kaganapan! Di ba’t ang Diyos mismo ang nagsabi na siya ay ang Alpha at ang Omega, ang simula at ang wakas? Di ba’t sa bawa’t bukang liwayway ay may takipsilim, at sa bawa’t paggising ay may pagtulog, at sa bawa’t simulaing taludtod ay may panghuling saknong? sa bawa’t tula, sa bawa’t awit, sa bawa’t himig, may umpisa at may tapos …

Di ba’t sa bawa’t maikling kwento na may kilos pataas, ay may kilos pababa (rising action and denouement?) Hindi bitin … hindi kapos … kundi taos, tapos, at lubos!

Ito ang pangakong binitiwan ng Panginoon sa pamamagitan ni Acaz – “Ang Panginoon na rin ang magbibigay ng palatandaan: maglilihi ang isang dalaga at manganganak ng lalaki at ito’y tatawaging Emmanuel.”

May simula – maglilihi. May gitna – manganganak. At may wakas – tatawagin siyang Emmanuel. Tuluyan, hindi ginitlian. Hindi pinigilan. Hindi tinutulan, at hindi pinagtaksilan ang batang ipinaglihi!

Magulo ang lipunan natin. Sapin-sapin at susun-suson ang suliranin. Di pa man natatapos ang marami, bigla namang naulit ang Ormoc, ang Ondoy, ang Pepeng, at ngayon ang Sendong. Paulit-ulit. Di na tayo natuto. Di na tayo nakabatid at nakatanda. Matapos rumagasa ang tubig mula sa bundok sa Tanay, at sa buong Sierra Madre, na ikinamatay ng napakarami noong Ondoy at Pepeng, heto na naman, sa Mindanao naman.

Nguni’t isa lamang ito sa mga problemang hinaharap natin. Ang isa na mas masahol, sapagka’t isang problemang moral ay walang iba kundi ito – ang pagpigil sa isang tuluyang kwento ng buhay ng maraming bata dahil sa balak na RH law. Simula pa lamang ay tepok na ang bata. Sa paglilihi pa lamang ay tigok na ang mga walang kamuang-muang. Kung sa paglilihi pa lamang ay binitin na at pinuksa na, paano pa kaya ang kasunod nito – ang panganganak? Paano pa kaya ang normal na katapusan ng kwento ng isang buhay, tulad nyo at tulad ko – ang mabigyan ng ngalan? Tulad ng tinawag na Emmanuel – ang Diyos ay sumasaatin?

Hindi na para sa atin ang pagsikapang maghanap ng masisisi sa trahedyang ito. Lahat tayo ay bahagi nito. Lahat tayo ay kasama nito. Tayong lahat ay mga taong pag minsan ay hadlang kumitil, handang sumiil, at handang pumigil sa paggawa ng mabuti. Tayo’y mga taong masakalanan, makasarili, at mapagkait.

Handa tayong kitlin ang buhay na hindi pa isinisilang upang ituloy ang sarili nating kwento ng pagpapasasa, at paghahanap sa sariling ikagiginhawa. Kwento lamang natin ngayon at dito ang may simula, may gitna, at may katapusan.

Ngayon pa man, dagsa na ang sisihan dahil sa trahedya. Sa mga sisihang ito, hindi napapansin ang mga tampalasang walang puknat na sumisila at naninira ng kalikasan, lalu na ng mga kabubatan at kabundukan. Sanay sila magtago. Sanay sila magkunwari. Nguni’t alam ng lahat, na wala nang natitira halos na gubat sa bayan natin, at pati mga bundok ay napatituluhan ng mga tonggresista at mga governator na walang alam kundi ang manira ng kalikasan para magkapera sila sa sunod na eleksyon, para sa kanilang sarili o sa mga anak, o sa mga apo hanggang sa mga apo sa tuhod. Sila lamang ang hindi bitin. Laging sagana. Laging kompleto. Panay labis at walang kulang. Sa maraming pagkakataon, parang sila lamang ang may karapatang “maglingkod sa bayan,” diumano.

Ang tanging ni walang simula ay mga batang ipinaglihi, nguni’t hindi kailanman ipanganganak sapagka’t labag sa “kalusugan ng nanay,” at lalung hindi mabibigyan ng pangalan.

Matindi ang pagkamakasalanan ng ating bayan. Nakasusuklam. Nakaririmarim. Sana’y sa ikalimang araw na ito ng Simbang Gabi, habang daan-daang libo ang tumatangis at naghihirap sa CDO, sa Iligan, at sa iba pang lugar sa Mindanao, ay matuto tayong magpasya na hindi payagan ang pag-aasal bitin, ang gawaing kitlin ang buhay, hindi pa man nabigyang pansin ng taong ang inuuna ay sarili, sa ngalan ng “kalusugan” at ang hinihingi (at binabayaran) ng mga banyagang makikinabang sa dambuhalang programang ito.

Hayaan nating ang Diyos ang siyang magpasya sa buhay, yamang Siya ang Diyos ng buhay at may akda ng buhay.

Halimbawang tumataginting ang isang dalagang nanganak sa pagkadalaga kumbaga, galing sa Espiritu Santo. May dahilan siya upang putulin rin ang kwento ng kanyang anak, kitlin, kundi man ang kanyang buhay, at pigilin ang katuparan ng balak ng Diyos. Nguni’t hindi. Naglihi siya. Nanganak siya. At pinangalanan ang anak niya bilang Emmanuel – ang Diyos na sumasaatin. May simula. May gitna. At may katuparan!