Propeta Malaquias | Kalakbay at Katoto

Archive for the ‘Propeta Malaquias’ Category

Liwanag ng Kaligtasan, Liwanag sa Dilim, Paghahandog sa Templo, Presentacion

LIWANAG NA HANAP; KALIGTASANG GANAP

In Karaniwang Panahon, LIngguhang Pagninilay, Propeta Malaquias, Propeta Simeon, Taon A on Enero 31, 2014 at 16:30

Pag-aalay ng Sanggol sa Templo
Pebrero 2, 2014

LIWANAG NA HANAP; KALIGTASANG GANAP

Candelaria ang tawag sa pista natin ngayon. May kinalaman ito sa mga kandila, na kakaunti na lamang ang gumagagawa, nakakaunawa, at nagdadala. Pero, ano ba ang mayroon sa kandila na kailangan ipabasbas sa araw na ito?

Sa totoo lang, hindi naman talaga kandila ang pinag-uusapan dito, eh, kundi kung ano ang isinasagisag ng kandila. At ito ay walang iba kundi ang LIWANAG!

Pero, isa isahin natin… Magsimula tayo sa mga pagbasa. Sa unang pagbasa, ang ating bida ay isang malabong propeta na kakaunti naman ang sinulat o sinabi. Pero kahit malabo siya, mayroon siyang sinabing malinaw pa sa sikat ng araw. At ito ang malinaw niyang sinabi: “At ang Panginoon na inyong hinahanap ay biglang darating sa kanyang templo.”

Higit na lumiwanag ito sa kwento ni Lucas. Nang dalhin at ialay ang sanggol sa templo, bilang pagtupad sa sinasabi sa kautusan, medyo nasapawan sa eksena ang mga magulang na si Maria at Jose. Pumapel ang isang hindi inaasahang tao. Mayroon palang isang matandang walang ginawa kundi magpaali-aligid sa templo upang maghintay.

Naghahanap siya ng liwanag. Naghihintay siya ng katuparan at kaganapan ng kanyang pananampalataya. Naging propeta siyang tulad ni Malaquias. At nang nakita niya ang hinahanap, tumayo siya at ginawa ang isang bagay na wala sa script, ika nga. Kinuha niya ang sanggol at kinalong … nagpuri sa Diyos at namaalam nang bigla dahil aniya, ay “nakita na ng aking mata ang iyong pagliligtas.”

Ang dami ngayon na naghahanap sa kawalan. Ang dami ngayon ng nadadala ng kasinungalingan. Hanggang ngayon, halimbawa, wala pang may alam kung saan napunta ang pera ng bayan. Liban sa sabihing pinagparte partehan ng mga NGO, ay hindi natin alam kung sino talaga ang nanagana rito. Pero alam natin kung gaano kalaki ang halaga ng dambuhala at maraming mga bahay ng mga “honorable senators at congressmen.”

May pasintabi tayo kay Isaias, pero ang sinabi niya noon ay totoo pa rin … naglalakad pa rin tayo sa landas ng kadiliman, at naghihintay pa rin tayong sumikat ang liwanag sa karimlan.

Pero ngayon, Pista ng Candelaria, ay malinaw ang sagot ng mga pagbasa. Paano niya ba ginawa ito?

Ang sabi ng sulat sa mga Hebreo ay ito … Naging tulad natin siya sa lahat ng bagay. “Naging tao rin si Jesus tulad nila – may laman at dugo.” Pero, sa likod ng kanyang kapayakan at kasimplehan ay nabanaag ang liwanag na ating hinihintay – ang liwanag ng kaligtasan.

Mahirap makita ang liwanag kung lahat ay nauunahan ng panlilinlang, pandaraya, at kasinungalingan. Pero ang ating pagiging makasalanan ay hindi kailanman magwawagi sa lakas ng katotohanang mula sa Diyos, sa harap ng kapangyarihan ng katotohanan galing sa Diyos.

Pero kailangan natin maging tulad ni Malaquias. Mapagmatyag. Mapagsuri. Bukas ang puso sa inspirasyon o bulong mula sa itaas. Kailangan natin matulad kay Simeon … naghihintay … nagmamasid … naghahanap nang masinsin … at sa sandaling makita ay handang kumilos, handang gumawa, handang pumapel ika nga, para sa ikabubuti ng lahat …

Kinarga niya ang sanggol. Kinalong at itinaas habang tumataas rin ang kanyang panalangin at papuri sa Diyos na nagkaloob ng liwanag: “Kunin mo na Pangioon ang iyong abang alipin, ayon sa iyong pangako, yamang nakita ng ng aking mga mata ang iyong pagliligtas, na inihanda mo para sa lahat ng bansa.”

Huwag nating ismolin o maliitin ang kandila. Huwag nating maliitin o siphayuin ang mistulang walang halagang bagay o tao, tulad ng matandang si Simeon. Baka sila pa ang makapaghahatid sa atin sa liwanag na tunay. Huwag tayong pakapadala nang husto sa mga nagpapanggap na kagalang-galang … sa mga nagbabalita diumano ng naganap, pero naghuhubog ng kanilang sariling katotohanan sa isipan ng balana.

Maging tulad ni Malaquias. Mapagmatyag. Mapagmasid. Mapagkilatis. At higit sa lahat, bukas ang mata, ang isipan at ang puso sa katotohanan. Maging tulad ni Simeon. Masigasig. Mapaghintay. Mapaghanap sa totoo, at gumawa nang nararapat nang masumpungan ito.

Huwag ninyong itapon o ibasura ang mga kandila ninyo. Sagisay iyan ng inyong hanap at mithiin: ang liwanag ng Panginoon. Tanging sa kanya lamang makikita at matatanggap ang kaligtasang ganap.

▶ Komento

Homiliya sa Tagalog, Ikawalong Araw Simbang Gabi, Misa de Gallo 8th Day, Pagdadalisay, Paghahanda sa Pasko, Propeta Malaquias, Tagalog Homilies

PARANG APOY NA NAGPAPADALISAY

In Panahon ng Pasko, Propeta Malaquias, Simbang Gabi, Tagalog Homily, Taon B on Disyembre 22, 2011 at 15:00

Ika-8 Araw ng Simbang Gabi (B)
Disyembre 23, 2011

Mga Pagbasa: Mal 3:1-4.23-24 / Lucas 1:57-66

PARANG APOY NA NAGPAPADALISAY

Gayak na sana akong mamuno sa isang pag-akyat muli sa bundok sa Benguet matapos ang Pasko, sa Mt. Pulag, ang ikalawang pinakamataas ng bundok sa Pilipinas, sunod sa Apo. Subali’t sa mga araw na ito, bukod sa sinapit ng mahigit isang libo sa Mindanao, at marami pang tumatangis at naghihirap, at sapagka’t pati sa hilagang Luzon ay tila wala pa ring tigil ang ulan, hindi angkop na kami ay sumuong sa panganib para lamang makipagniig sa kalikasang nagmamaktol, kumbaga.

Kinancela ko na ang aming lakad. At gagamitin ko na lamang ang panahon sa paghahanda para sa isang serye ng seminar na aking ibibigay sa Hong Kong sa unang Linggo ng Enero sa bagong taong darating.

Isang pagdadalisay ang proseso ng pag-akyat sa bundok. Bago pa man gawin ito, matinding preparasyon ang kinakailangan … pagbabawas ng timbang, pagsusunog ng taba, at pagsasanay ng buto at kalamnan upang mabata ang walang patid na tila pag-akyat sa walang katapusang hagdan patungo sa alapaap. Bukod sa rito, ang kasanayang umiwas sa mga balakid, sa mga natural na patibong saanmang dako, ang maging bihasa sa pag-iwas sa potensyal na mga panganib, lalu na ang kakayahang manguyabit at gumapang sa mga lugar na kung ikaw ay madulas ay isa ka nang estadistika pag-uwi, kung iuuwi ka ng mga kasama mo.

Ang pagdadalisay na ito ay mahirap. Mahirap magbawas ng timbang. Mahirap magpatatag ng mga kalamnan at kasu-kasuan. Mahirap magpawis at magbanat ng mga butong matagal nang napahinga sa trabahong mental ay trabahong laging nakaupo at nag-iisip.

Nguni’t tapatin natin ang sarili. Kailangan natin tuwina ng pagdadalisay. Kailangan natin ng walang tigil na pagpapanibago, walang katapusang pagsisikap maging higit pa, lampas pa, at lalu pang mahusay sa lahat ng aspeto ng buhay.

Ito ang isang tinutumbok ng unang pagbasa halaw kay Propeta Malaquias. May halong takot at pangamba ang mga larawang ikinikintal niya sa atin. “Sino,” aniya, “ang makatatagal pagdating ng araw na iyon? Sino ang makahaharap pag siya’y nagpakita na?” Larawan ito ng sugong mananakop na magpapamalas ng tiyakang paglilinis, tiyakang paghahanda, at hindi isang larawan ng isang sugong patumpik-tumpik ang malamya sa paghahanda sa mga taong naghihintay sa kanyang pagdating.

Ito ang larawan ng isang sugong hindi patay-patay kumbaga, hindi urong sulong, at lalung hindi tila isang jellyfish na walang buto at walang kalasag na matigas at matibay.

Heto ang tinutumbok ni Propeta Malaquias. Ang sugong darating ay may mga hinihingi sa atin, may mga dapat tayong gampanan at gawin, at may mga dapat na mga alituntunin.

Hindi ito isang pasyal lamang sa Luneta o sa ilalim ng buwan. Ito ay may kinalaman sa tama at wastong pag-uugali at pamumuhay. At para marating ang wasto, ay dapat magdaan sa pagdadalisay.

Walang lantay na ginto ang hindi magiging puro at dalisay kung hindi manggagaling sa isang lantayan, sa isang proseso ng paglilinis, pagpapakabuti, at pagdadalisay. At alam nating lahat na ang lantayan ng ginto ay hindi lamang nakukuha sa ihip ng hangin. Hindi ito nakukuha sa simpleng pagtatahip, o pagpapahangin lamang tulad ng pinahahanginan ang bagong bayong palay. Ang lantayan ng ginto at pilak ay pinadadaanan ng matinding apoy, at tanging sa pamamagitan lamang ng apoy, nagiging dalisay at lantay ang ginto at pilak.

Ang ating bayan ay matagal nang nagdadaan sa matinding lantayan. Hanggan ngayon, tayo ay sinusubok at pinadadalisay sa maraming mga suliranin at problema, at mga trahedyang patung-patong. Sa makamundong pagkilatis, tila walang katuturan ang mga suliraning ito. Nguni’t sa mata ng Diyos, ang lahat ay may kabuluhan, may katuturan, may dahilan, at may patutunguhan.

Tumatangis ang marami ngayon sa trahedyang naganap sa Mindanao. Tumangis na tayo di lang miminsan sa Ondoy at Pepeng, sa Marikina at sa Bulacan, at sa marami pang lugar na binisita ng matinding trahedya. Di man tayo natuto sa una, sa ikalawa, sa ikatlo, o sa mga susunod pa, malinaw sa mata ng pananampalataya na tayo ay dapat magising, tayo ay dapat matuto, at tayo ay dapat tumalima sa kalooban ng Diyos. At walang dalisay na ginto at pilak na hindi hinulma sa lantayan sa pamamagitan ng matinding init at apoy ng pagdadalisay.

Dangan nga lamang at hindi apoy ang dumadalisay sa atin, kundi sunod-sunod na baha. Pero iisa ang dapat nating matutunan sa lahat ng ito. Tinatawagan tayo sa isang panibagong buhay. Tinatawagan tayo upang matutong sumunod, matutong maging maka-Diyos, at matutong iwaksi ang lahat ng uri ng kabuktutan, kaswapangan, at panlalamang sa kapwa tao.

Maliwanag na matinding liksiyon ang naghihintay sa atin – ang iwaksi ang pagbebenta ng lupa sa mga alam na nating lugar na daanan ng tubig, ng mga lugar na hindi dapat tinatayuan ng mga bahay. Maliwanag na dapat nating matutunan na ang puno ay hindi na basta na lamang at sukat at walang habas na tinatabas at pinatutumba, para lamang sa ikayayaman ng kaunti. Maliwanag rin na dapat nating tanggalin sa puwesto ang mga namumunong tampalasan at silang pasimuno sa lahat ng uri ng panggagahasa sa kalikasan. Maliwanag rin na ang buhay ng tao ay dapat natin pahalagahan, at hindi itrato bilang animal, bilang insekto na puede paglaruan ng mga banyagang ang tanging pakay lamang ay panatiliin ang level ng kanilang luho at pansariling kapakanan.

Maraming liksyon … sanlaksang aral … sandamakmak na pawis at luha ang kailangan. Wala tayong ibang daan liban sa daang tinahak ng Mananakop. Ang daang ito ay tila daan ng parang apoy na nagpapadalisay, hindi lang sa bakal, kundi sa kabuuan ng ating pagkatao.

Halina, Panginoon, at papadalisayin kaming lahat, ayon sa iyong anyo at wangis!

▶ View 2 Comments