Ika-5 Araw ng Simbang Gabi / Misa de Gallo
Ika-4 na Linggo ng Pagdating (Adviento) – Taon K
Diciembre 20, 2009

Mga Pagbasa: Miqueas 5:1-4a / Heb 10:5-10 / Lucas 1:39-45

Kakaiba ang sukatan ng tao ngayon sa pagiging mapalad. Mapalad ang malapad ang papel sa lipunan … ang mga may tangang kapangyarihan, ang mga namumuno at naghahari. Isa ito sa pangunahing sukatan. Mapalad rin ang may malalapad na lupain … ang mga nahirati sa malalawak na tirahan na walang kapit-bahay, walang karibal, walang kasabay sa mga gawaing may kinalaman sa pagiging ordinaryong tao.

Panukat ng kapalaran ang mga bagay na nahihipo, nabibilang, nasusukat at naiipon. Nguni’t ito nga lamang ba ang palatandaan ng kapalaran? Tingnan natin ang mga pagbasa …

Hindi malaking bayan ang Efrata. Mismong si Miqueas na ang nagsabi: “Betlehem Efrata, bagama’t pinakamaliit ka sa mga angkan ni Juda ay sa iyo magmumula ang maghahari sa Israel.” Hindi rin marami ang mga nalabi sa Israel. Nguni’t malaki at matayog ang pangakong patungkol sa kanila. Kahit na sila ay mapapasa kamay ng mga kaaway, magbabalik ang mga nalabi sa bayang Israel matapos isilang sanggol na pangako.

Sa sulat sa mga Hebreo, hindi pinansin ng Diyos ang mga mamahaling alay na susunugin, bagkus ang payak nguni’t lubos na pag-aalay ng sarili ng siyang nagwika: “narito ako, O Diyos, upang tupdin ang iyong kalooban.”

Isa sa napansin ko sa maraming kababayan natin sa America na hindi na natin dapat palawigin ay ito. Sa mga party, sa mga handaan at pagtitipon ng magkakababayan, malimit na nauuwi ang usapan sa kung anong bago ang meron sila, anong bagong kotse, anong bagong kagamitan sa bahay, anong bagong laruan ng mga anak, anong bagong dagdag sa bahay na palaki nang palaki at paluwang nang paluwang, kahit hindi kailangang dagdagan ang espasyo sa bahay sapagka’t malalaki na ang mga anak at nagsipaglipatan na.

Isa ring hindi ko gusto naman sa mga prayer communities ay ito. Kapag may bagong bahay o bagong kotse, o anumang “blessing ni Lord,” ang malimit na namumutawi sa bibig ng mga taong “pinagpala” ay “ang bait ni Lord; binigyan kami ng maraming blessing. Panibagong blessing na naman ang ibinigay sa amin.” Hindi ko lubos maisip ang simpleng katotohanang ito. Paano kaya ang may sakit ng cancer, hindi kaya siya blessed in Lord? Paano kaya yung kasamahan nilang walang ibili ng kotse … hindi sila blessed ni Lord. Iyan marahil ang dahilan kung bakit gusto man ng marami ay hindi na sila sumasama sa mga covenanted communities. Hindi nila kaya ang mga blessings ni Lord.

Kung inyong mapapansin, ang pagiging mapalad ay nakasalalay at nakaakibat sa bagay na malalapad, madatung, ika nga, marami, at nabibilang at nailalagay sa espasyo. Kakaunti ang naririnig kong nagpasalamat sa kabila ng isang anak na maysakit, sa isang biglang pagbaligtad ng takbo ng negosyo, o biglang lumiit ang kita, o nawalan ng malaking pagkakataon sa buhay. Halos hindi ko narinig na may nagsabing ang bait talaga ni Lord, at sa kabila ng kahirapan ay nakapagdadasal at nakapagsisimba pa kami.

Sa araw na ito, gusto kong bigyang pansin ang wagas at tunay na kahulugan ng pagiging mapalad. Mapalad ang siyang nagsabi sa Panginoon, “Narito ako O Diyos, upang tupdin ang iyong kalooban.” Sa panahon natin kakaunit na ang gustong magpari at magmadre. Bakit?

Simple lang. Hindi mapalad para sa mundo ang walang sariling sasakyan, bahay at lote, at walang kakayahang makipagtagisan sa mga Inglisero at Inglisera. Hindi mapalad para sa daigdig ngayon na manggaling sa isang baryo na tulad ng Efrata. Hindi maganda ang dating ng isang “barriotic,” ika nga, na walang kamuang-muang sa gawaing pang-lungsod. Hindi mapalad ang isang taong sunud-sunuran lamang. Dapat, ayon sa mundo ngayon, ay wala kang bossing, wala kang pinaglilingkuran, at wala kang dapat bigyang paliwanag sa tuwina.

Sa ebanghelyo natin ngayon, mayroong isang mapalad ang tinagurian ng Diyos. Mga barriotic na mga simpleng tao na galing sa kaburulan ng Judea, sa bundok, ika nga. Ito ay si Zacarias. At higit pa rito, hindi talubata si Zacarias. Isa siyang gurang, damatan, ulyanin na halos na may asawang baog, na hindi nagka-anak.

Sila ang mapalad. Mapalad sila hindi sapagka’t ang kanilang bahay ay mahigit isang libong metro kwadrado, kasama ng isang kasilyas na sinlaki na ng isang bahay sa Pilipinas. Hindi sila mapalad sapagka’t nakatira sila sa Beverly Hills, kundi sa bulubundukin ng Judea. Mapalad sila hindi sapagka’t sila ay naging instant celebrity sa pamamagitan ng extreme make-over. Mapalad sila … at bakit?

Simple lang … Mapalad sila sapagka’t sila ay nanalig! “Mapalad ka, sapagka’t nanalig kang matutupad ang ipinasabi sa iyo ng Panginoon.”

Nananalig ba tayo? Mapalad ba tayo?