frchito

Archive for Disyembre 16th, 2008|Daily archive page

,

SALIN-SALIN … OO, PERO HINDI BITIN, PARANG SAPIN-SAPIN!

In Adviento, Homily in Tagalog, Pagninilay sa Ebanghelyo, Simbang Gabi, Taon B on Disyembre 16, 2008 at 16:26

simbang-gabi2

Ikalawang Araw ng Simbang Gabi

Diciembre 17, 2008

Mga Pagbasa: Gen 49:2.8-10 /Mt 1:1-17

Salin-salin ang lahing binabanggit sa ebanghelyo ngayon ni Mateo. Parang walang katuturan, walang kahulugan … Ano ba ang kinalaman ng angkan ni Jesus sa ating buhay ngayon? Ano ba ang mahihita natin sa kaalamang pasalin-salin ang lahi na siyang pinagmulan ni Kristong Panginoon?

Isa itong palaisipan sa atin sa tuwing darating ang Pasko. Nguni’t kung ang Salita ng Diyos ay kinasihan ng Espiritu Santo, at walang nalimbag liban kung ito ay mula sa Diyos, may malaking kahulugan ito sa atin magpahangga ngayon.

Ito ang paghamon ng kahulugang naghihintay sa atin. Ito ang nararapat nating siyasatin ngayon upang kumbaga’y mabuksan ang susi ng kapalinawagan.

Kung ating pagtatabihin ang dalawang pagbasa, ang diwang malinaw na lumilitaw ay may kinalaman sa malasakit. Malaki ang malasakit ni Jacob (Israel) sa kanyang anak na si Juda. Kung kaya’t habang may lakas pa siya ay pinagtagubilinan na niya si Juda kung kanino niya binitiwan ang isang pangako at hula ng isang matingkad na kinabukasan … “Ikaw Juda ay pupurihin ng iyong mga kapatid.” Alam natin sa ebanghelyo ni Mateo na binasa rin natin na si Juda ay ang angkang pinagmulan ni Haring David, na siya ring pinagmulan ni Jesus.

Ito ay natupad ng isilang si Jesus na mula sa angkan ni David. Si Jesus ang siyang itinanghal na “anak ni David,” tulad ng sinabi ng bulag na nagwika sa kanya, “Jesus, anak ni David, maawa ka sa akin.”

Nakakainip ang listahan ng mga pangalang binasa natin. Salin-salin ang lahi, nguni’t hindi bitin. Hindi singaw si Kristo. May pinagmulan siya … may pinanggalingan. At iisa ang katotohanang tinutumbok ng lahat ng ito. Ang pag-ibig, katapatan, at pangako ng Diyos ay hindi “short-time” lamang, hindi bitin. Ang katapatan ng Diyos ay susun-suson … salin-salin,sapin-sapin, dugtong-dugtong, sunud-sunod … nakahanay … magkakawing-kawing … magkarugtong … walang patid … salin-salin, oo …nguni’t hindi bitin!

Kawing-kawing at sali-salimuot ang ating mga suliranin sa mundo. Walang lagot, walang patid, tila walang katapusan. Ang masamang balita na gumugulantang sa atin ay tila walang hangganan … tulad ng telenobela … iyakang walang patumangga … sampalang walang katapusan. Nguni’t sa kabila ng kawing-kawing na problemang bumabagabag sa atin, tila wala tayong natatanaw na wakas, walang tuldok sa pinapasan ng tao.

Para sa mga may edad na, balik-isipin natin ang nakaraan. Ilang beses tayo nag-people power? Ilang beses tayo nag-rally at naghumiyaw sa Mendiola, sa EDSA, at sa Liwasang Bonifacio? Ilang pagkakataon tayo nagpalahaw sa Luneta upang gulantangin ang konsiyensiya ng bayan o ng pamahalaan upang maganap ang tama at ang makatarungan? Susun-suson ang ating paghahanap ng solusyon sa mga suliraning bumabalot sa atin. Sunud-sunod ang pagpupursigue natin. Parang listahan ng mga angkan ni Jesus, na parang walang katapusan.

Subali’t lahat ng ating pinagsikapan ay laging naging bitin … hindi sapat … kulang … kapos … kalpot … Kulang at kulang pa rin ang lahat ng ating ginawa. Masiba pa rin ang mga namumuno sa atin … Lumayas man si Ali Baba, ay nanatili naman at patuloy na namamayagpag ang 40 mandarambong. Patuloy na yumayaman ang mga heneral at nakapagbabaon ng milyon-milyong piso sa Rusya. Patuloy na nauubos ang pork barrel funds sa mga tarpaulin, mga kalsada at tulay na walang patutunguhan, at sa mga state universities na nagiging mga diploma mills o pagawaan ng sertipikong hindi pinaniniwalaan sa America at sa ibang dako ng daigdig. Parang tinuhog na mga tigbi o sigay na walang simula at walang katapusan.

Ito ang buhay natin sa lupang bayang kahapis-hapis ng mga anak ni Eba at ni Adan. Bitin tayong lahat ng namatay nang napakabata si Marky Cielo. Napukaw ang ating nagdadalamhating puso sa habag sa kanyang Ina at kapatid na nabigla sa kanyang pagpanaw. Bitin ang buhay niya. Bitin ang marami nating karanasan.

Ito ang konteksto kung saan tayo ay napapaloob. Ito ang konteksto ng Misa natin, ngayong ikalawang araw ng Simbang Gabi.

Iisa ang tinutumbok ng listahang tatlong pulutong ng mga salinlahi ang binabanggit. Parang mga tinuhog na sampaguita, ang mga salinlahing ito ay pawang tumuturo sa iisang katotohanan – tulad ng binanggit ni Jacob sa kanyang anak na si Juda … pagmamalasakit at katapatan.

Mahirap ang bayan natin. Patuloy na humihirap dahil sa katiwalian at kasalanan natin lahat. Subali’t ang katapatan ng Diyos ay parang tinuhog na sigay, sampaguita, o tigbi o anumang butil na walang patid … Di magmamaliw at di mapapatid ang pagmamalasakit niya sa atin. Ito ang magandang balitang dulot ng ikalawang araw na ito ng Simbang Gabi.

Parang sapin-sapin ang katapatan ng Diyos … Susun-suson … sunud-sunod … dugtong-dugtong, patong-patong … oo … salin-salin, pero hindi bitin! Hindi bitin ang pag-ibig ng Diyos … walang patid … walang lagot … walang linsad … walang kupas … mula kay Abraham magpahanggang kay Jose, ang asawa ni Maria … tatlong pulutong na tig lalabing apat na salinlahi bawa’t pulutong. Pasalin-salin man ay walang patid at walang duda … Si Jesus ang pinakahihintay na Mananakop at Mangliligtas. Siya ang dahilan kung bakit hindi bitin ang pananampalataya at pag-asa natin.

Advertisement


KUNG ANO ANG TAMA, HINDI ANG MASAMA!

In Adviento, Homily in Tagalog, Simbang Gabi, Taon B on Disyembre 16, 2008 at 08:39

Unang Araw ng Simbang Gabi
Diciembre 16, 2008

Mga Pagbasa: Isaias 56:1-3, 6-8 / Juan 5:33-36

philip61Unang araw ng Simbang Gabi ngayon. Puno na naman ang mga simbahan at mga liwasan sa labas ng simbahan. Dagsa ang mga kabataan sa loob – at labas – ng mga Simbahan sa buong bansa. Malaki na naman ang kita ng mga cellphone companies. Hindi lingid sa kaalaman ng marami na ang Simbang Gabi ay naging isang social event, ika nga, isang panahon sa gimikan, sa pakwelahan, bondingan at textingan at ligawan.

Nguni’t hindi rin maipagkakaila na ang simbang gabi, para sa marami, ay isa ring pagkakataon upang salubungin nang nararapat ang pasko ng pagsilang. Para sa marami, itong siyam na araw ay tunay na pamamaraan upang higit na maunawaan ang pananampalatayang Kristiyano, at pamumuhay Kristiyano.

Kinagawian na sa mula’t mula pa na ang siyam na araw ay ginugugol upang palalimin, palawakin, at palawigin ang kaaalaman ng bayang Pilipino sa pananampalatayang Kristiyano. Kinagawian ring ang siyam na araw ay pumapaligid sa isang tema na hinahati sa siyam na paksa na binibigyang paliwanag sa loob ng siyam na araw.

Hindi ko gagawin ito. Ang pakay ko sa siyam na araw na ito ay hayaan lamang na magwika sa atin ang mga sinasaad ng mga pagbasa. Ang layunin ko ay pagpira-pirasuhin kumbaga, ang Salita ng Diyos, at hayaan itong manuot sa ating katauhan, kalamnan, at kaisipan, upang sa gayon ay manuot din sa ating buhay at kultura bilang Kristiyanong bayan, ang natatanging bayang Kristiyano sa buong Asia.

Dumiretso na tayo sa usapan. Ang unang pagbasa na halaw sa aklat ng Genesis ay nagpapaalaala sa isang mahalagang tagubilin: “Isipin ang tama, at gawin ang makatarungan; sapagkat ang aking kaligtasan ay malapit nang mabunyag.”

Ang bayan natin ay napapaloob sa maraming katiwalian, kadayaan, at pagkamakasarili. Wala tayong iniwan sa mga Israelita na paulit-ulit na tumalikod sa Diyos, paulit-ulit na nagkasala at tumanggi sa paanyaya ng panibagong buhay. Sa unang araw ng Simbang Gabi, natatambad sa atin ang paksang hindi natin maipagkakaila. Ang dahilan ng lahat ng kahirapan natin, ang sanhi ng hindi natin pag-usad sa maraming bagay ay naririto – sa kakulangan natin at pagkabigong “isipin ang wasto at gawin ang naghahatid sa katarungan.”

Ano ba ang wasto? Ang wasto baga ay dumidipende sa ating pasya? Ito ang malaking kamalian sa panahon natin postmoderno. Ang tama ay siyang pinagpapasyahan ng marami, ng mass media, ng kung sino na lamang. Ang mali ay nagiging tama, at ang tama ay hindi na pinapansin. Sa pag-iisip na ito, walang katiwalian sa pamahalaan at sa lipunan. Ito ay tinagurian na lamang na “kalakaran” – ang sulong ng panahon at ng kultura. Wala nang magagawa dito kundi sundin at hayaang mamayagpag.

May isang malaking parokya sa ka-Maynilaan na malimit puntahan ng mga may kaya at may angking yabang. Malimit ay mahaba ang pila sa opisina, para bumili ng religious articles o magpamisa, o magpa-schedule ng kasal o binyag. Sa maraming pagkakataon, may mga donyang ayaw pumila. Ayaw maghintay kasama ng mga ordinaryong tao. Dumidiretso sila sa harapan at mariing nagsasabi: “Unahin mo na ako … Asawa ako ng heneral, nagmamadali ako.”

At wala daw katiwalian at nakawan at lamangan sa ating lipunan!

Malaki ang kinalaman ng mga pagunita ng unang pagbasa sa ating pagnonobena bilang paghahanda sa Pasko. Hindi natin mabibigyang-pansin ang lahat ng nilalaman ng mga pagbasa, nguni’t sa  linya lamang na ito ay mayroon na tayong sapat na dapat pag-usapan.

Sa aking pagpunta sa parokyang aking pagmimisahan kaninang madaling araw, medyo naantala ako sa pagdating. Ito’y hindi sapagka’t ako ay tinanghali ng gising. Nabarahan ako ng mga sasakyang tigil nang tigil kahit saan, isang jeep na nagbababa sa gitna mismo ng kalsada, at mga taong naglalakad sa gitna ng kalye sapagka’t naglaho na ang bangketa … inangkin ng mga tampalasang akala nila ay sila ay tama.

At sinasabi nating walang katiwalian sa lipunan natin? At galit na galit tayo sa Malacanang dahil sa katiwalian? Ang kalakaran ang siyang nasusunod mula sa itaas hanggang sa ibaba. Sa kabila ng nagpupuyos na oposisyon sa cha-cha, patuloy pa ring ipinagdadakdakan ng kakaunti at ibig isubo sa bunganga ng lahat na walang kamuang-muang. Ito ang kalakaran ng ating lipunan.

Ang kalakarang isinusulong ng liturhiya ay kabaligtaran nito. Sa unang pagbasa pa lamang ay tinatamaan na tayo lahat. Hindi kalakaran ang siyang dapat gawin … hindi ang masama ang dapat sundin, kundi ang tama. “Isipin ang tama, and gumawa ng katarungan.”

Masaya ang diwa ng simbang gabi. Sa maraming lugar, mayroon pang musiko, mayroon pang magagandang ilaw at palamuti. Ito rin ang parehong pagsasaya na nakita ko sa Parokyo ni San Columba sa Maryland, kung saan napakaraming Pinoy. Gayon din sa maraming parokya sa California, New Jersey, at saanman sa mahigit na 100 bansa sa buong mundo kung saan may Pinoy.

Subali’t hindi tayo dapat manatili sa pagsasaya. Dapat isaisip, isapuso, isadiwa at isabuhay ang panuntunang sinabi ni Isaias … ang mag-isip ng tama, hindi ng masama …  at gumawa ng may katarungan.